" ได้ หลังจากนี้เธอจะไม่ได้ออกไปข้างนอกจะไม่ได้ไปเจอคนข้างนอกไม่ได้ไปเจอชู้ทั้งหลายของเธอและเธอจะไม่ได้ไปเจอหน้าพ่อของเธอ" วาคิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงอย่างผู้ชนะเพราะเขารู้ดีว่าจุดอ่อนของสายฝนคือดนัยพ่อของเธอ
เมื่อได้ยินเช่นนั้นสายฝนถึงกับเดือดขึ้นมาเพราะไม่ว่าเขาจะทำอะไรเธอก็ไม่เคยขัดเขาไม่เคยห้าม แต่นี้มันถึงกับไม่ให้พ่อกับลูกได้เจอกัน
"นายไม่มีพ่อหรอ" สายฝนเอ่ยถามเสียงเรียบแม่ในใจนั้นเดือดลุกเป็นไฟก็ตาม
"หื้ม ถามทำไม" วาคิมเอ่ยถามอย่างสงสัย
"ก็การกระทำของนายมันบ่งบอกถึงคนที่ไม่เคยได้รับความรักจากพ่อ" สายฝนเอ่ยออกไปและมองว่าคิมด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
"สายฝน! " วาคิมตะคอกออกมาแล้วพลักสายฝนพร้อมเงื้อมมือจะตบสายฝนแต่ก็ต้องหยุดเมื่อวาคิมทันที่จะห้ามอารมณ์โมโหตัวเอง
"หยุดทำไม ทำไมไม่ตบล่ะ" สายฝนเอ่ยออกไปอย่างไม่กลัวพร้อมเค้นหัวเราะออกมาถึงแม่หัวใจตัวเองนั้นเจ็บปวดกับการกระทำวาคิมที่มีต่อเธอ
"เ
