ตอนที่ 1
943 Words
ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังเป็นจังหวะเร่งรีบ ร่างบางของสายฝนกำลังวิ่งด้วยความเร่งด่วนเพื่อไปยังตึกเรียน ใบหน้าเรียวเต็มไปด้วยความกังวล ขณะที่เธอเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเป็นระยะ
"จะทันไปถึงมหาลัยไหมเนี่ย? ไม่น่าตื่นสายเลยเรา!" สายฝนพึมพำเบาๆ กับตัวเอง วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของปีการศึกษาที่ 4 ซึ่งเป็นปีสุดท้ายของเธอ เธอไม่อยากเริ่มต้นวันสำคัญด้วยการสาย
"ยัยฝนทางนี้" เสียงของ นานิ เพื่อนสนิทของสายฝน เมื่อสายฝนเห็นนานิสายฝนก็รีบวิ่งไปหานานิทันทีแล้วสวมกอดเพื่อนตัวเองด้วยความคิดถึงเพราะตั้งแต่ปิดเทอมสายฝนก็ไม่ได้เจอนานิเลยแต่ทั้งสองโทรคุยตลอด
"พวกแกสองคนจะกอดกันอีกนานไหมเนี้ย"เสียงของยัย น้ำหวาน เอ่ยพร้อมเสียงน้อยใจ
" เอ้ายัยน้ำหวานแกมาถึงเมื่อไหร่เนี่ย"สายฝนเอ่ยเมื่อเห็นน้ำหวาน
"ก็มาถึงหลังจากที่ฉันเห็นแกยืนกอดกับยัยนานิยังไงล่ะ" หลังจากที่ยัยน้ำหวานพูดจบสายฝนกับยัยนานิก็รีบเข้าสวมกอดน้ำหวานทันทีเพราะคิดถึงเพื่อนมาก
"เห้ย! พวกแกมันกันนานยัง" เสียงของ เมล่อน ทำให้พวกทั้งสามคนหันไปตามเสียง
"เอ้ายัยเมย์มาสายตลอดเลยน่ะแก" น้ำหวานเอ่ยออกมาเพราะว่ายัยเม หรือ เมล่อน มาสายสุดละในกลุ่ม เมล่อนเข้ามากอดเพื่อนทั้งสามคนเพราะทั้งสี่คนสนิทกันตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้ก็อยู่ปีสี่แล้ว สายฝนมีเพื่อนสนิทอยู่สามคนก็คือ
นานิ เป็นลูกครึ่งจีน ค่อนข้างมีถานะเพราะม๊ากับป๊าของนานิเป็นเจ้าของร้านทอง นิสัยจะห้าวๆหน่อยคอยปกป้องเพื่อนๆ
น้ำหวาน ก็มีถานะไม่แพ้นานิ เพราะพ่อของน้ำหวานเป็นเจ้าของห้าง และธุรกิจอีกหลายอย่าง น้ำหวานมีนิสัยจะเอาแต่ใจ แต่ก็ใจดีกับเพื่อนมากๆ
เมล่อน เป็นลูกเจ้าของไร่องุ่น และเจ้าของฟาร์มที่เชียงใหม่ เป็นอ่อนหวาน หัวไว แต่ไม่ค่อยสู้คน
ส่วน สายฝน บ้านของสายฝนไม่มีถานะอะไรหรอกพอมีกินมีใช้ที่สายฝนสามารถเข้ามหาลัยได้เพราะสายฝนสอบชิงทุน ชีวิตของสายฝน มีพ่ออยู่คนเดียว ส่วนแม่ของสายฝนนั้นหนีตามชู้ตั้งแต่สายฝนอายุเก้าขวบ พ่อสายฝนดูแลสายฝนดีมาตลอดตั้งแต่แม่ของวายฝนทิ้งวายฝนก็พ่อของสายฝนไป พ่อของสายฝนต้องทำงานหนักเพื่อส่งสายฝนเรียน แต่ตอนนี้สายฝนทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเพื่อแบ่งเบาภาระให้พ่อตัวเอง
"พวกแกเข้าเรียนกันเถอะเดี๋ยวไม่ทันอาจารย์เช็คชื่อ" สายฝนเอ่ยให้กับเพื่อนทั้งสามคนที่กำลังกอดกันไม่ปล่อย
"จริงด้วย ไปเถอะ" น้ำหวานเอ่ยแล้วคลายกอด
หลังจากนั้นทั้งสี่สาวก็เดินเพื่อจะเข้าเรียน
คาสิโน R
"ได้แล้วครับนาย" เสียงของ กันต์ดล ลูกน้องคนสนิทเอ่ยให้กับเจ้านายที่นั่งหันหลังให้กับตน
"วางไว้ตรงนั้นแหละ" เจ้าของเสียงเย็นชาเอ่ยออกมา ส่วนกันต์ก้มหัวก่อนจะเดินออกไป
หลังจากนั้นเจ้าของเสียงเย็นชาก็หันมาเพื่อจะดูประวัติที่สั่งให้ลูกน้องคนสนิทไปสืบมา
"วาคิมข๋า" เสียงของหญิงสาวเอ่ยพร้อมไปนั่งตักของเจ้าของโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต
"ออกไป" เจ้าของเสียงเย็นชาเอ่ยพร้อมใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์
"แต่ / ออกไป" ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเขาเอ่ยพร้อมน้ำเสียงเย็นชา หญิงสาวหน้าเสียเลยจำใจยอมเดินออกไปพร้อมท่าทางที่ไม่พอใจ
วาคิม มาเฟียที่ขึ้นชื่อว่าน่ากลัวที่สุดและเป็นเจ้าของคาสิโนแห่งนี้และยังไม่ธุรกิจอีกมากมายทั้งธุรกิจสีเทา และสีขาว ในประเทศและนอกประเทศ
หลังจากที่วาคิมอ่านประวัติที่ลูกน้องคนสนิทวางไว้นั้น
"ไอกันต์" น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยเรียกลูกน้องคนสนิท
"ครับนาย" ส่วนกันต์ก็รีบเดินเข้ามาเมื่อผู้เป็นเจ้านายเรียก
"มึงจัดการด้วย" วาคิมเอ่ยพร้อมเสียงเย็นชา หลังจากที่อ่านประวัติมาวาคิมรู้สึกสนใจในตัวลูกสาวของลูกหนี้ ทั้งหน้าตาจิ้มลิ้มมีรอยยิ้มที่สดใส แววตาที่ดื้อรั้น หลังจากที่เห็นรูปภาพของสองพ่อลูก
....
....
เลิกคลาส
"ยัยฝนเรียนเสร็จแล้วแกจะไปไหนต่อ"น้ำหวานเอ่ยถามสายฝน
"วันนี้ฉันจะกลับบ้านไม่ไปไหน ส่วนงานฉันลาผู้จัดการเรียบแล้วพอดีพ่อฉันไม่ค่อยสบายอ่ะ" สายฝนเอ่ยพร้อมฉีกยิ้มให้กับเพื่อนตัวเอง
"แล้วพวกแกสองคนละไปไหนต่อ"น้ำหวานเอ่ยถามนานิกับเมล่อน
"ฉันจะกลับคอนโดรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย" นานิตอบ
"ส่วนฉันพี่ไนท์มารับ นั้นไงพี่ไนท์มาแล้วฉันไปก่อนน่ะ" เมล่อนเอ่ยจบก็วิ่งไปหาพี่ไนท์ทันที พี่ไนท์คือแฟนของเมล่อนพวกเขาคบกันตั้งแต่ปีสอง
"ฉันกลับบ้านก่อนนะ ฉันเป็นห่วงพ่อ"สายฝนเอ่ยเสร็จก็โบกมือให้กับน้ำหวานและนานิ
ในขณะที่สายฝนกำลังรอแท็กซี่จู่ๆก็มีรถคันหรูสีดำมาจอดหน้าสายฝนอย่างรวดเร็วพร้อมมีผู้ชายสองคนลงจากรถแล้วมาดึงสายฝยพร้อมจ่อปืนใส่วายฝน
กรี๊ด~~•`
- Writer
