ตอนที่ 10

1550 Words

# คอนโด เมื่อมาถึงคอนโดกันต์ก็เอาของสายฝนขึ้นมาวางบนห้อง "ออกไปได้แล้วไอกันต์" วาคิมเอ่ยให้กับกันต์ หลังจากที่กันต์ออกไปแล้วนั้น "ถามจริงนายจะให้ฉันมาอยู่คอนโดหรูๆแบบนี้จริงหรอ" สายฝนเอ่ยถามวาคิมเพราะเธอไม่เคยคิดว่าจะได้อยู่คอนโดหรูเหมือนคนอื่นเขา "ทำไมหรือเธอไม่ชอบที่ฉันซื้อคอนโดหรูให้"วาคิมเอ่ยพร้อมขมวดคิ้ว "จะชอบได้ไงหนี้ฉันยังไม่ได้จ่ายสักบาทแถมต้องมาอยู่คอนโดหรูแบบนี้ ฉันไม่อยากคิดหนี้นายเพิ่มหรอกนะ"สายฝนเอ่ยพร้อมจัดเสื้อผ้าเข้าตู้อย่างเรียบร้อย "ใครบอกว่าฉันจะให้เธอมาอยู่ฟรี" วาคิมเอ่ยพร้อมกระดกไวน์แล้วลุกขึ้นไปหาสายฝน "นายจะให้ฉันมาเป็นแม่บ้านทำความสะอาดที่นี้หรอ ฉันไม่ติดนะถ้าเป็นทางที่จะช่วยปลดหนี้ให้" วาคิมขมวดคิ้วทันทีหลังจากที่ได้ยินสายฝนเอ่ยแบบนั้น "หึ! เธอไร้เดียวสาจริงๆ หรือแกล้ง" วาคิมหัวเราะในลำคอแล้วมองสายฝน "เอ้า! ก็จู่ๆนายให้คนไปเก็บข้าวของ ของฉันให้มาอยู่คอนโดแบบนี้นายจะให้ฉันคิดไง" สายฝนเอ่ยโต้ตอบทันที "......" "นายจะให้ฉันมาเป็นทาสรับใช้นายคอยเสิฟน้ำเสิฟข้าวให้นายหรือไง บอกเลยฉันไปหางานทำยังดีกว่ามาเป็นทาสรับน้ำใช้นาย" สายฝนเอ่ยพร้อมเดินไปยังห้องครัวเพื่อที่จะดื่มน้ำ "แล้วเธอไม้คิดอย่างอื่นบ้างหรอ"วาคิมเอ่ยพร้อมเดินมายืนชิดหลังสายฝน "นายก็บอกดิว่ะ! ว่าจะให้ทำไรฉันไม่มีเวลามาเถียงกับนายหรอกน่ะฉันง่วง" สายฝนเอ่ยจบก็ดื่มน้ำในแก้วจนหมด พรึบ~` ในขณะที่สายฝนหันหลังหวังจะเดินแต่กลับไม่รู้ว่ามีวาคิมยืนด้านหลังทำให้หน้าผากของสายฝนชนกับหน้าอกกว้างของวาคิมพร้อมจะล้มลงแต่ยังดีที่วาคิมคว้าสายฝนไว้ได้ "ปล่อย! มายืนด้านหลังฉันทำเนี้ยถ้าฉันเสียหลักแล้วล้มไปชนโต๊ะนายจะทำไง" สายฝนบ่นใส่วาคิม "แล้วนี่ล้มยัง"วาคิมเอ่ยพร้อมกอดเอวสายฝนให้แน่นชิดกว่าเดิม "ปล่อย ฉันอึดอัด" สายฝนเอ่ยพร้อมพยายามดิ้นให้หลุดจากวงแขนของวาคิม "......" วาคิมจ้องสายฝนด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยแต่ภายในใจของวาคิมกลับเต้นแรงเมื่อได้มองหน้าสายฝนที่ไร้เครื่องสำอางแต่ก็ไม่ทำให้ความสวยของสายฝนนั้นลดลง "จะมองอีกนานไหม ทำไมหน้าฉันเหมือนแม่นายหรือไงถึงได้จ้องแบบนี้" สายฝนเอ่ยเมื่อเห็นวาคิมกอดแล้วเอาแต่จ้องตัวเอง พรึ่บ! สายฝนเอ่ยวาคิมก็ปล่อยสายฝนทำให้สายฝนเสียหลักหล่นลงกับพื้นอย่างแรง "โอ็ยยยยย! จะปล่อยทำไหมเนี้ยเจ็บน่ะเว้ย" สายฝนเอ่ยพร้อมพยายามลุกแต่ลุกไม่ได้เพราะสายฝนรู้สึกเจ็บเอวและก้น "บอกให้ปล่อยไม่ใช่หรือไงนี้พอปล่อยก็โวยวาย" วาคิมกอดอกยืนมองสายฝนที่ร่วงอยู่กับพื้น "จะปล่อยก็ปล่อยให้มันดีๆดิ ปล่อยแบบนี้ใครมันจะไปรู้ว่ะ" สายฝนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกได้ว่าไม่พอใจ "......" หลังจากที่วาคิมช่วยพยุ่งสายฝนแล้ววาคิมจึงไปนั่งที่โซฟา ส่วนสายฝนก็ไปอาบน้ำแต่งตัวพอสายฝนออกมาหวังจะเข้านอนแต่ก็ต้องตกใจเพราะเห็นวาคิมยังไม่กลับ "นายไม่กลับบ้านไปนอนหรือไง" สายฝนเอ่ยขึ้นทันที "จะกลับได้ไงก็ห้องฉันอยู่นี่ หลีกฉันจะไปอาบน้ำต่อ" เอ่ยจบวาคิมก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วปิดประตูเข้าห้องน้ำทันที แก็ก! เสียงประตูดังขึ้นหลังจากที่วาคิมอาบน้ำเสร็จก็เห็นสายฝนนอนหลับหายใจอย่างสม่ำเสมอวาคิมยืนมองสายฝนสักพักแล้วเดินไปหยิบเสื้อในตู้ หลังจากที่วาคิมแต่งตัวเสร็จวาคิมก็ขึ้นมาบนเตียงเพื่อจะนอนแต่ก็อดที่จะมองหน้าของคนที่นอนนั้นไม่ได้วาคิมจ้องมองสายฝนอย่างหลงใหลพร้อมหัวใจที่เต้นแรงพร้อมดึงสายฝนมากอด เช้าวันต่อมา อื้ออออ เสียงงัวเงียของสายฝนเพราะรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆมาทับหน้าอกตัวเอง กรี๊ดดดดด~~!! เสียงกรี้ดของสายฝนทำให้วาคิมตื่นด้วยท่าทีหงุดหงิดเพราะรบกวนการนอนของวาคิม "ไอบ้า ไอโรคจิตนายมานอนกับฉันได้ไงแล้วนายเอามือสกปรกของนายมาจับนมฉันได้ทำไม" สายฝนโวยวายพร้อมโยนหมอนใส่หน้าวาคิม "หยุดบ้าสักที ไม่ให้ฉันนอนตรงนี้แล้วจะให้นอนตรงไหน แล้วฉันก็ไม่ผิดที่จะจับนมเธอเพราะเธอไม่ใส่เสื้อในเอง" วาคิมเอ่ยพร้อมมองไปยังน่าอกของสายฝน "ไอบ้า ออกไปเดี๋ยวนี้น่ะ ไอโรคจิต" สายฝนเอ่ยพร้อมจะโยนหมอนใส่วาคิมแต่ก็ต้องหยุดเพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น "ฮัลโหลแก ว่าไง" สายฝนเอ่ยขึ้นหลังจากที่รับโทรศัพท์ " (ยัยฝนแกอยู่ตื่นยังฉันมารอแกตั้งแต่แปดโมงเนี้ยเรียกแกตั้งนานแต่ไม่ยอมมาเปิดประตูให้เนี้ย) " เสียงบ่นของนานิดังขึ้นจากสาย "เออแกฉันขอโทษพอดีฉันมาทำงานแต่เช้าหนะจะเอาเงินไปจ่ายค่าโรงพยาบาลให้พ่อ" สายฝนจำใจต้องโกหกนานิไปเพราะไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเธอกับวาคิม "เอออ ทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรกว่ะ" นานิเิ่ยบนจากปลายสาย "เอออ... ฉันขอโทษน่ะ แค่นี้ก่อนน่ะฉันต้องรีบทำงานแล้ว เจอกันน่ะ" เอ่ยจบสายฝนก็ตัดสายไปทันที "หึ! ทำไมไม่บอกเพื่อนเธอไปล่ะวาเธอมาอยู่กับฉัน " วาคิมเอ่ยเพราะเขานั่งฟังสายฝนโกหกเพื่อนตั้งแต่ต้นจนจบ "ไม่จำเป็น" เอ่ยจบสายฝนก็จะลุกออกจากเตียงแต่แล้วก็ต้องตกใจที่วาคิมดึงสายฝนเข้ามาหาตน "อร๊ายย ไอบ้าปล่อยน่ะฉันจะไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน ปล่อย" สายฝนพยายามดิ้นให้หลุดจากวงแขนของวาคิม "ไปทำงาน ? " วาคิมเอ่ยเชิงเป็นคำถาม "ใช่ดิ จะไปทำงานหาเงินใช้หนี้นายให้หมดแล้วฉันจะได้กลับบ้านไม่ต้องมาอยู่ไอคอนโดหรูแบบนี้ฉันคิดถึงบ้าน " สายฝนเอ่ยพร้อมหยุดดิ้นในใจเพราะตอนนี้สายฝนมีความน้อยใจเข้ามา ทำไมชีวิตเธอหลังจากที่สงบมานานแต่หลังจากนี้ก็ต้องมีวาคิมมาวนเวียนกับเธอซึ่งสายฝนรู้สึกไม่ชอบวาคิมมากๆ " ไม่ต้องไปทำงานอะไรทั้งนั้นเพราะงานของเธอฉันให้ไอกันต์ไปลาออกให้แล้ว เธอต้องมาทำงานกับฉัน" เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมมองไปยังสายฝนที่นั่งอึ้ง "ลาออกงั้นหรอ นิ! นายจะรึเปล่าไปลาออกงานฉันหน้าตาเฉยแบบนั้นได้ไง" สายฝนเอ่ยบ่นด้วยท่าทีหงุดหงิด "เพราะเธอต้องมาทำงานกับฉัน" วาคิมเอ่ยทันที "ทำงานกับนาย จะไห้ฉันทำงานไรล่ะมีเงินเดือนให้ฉันรึเปล่าฉันพร้อมทำงานวันนี้เลย" สายฝนเอ่ยพร้อมยิ้มออกมาอย่างดีใจ "ก็.... ทำงานบนเตียงกับฉันไงล่ะ"วาคิมเอ่ยพร้อมเลื่อนมือลูบขาอ่อนของสายฝน "นะ นายล้อเล่นใช่ไหม ฉะ ฉันไม่อยากทำงานนี้ให้ทำงานอื่นเถอะนะ" สายฝนเอ่ยพร้อมจับแขนวาคิมแล้วทำหน้าอ้อนใส่ว่าคิม "....." วาคิมเงียบไปสักพักเพราะตั้งแต่เขาเจอสายฝนมา วาคิมไม่เคยเห็นสายฝนทำหน้าแบบนี้ใส่เขา 'แม่ง! ทำหน้าแบบนี้ยั่วอารมณ์ชิบหาย ' วาคิมสบทในใจเพราะตอนนี้ลูกรักของวาคิมค่อยๆขยายขึ้นอยู่ไต้กางเกง "ฉันไม่ได้ล้อเล่น เธอเอากับฉันทุกครั้งถ้าฉันต้องการและห้ามปฏิเสธ จนกว่าฉันจะเบื่อเธอ" วาคิมเอ่ยพร้อมพยายามข่มอารมณ์ตัวเอง "ไม่ฉันจะไม่ทำงานบ้าๆแบบนี้เด็ดขาด ฉันไม่ได้ขายตัวให้ฉันทำงานอื่นเถอะน่ะ จะให้ฉันล้างห้องน้ำ ทำความสะอาด หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่งานแบบนี้" สายฝนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นพร้อมจ้องไปยังวาคิม "เธอนี้ก็แปลก ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นละก็.... ไม่ต้องให้ฉันพูดมากคนพวกนั้นก็พร้อมบำเรอความใคร่ของฉันแล้ว" วาคิมเอ่ยด้วยความแปลกใจ "ไม่ ฉันไม่ทำเด็ดขาดถ้านายอยากมากก็ไปซื้อเอามีคนมากมายที่พร้อมบำเรอให้นายไม่ใช่เธอ ทำไมต้องเป็นฉันที่ไม่เต็มใจ" สายฝนเอ่ยเสียงแข็ง "จะอะไรนักหนาว่ะก็แค่นอนอ้าขาให้ฉันเอา" วาคิมเอ่ยด้วยเสียงไม่พอใจที่สายฝนเอาแต่ปฏิเสธเขา เพราะคนอย่างวาคิมอยากได้อะไรก็ต้องได้และไม่มีใครกล้าปฏิเสธ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more