พ่ายรักร้ายนายมาเฟีย

ตอนที่ 9

หลายวันผ่านไป

หลังจากวันนั้นสายฝนมาเรียนปกติแถม

วาคิมก็ไม่ให้คนมาคอยรับคอยส่งสายฝน วาคิมเองก็เงียบไปเลยตั้งแต่วันนั้นหลังจากที่

วาคิมมีอะไรกับสายฝนวาคิมก็เงียบไป

'แต่มันก็ดีแล้วนิ' สายฝนเอ่ยในใจเอ่ยพร้อมกับความน้อยใจ

"แกจะไปน้อยใจ ไปรู้สึกแบบนั้นไปทำไมยัยฝน" สายฝนพึมพำให้กับตัวเองพร้อมสลัดความรู้สึกนั้นออกไป

"แฮร่~ ยัยฝนแกมานั้นเหม่ออะไรตรงนี้" น้ำหวานเอ่ยเพราะเห็นสายฝนนั่งเหม่ออยู่คนเดียว

"โอ้ยย ยัยน้ำหวานจะมาทำไมไม่มาให้ซุปให้เสียง" สายฝนเอ่ยพร้อมทำหน้ามุ่ยใส่น้ำหวาน

"อ่าว ทำไมต้องดุด้วย" น้ำหวานเอ่ยพร้อมทำหน้างอนใส่สายฝน

"ฮ่า ฮ่า ขอโทษเมื่อฉันตกใจนิ ว่าแต่แกทำหน้าแบบนี้ก็ตลกดีน่ะ ฮ่า ฮ่า "

"หยุดเลยยัยฝน ฉันไม่เล่นด้วยเล่า"

"ไปเข้าห้องเถอะใกล้ก็ถึงเวลาเรียนแล้ว" สายฝนเอ่ยพร้อมเข้าไปกอดน้ำหวานทำหน้าอ้อนใส่เพราะรู้ว่าน้ำหวานแค่โดนสายฝนอ้อนก็หายงอนแล้ว

"แล้ว นานิ กับ ยัยเมย์ล่ะ" น้ำหวานเอ่ยพร้อมขมวดคิ้วเพราะตั้งแต่ลงจากรถก็ไม่เห็นเพื่อนทั้งสองเลย

"ยัยเมย์กับยัยนานิไปรอในห้องแล้ว เห็นบอกว่าเมื่อคืนเมาเลยไปนอนก่อนอาจารย์เข้าหนะ"

"อ้อ ไปเถอะ" น้ำหวานเอ่ยพร้อมเดินไปสายฝน

#เลิกคลาส

"พวกแกเลิกเรียนกันแล้วไปกินอาหารญี่ปุ่นกันไหม ไม่ได้กินอาหารญี่ปุ่นกับพวกแกนานแล้ว" น้ำหวานเอ่ยน้ำเสียงอ้อนใส่เพื่อนๆ

"ไปดิ ไม่รู้จะกินไรเหมือนกัน" นานิเอ่ย

"ไปด้วย วันนี้เหงาหนะ พอดีพ่อกับแม่ฉันไปต่างจังหวัดเลยไม่มีคนที่บ้าน ว่าแต่แกไปไหมยัยฝน" เมล่อนเอ่ยให้กับเพื่อนพร้อมเดินมาควงแขนแล้วเอาหน้ามาถูแขนของสายฝน

"เอออ..."

"ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด ไปเถอะหน่ายัยฝนเดี๋ยวฉันจ่ายให้" นานิเอ่ยเอ่ยพร้อมจ้องสายฝน

"อืม ก็ได้ไว้มีเงินมาจ่ายให้"

ร้านอาหารญี่ปุ่น

เมื่อมาถึงทั้งสี่สาวก็เลือกที่นั่งเพื่อสั่งอาหาร

"พวกแกฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ" สายฝนเอ่ยหลังจากที่เข้าในร้านมาสักพัก

"อื้ม แต่อย่าชิงกลับหละไม่งั้นฉันตามไปถึงบ้านแน่ยัยฝน" นานิเอ่ยพร้อมคาดโทษสายฝนเพราะชอบชิงกลับบ้านก่อน

"เออหน่าา ไม่กลับหรอกวันนี้ฉันจะกินให้พุงป่องเลยคอยดู" สายฝนเอ่ยอย่างติดตลก

# ห้องน้ำ

เมื่อมาถึงห้องน้ำสายฝนก็รีบทำธุระส่วนตัว พอสายฝนออกจากห้องน้ำสายฝนก็ส่องกระจกพร้อมจัดผมจัดเสื้อให้เรียบร้อย สายฝนจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็เดินไปยังโต๊ะอาหารแต่ทว่าขณะที่สายฝนกำลังเดินเข้าร้านนั้น

ปึก~

"โอ๊ยยย ขอบโทษค่ะที่เดินไม่ระวังคุณเจ็บตรงไหนไหมคะ" สายฝนเอ่ยถามพร้อมจับหน้าผากที่เจ็บเพราะสายฝนเดินชนแรง

" เอ้า คุณเจอกันอีกแล้วนะครับ" สายฝนเงยหน้าขึ้นพร้อมจ้องผู้ชายที่อยู่หน้าตน

" เออ... เราเคยเจอกันด้วยหรอคะ" สายฝนถามไปอย่างงุนงง

"คุณคงจำผมไม่ได้สินะ ผมมาวินนะครับผมเป็นเพื่อนของไอวาคิม" มาวินเอ่ยพร้อมยิ้มด้วยสายตาแพรวพราว

"อ้อ ใช่คนที่เจอกันที่ผะบวันนั้นไหมคะ เออ..ทะ (สายฝน)/ ใช่ครับคนที่หล่อที่สุดในบรรดาที่อยู่ในผับวันนั้นแหละ (มาวิน) " มาวินเอ่ยพร้อมท่าทางและน้ำเสียงขี้เล่น

"อ้อ ค่ะ ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะคะพอดีเพื่อนรออยู่" สายฝนเอ่ยพร้อมจะเดินไป แต่ทว่า

"เดี๋ยวก่อนครับ จะว่าไรไหมถ้าผมขอช่องทางการติดต่อของคุณ...เอออ"

"สายฝนค่ะ ฉันชื่อสายฝน" สายฝนเอ่ยพร้อมยิ้มให้กับมาวินอย่างเป็นมิตร

"อ้อคับ คุณสายฝน แล้วที่ผมถามไปเมื่อกี้ละครับ"

"เออ... (สายฝน) / ถ้าไม่สะดวกไม่เป็นไรครับ นี้นามบัตรผมถ้าคุณมีอะไรให้ผมช่วยหรือยังไงก็ติดต่อผมได้นะครับ " เอ่ยจบมาวินยื่นนามบัตรตัวเองให้กับสายฝน

" อ้อค่ะ ถ้าไม่มีอะไรฉันขอตัวก่อนนะคะ" พูดจบสายฝนเดินเข้าร้าน

"ผู้หญิงอะไรวะ ขนาดแต่งหน้าอ่อนๆ สวยและน่ารักชิบหาย" มาวินเอ่ยหลังจากที่มองสายฝนเดินเข้าร้าน

.

"ยัยฝนแกเป็นไร ทำไมไปนานจังหรือว่าแกนัดผู้ชายไว้"นานิเอ่ยแซว เพราะนานิเห็นสายฝนยืนคุยกับผู้ชายแต่เสียดายที่นานิไม่เห็นหน้า

"ว้าวว ยัยฝนแกมีแฟนทำไมไม่บอกพวกฉันหรือว่าแกคิดจะมีความลับกับพวกฉัน" เมย์ล่อนเอ่ยพร้อมจ้องสายฝนอย่างจับผิด

"อะไรของพวกแกเนี้ย ฟงแฟนอะไรกันไม่มีหรอก " สายฝนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ

"จะว่าไปเมื่อไหร่แกจะมีแฟนกะเขาสักที" น้ำหวานเอ่ยพร้อมรอคำตอบจากสายฝน

"เออ นั่นดิกูอยากรู้จังว่าใครจะเป็นคนเปิดซิงสายฝน" เมื่อเมล่อนเอ่ยจบสายฝนถึงกับชะงัก

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น หรือว่า....."

"ไม่มีอะไร กินต่อเถอะหิวจะแย่แล้ว" เอ่ยจบสายฝนก็รีบตักอาหารต่างๆเข้าปากทันที

ในขณะที่กินนั้นก็มีการพูดคุยและเสียงหัวเราะเพราะเวลาที่กินข้าวด้วยกันก็จะมีอะไรมาเล่ากัน เล่าไปกินไปมันเพลิน

"เห้ออ อิ่มจัง"เมล่อนเอ่ยพร้อมลูปที่ท้องตัวเอง

"ฉันว่าเรากลับบ้านเถอะนี้ก็ทุ่มกว่าแล้วฉันจะกลับไปอาบน้ำแล้วก็ไปเฝ้าพ่อโรงพยาบาลหนะ"

"เออ เมื่อไหร่คุณลุงจะฝืนมาฉันเนี่ยอยากกินข้าวฝีมือคุณลุงจัง นานมากแล้วที่ไม่ได้กินข้าวฝีมือคุณลุง" น้ำหวานเอ่ยเพราะเมื่อก่อนเวลาที่เพื่อนสายฝนไปที่บ้านดนัยพ่อสายฝนมักจะทำอาหารให้ทานตลอด

" เอาหน่า ฉันเชื่อว่าคุณลุงต้องฝืนเราต้องมีความหวังสิ"เมล่อนเอ่ยพร้อมกอดสายฝน

"ไปยัยฝนเดียววันนี้ฉันไปส่งแก"

.

.

"ขอบใจแกมากน่ะที่มาส่ง"

"อื้ม แกเข้าบ้านได้แล้วไม่ต้องไปแล้วโรงพยาบาลเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันมารับแก ฉันจะไปเยี่ยมคุณลุงสักหน่อย" นานิเอ่ยพร้อมจับมือสายฝนเป็นเชิงปลอบใจ เมื่อนานิกลับแล้วในขณะที่สายฝนจะเปิดตูบ้านนั้น

"เออ... คุณสายฝนครับ" เสียงของกันต์ทำให้สายฝนหันไปตามเสียง

"ถ้าจะมาขอเงิน ฉันไม่มีให้หรอกนะ แล้วฉันก็จะไม่ไปหาเจ้านายของคุณด้วย ฝากบอกเจ้านายคุณด้วยนะคะ" สายฝนเอ่ยพร้อมจะเข้าบ้าน

"เออ นายให้มาเก็บของ ของคุณสายเพื่อที่จะให้คุณสายฝนไปอยู่คอนโดกับนายครับ " กันต์เอ่ยเพราะเจ้านายสั่งให้มาเก็บของและมารับสายฝนกันต์เอฝก็ยังงง ที่เจ้านายสั่งไปแบบนั้นเพื่ออะไรเพราะหลายวันมานี้เจ้านายไม่ได้สนใจเรื่องสายฝนเลย

"ไม่ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ ฉันจะอยู่บ้านไม่ไปอยู่ คอนดงคอนโดอะไรทั้งแหละ" สายฝนเอ่ยอย่างไม่พอใจที่จู่ๆวาคิมให้สายฝนไปอยู่ด้วยทั้งที่ไม่ได้ถามความเต็มใจของสายฝนเลย

" เออ นายบอกว่าถ้าคุณสายฝนดื้อ ไม่ยอมไปอยู่ด้วยนายจะขายบ้านคุณให้คนอื่นครับ" กันต์เอ่ยพร้อมก้มหน้า

" ห่ะ! ขายบ้านฉันเนี่ยน่ะ" สายฝนเอ่ยด้วยความตกใจแถมแฝงไปด้วยความโมโห

"ครับ นายสั่งมาแบบนั้น" กันต์เอ่ยเสียงเบา

" ไม่ฉันจะไม่มีวันไปอยู่กับตานั่นเด็ดขาด แล้วพวกคุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาขายบ้านขายของฉัน" สายฝนเอ่ยอย่างหัวเสียที่คนพวกนี้จะมาเอาข้าวของเธอไปขายทิ้งเหมือนเป็นสมบัติของตัวเอง

" ฉันมีสิทธิ์ทุกอย่างในบ้านนี้เพราะพวกเธอติดหนี้ฉัน แล้วก็ไม่มีเงินมาคืน" วาคิมเอ่ยเสียงทุ้ม

ที่จริงวาคิมอยู่บนรถตั้งนานแล้วและได้ยินทุกอย่างที่สายฝนคุยกับลูกน้องของเขา และเป็นไปตามที่วาคิมคาดเดาว่าถ้าให้กันต์มาสายฝนคงไม่ยอมมาง่ายๆวาคิมเลยมาด้วยตัวเอง

"....."

"ว่าไงทีนี้ฉันมีสิทธิ์หรือยังที่ขายบ้านหลังนี้ทิ้ง" วาคิมเอ่ยเสียงทุ้มพร้อมมองไปยังสายฝนที่เงียบ

" ไม่ฉันจะไม่มีทางให้นายขายบ้านฉันเด็ดขาดเพราะบ้านหลังนี้เป็นสมบัติของฉันกับพ่อ" สายฝนเอ่ยพร้อมรู้สึกใจหายที่จู่ๆก็จะมีคนมาขายบ้านหลังนี้แทน เพราะบ้านหลังนี้เป็นสมบัติสุดท้ายที่สายฝนกับดนัยเหลืออยู่และเป็นที่ที่มีความทรงจำและความอบอุ่นของสายฝนกับดนัยพ่อของสายฝน

" หึ! งั้นเธอไม่มีทางเลือก" เอ่ยจบวาคิมก็เดินไปนั่งรอสายฝนในรถด้วยท่าทีสบายแต่ต่างจากสายฝนทีากำหมัดแน่นเพราะทำอะไรไม่ได้

" เชิญครับคุณสายฝน คุณสายฝนอย่าขัดใจนายเลยนะครับเพราะนายของผมทำได้ทุกอย่าง" กันต์เอ่ยสายฝรก็เดินไปยังรถด้วยท่าทีไม่พอใจ

"คุณกันต์เชิญนั่งด้านหลังกับเจ้านายคุณกันต์เถอะค่ะเดี๋ยวฝนนั่งหน้ากับพี่คนขับดีกวาค่ะ"สายฝนเอ่ยเพราะเธอไม่อยากอยู่ใกล้ก็กับคนใจร้ายอย่างวาคิม

"ไม่ได้ " วาคิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจที่สายฝนไม่มานั่งกับเขาและยังหงุดหงิดที่สายฝนเรียกลูกน้องของวาคิมว่าพี่

" ทำไมจะไม่ได้ก็ฉันไม่อยากอยู่ไกลก็นาย พี่ค่ะเชิญออกรถได้เลยค่ะ " สายฝนเอ่ยพร้อมสั่งให้คนขับรถออกรถทันที

"ถ้างั้นไอกันต์มึงกลับเองละกัน" วาคิมเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ

" เอ้า นี้คุณทำงี้ได้ไงคุณให้ลูกน้องกลับเดินแล้วตัวเองขึ้นรถกลับบ้านอย่างสบายใจเนี้ยน่ะ เป็นเจ้านายภาษาไรว่ะ" สายฝนเอ่ยออกมาอย่างเอาเรื่อง

" ก็ฉันไม่อยากอยู่ใกล้มัน ถ้าเธอไม่อยากให้มันเดินกลับก็ลุกแล้วออกมานั่นตรงนี้ " วาคิมเอ่ยด้วยท่าทีกวนให้กับสายฝนเพราะวาคิม

รู้สึกชอบในตอนที่สายฝนเถียงกับเขา

" เอออ ก็ได้ว่ะ " สายฝนเอ่ยแล้วลวจากรถ เมื่อสายฝนเข้ามาอยู่กับวาคิมสายฝนเอากระเป๋าวางตรงกลางระหว่างเธอวาคิม

"กับฉันเธอพูดดีๆไม่ได้รึไง แล้วนี้อะไรมาวางทำไม" วาคิมเอ่ยด้วยท่าทีหงุดหงิด

"ก็ฉันไม่อยากอยู่ใกล้นายไง" สายฝนเอ่ยด้วยท่าทีไม่สะทกสะท้าน

"ไอกันต์ เอากระเป๋าไปเก็บดิ เกะกะ" วาคิมเอ่ยสั่งให้กันต์เอากระเป๋าไปเก็บด้านหลัง

"เรียบร้อยแล้วครับนาย" กันต์เอ่ยหลังจากที่เก็บกระเป๋าสายฝนไปไว้ด้านหลัง

"แล้วมึงยืนอยู่ทำไม ขึ้นรถดิหวะ " วาคิมเอ่ยเมื่อเห็นกันต์ไม่ยอมขึ้นรถ

" คะ ครับ นาย " กันต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุตะกะเพราะไม่เคยเห็นเจ้านายมีท่าทีแบบนี้

"ออกรถ " วาคิมเอ่ยให้คนขับรถอย่างหงุดหงิด