พ่ายรักร้ายนายมาเฟีย

ตอนที่ 7

แกร็ก~`

"ปล่อยแน่จะให้ปล่อยนอกหรือปล่อยในดีละ"วาคิมเอ่ยพร้อมปล่อยสายฝนลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมสายฝนทันที

"ไม่! ปล่อยฉันน่ะ ไอคนบ้าไอคนฉวยโอกะ(กาส)"ยังไม่ทันที่สายฝนจะเอ่ยจบวาคิมประกบจูบสายฝนทันที

"อื้อ"สายฝนโวยวายในลำคอพร้อมทุบตีร่าง

วาคิมและพยายามดันตัวของวาคิม แต่ไม่ว่าสายฝนพยายามใช้วิธีไหนก็ไม่สามารถสู้แรงของวาคิมได้ สายฝนจึงใช้วิธีกัดริมฝีปากของวาคิมเน้นๆ

"ซี๊ดดด เธอทำบ้าอะไรของเธอ"วาคิมผละริมฝีปากออกพร้อมจ้องไปยังสายฝนอย่างไม่สบอารมณ์

"ทำอะไรหรอก็ทำแบบนี้ไง"เอ่ยจบ พรึบ! สายฝนใช้เท้าถีบหน้าท้องวาคิมแล้วลงจากเตียงวิ่งไปยังประตู

"ท่าเธอก้าวขาออกไปจากห้องนี้แม้แต่ก้าวเดียวฉันจะไม่รับรองความปลอดภัยของพ่อเธอแล้วก็ตัวเธอด้วว" วาคิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง เมื่อได้ยินแบบนั้นสายฝนถึงกับชะงักกับคำพูดของวาคิม

"หึ นายสั่งให้คนไปทำร้ายพ่อฉันถึงขนาดนี้แล้วนายยังไม่พอใจอีกหรือไง" สายฝนเอ่ยพร้อมกำมือแน่น

"ฉันไม่ได้เป็นสั่งให้คนไปทำร้ายพ่อเธอ"วาคิมเอ่ยด้วยเสียงเรียบเพราะถึงวาคิมจะเป็นมาเฟียวาคิมก็ไม่เคยผิดสัญญาและไม่เคยผิดคำพูด... เหมือนใครบางคน วาคิมกัดฟันกรอดเมื่อนึกถึงผู้หญิงคนนั้นทำให้วาคิมจากที่โมโหก็ยิ่งโมโหมากกว่าเดิม

"ไม่ได้สั่งแล้วที่พ่อฉันนอนเป็นผักอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เพราะนายแล้วจะเป็นใคร"สายฝนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเครือ

.....

"นายก็เป็นได้แค่มาเฟียที่ชนะคนไม่มีทางสู้เท่านั้นแหละ"สายฝนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแล้วจ้องไปยังวาคิมด้วยสายตาโกรธแค้น

"เธออย่ามาพูดดูถูกและท้าทายฉันนะสายฝน" วาคิมเมื่อได้ยินแบบนั้นถึงกับโมโหยิ่งกว่าเดิม

"หึ ทำไมรับไม่ได้หรอ"สายฝนเอ๋ยด้วยน้ำเสียงยั่วโมโหวาคิม

"สายฝน"วาคิมตวาดเสียงดังพร้อมกระชากร่างของสายฝนแล้วพลักสายฝนลงกับเตียงแล้วขึ้นคร่อมวาคิมมองสายฝนสักครู่หนึ่งแล้วประกบจูบสายฝนอย่างดูดดื่มทำให้สายฝนรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือด

อื้ออ สายฝนพยายามดันร่างของวาคิมออกพร้อมทุบหน้าอกหนาของวาคิมแต่แรงอันน้อยนิดของสายฝนจะไปสู้แรงของคนตัวโตอย่างวาคิมได้ยังไง วาคิมจึงถอนริมฝีปากเมื่อคนใต้ร่างตัวเองนั้นสงบลง

"ไงหมดฤทธิ์แล้วหรอ"วาคิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียน

"...... " ไร้เสียงตอบรับจากสายฝนทำให้วาคิมยกยิ้มมุมปาก สายฝนสบตากับวาคิมแล้วมองไปยังนัยตาสีน้ำตาลสายฝนมองใบหน้าอันหล่อเหลาของวาคิมด้วยความหลงใหลแต่แล้วสายฝนก็ต้องเบื้อนหน้าหนีเพราะกลัวใจตัวเองจะหวั่นไหวกับวาคิม

"ทีหลังอย่ามาลองดีกับฉัน"วาคิมเอ่ยพร้อมขบติ่งหูสายฝนแล้วซุกไซร้ซอกคอของสายฝนส่วนมือก็ลูบไล้ขาอ่อนแล้วค่อยๆขึ้นมาขย้ำหน้าอกของสายฝน

"ซี๊ดดด"สายฝนเม้มริมฝีปากตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงอันน่าเกลียดออกมาจากตัวเธอ ส่วนวาคิม ถึงกับพอใจเมื่อไดยินเสียงของสายฝนเล็ดลอดออกมา ที่เกิดจากความเสียวที่เขามอบให้ วาคิมปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของสายฝนออกด้วยความชำนาญทำให้เสื้อของสายฝนหลุดลุ่ยภายในแว็บเดียว

"ปล่อยฉันเถอะน่ะ"สายฝนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเพราะสายฝนไม่เคยแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่น

ส่วนวาคิมไม่ได้สนใจในสิ่งที่สายฝนเอ่ยเพราะสิ่งที่วาคิมสนใจอยู่ตอนนี้คือเรือนร่างที่อยู่ตรงหน้า วาคิมมองเรื่องร่างของสายฝนก็นึกคำพูดของมาวินทันที สายฝนเธอซ่อนรูปอย่างที่มาวินบอกจริงๆด้วย ส่วนสายฝนก็มองร่างกำยำขิงวาคิมด้วยความหลงไหล สายฝนค่อยไปลูบลายสักที่เป็นรูปอินทรีย์อยู่หน้าอกด้านซ้ายของวาคิมด้วยความหลงไหลยิ่งขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

วาคิมก้มจูบริมฝีปากบางของสายฝนอย่างดูดดื่มพร้อมรับรู้ถึงการจูบที่ไม่สีประสาของสายฝน วาคิมจูบแล้วเลื่อนลงไปที่ไหล่ของสายฝนพร้อมฝากรอยแดงที่ซอกคอของคนตัวเล็ก