EP.3 เจ้าสาวพยศ
1191 Words
EP.3 เจ้าสาวพยศ
“บ้านป่า”
ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มีเพียงใบหน้าคมเข้มที่จ้องมองร่างบางด้วยสายตารังเกียจ ผู้หญิงไร้ยางอายที่ทำทุกอย่างได้เพื่อเงิน ไม่สนใจหากจะต้องเหยียบย่ำหัวใจของใครต่อใครจนแหลกเหลว เพียงเพื่อให้ตัวเองสมปรารถนาเชิดหน้าชูคออยู่ท่ามกลางฝูงหงส์ เธอพร้อมจะทำแม้จะต้องแลกมาด้วยเรือนกายที่ห่อหุ้มไว้ด้วยอาภรณ์งดงาม แต่กลับฟอนเฟะฉาวโฉ่อย่างน่าสะอิดสะเอียน
รถตู้จอดที่บ้านหลังเล็กบริเวณเนินเขา พ่อเลี้ยงหนุ่มในคราบโจรอุกฉกรรจ์อุ้มหญิงสาวลงจากรถ แล้วโยนร่างบางลงไปยังหลังรถกระบะโฟร์วีลอย่างแรง แก้วมุกดาเจ็บจนจุก เธอส่งเสียงอู้อี้แต่ไม่ได้รับการตอบกลับใดๆ มีเพียงเสียงพูดคุยดังมาจากไกลๆ
แก้วมุกดาเงี่ยหูฟังบทสนทนาด้วยใจจดจ่อ แม้จะจับใจความไม่ได้ แต่เธอรู้แล้วว่าคนที่จับเธอมาชื่อ ‘พ่อเลี้ยงอินทัช’ เธอเคยได้ยินชื่อของเขามาบ้าง เพราะเขาเป็นพ่อเลี้ยงทำไร่อยู่ที่เชียงราย ทว่าเธอไม่เคยเห็นหน้าเขา สิ่งเดียวที่เธอได้ยินเกี่ยวกับเขาก็คือ เขาไม่เป็นมิตรกับใคร
หญิงสาวกลิ้งไปมาอยู่ด้านหลังรถกระบะจนเริ่มเวียนศีรษะ เพราะหนทางที่รถกำลังมุ่งหน้าไปนั้นค่อนข้างขรุขระเป็นหลุมเป็นบ่อและขึ้นเนินสูงทำให้ร่างบางซึ่งถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ระยะเวลากว่าครึ่งชั่วโมงก่อเกิดเป็นอาการคลื่นเ**ยนจนแทบจะอาเจียน
“ลงมาได้แล้ว”
ชายหนุ่มแก้เชือกที่มัดเท้า และผ้าที่ปิดตาและปากออก กำลังจะกระชากให้เธอลงจากรถ ทว่าหญิงสาวกลับสะบัดตัวออก มีหรือที่พ่อเลี้ยงหนุ่มจะปล่อยให้หญิงสาวหลุดรอด เขากระชากร่างบางเข้าหาตัวแล้วบีบที่ปลายคางเต็มแรง หญิงสาวมองเขาด้วยดวงตาจ้องเขม็ง
แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น...เมื่อหญิงสาวโก่งคออาเจียนรดหน้าอกของเขาจนตัวโยน พ่อเลี้ยงหนุ่มถึงกับผงะด้วยความตกใจ
“นี่เธอทำบ้าอะไรเนี่ย”
อินทัชผลักหญิงสาวออกให้พ้นตัว ก้มมองอาเจียนที่เปื้อนเสื้อผ้าของเขาส่งกลิ่นไม่น่าอภิรมย์ ทว่าเจ้าสาวในชุดไทยหาได้สนใจถ้อยคำด่าทอของเขา เธอยังคงโก่งคออาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตาย จนใบหน้าแดงก่ำ หมดสภาพเจ้าสาวสวมชุดไทยคนสวย เพราะบัดนี้ผมสลวยชี้ฟูไม่เป็นทรง สไบข้างหนึ่งหลุดลุ่ย ผ้าถุงผ้าไหมยกทองยับยู่ไม่น่าดู
“ดูนังคนนี้ไว้อย่าให้คลาดสายตา เดี๋ยวฉันมา”
“พ่อเลี้ยงจะไปไหนครับ”
ภูผาร้องถามด้วยความสงสัย พ่อเลี้ยงอินทัชหันกลับมามือทั้งสองข้างเท้าที่เอวสอบเอาไว้ ใบหน้าของเขาแสดงอาการโมโหอย่างถึงขีดสุด ขบกรามเข้าหากันเป็นสันนูน ในขณะที่ดวงตามองร่างบางด้วยสายตาราวกับเธอเป็นนางปีศาจร้าย
“ไปล้างคราบอ้วก! ไม่เห็นเหรอวะ ฉันเหม็นจะตายอยู่แล้ว”
พูดจบก็หมุนตัวกลับ ถอดเสื้อเชิ้ตลายตารางออกโยนทิ้งแล้วมุ่งหน้าไปยังลำธารที่อยู่ไม่ไกลนัก ใครจะคิดว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มจะถูกหญิงสาวที่เขาจับมาหมายจะทรมานขืนใจให้ชอกช้ำอ้วกใส่เช่นนี้ เขาส่ายหน้าอย่างระอาแล้วย่อตัวลงวิดน้ำจากลำธารล้างตัวอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่คิดว่าเจ้าหล่อนจะมีพิษสงร้ายกาจถึงเพียงนี้
คอยดูเถอะ! เขาจะลงโทษเธอให้สาสมกับความเลว เห็นแก่เงินของผู้หญิงแพศยาที่เหยียบย่ำหัวใจของคนอื่นโดยไม่เห็นแก่ศีลธรรม ในเมื่อเธอเลวมาเขาก็จะเลวตอบ ตาต่อตาฟันต่อฟัน เอาให้ย่อยยับกันไปทั้งคู่ อย่าหวังว่าเขาจะปล่อยให้หญิงชั่วชายโฉดได้เสวยความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น
แล้วจะได้รู้ว่าคนอย่างอินทัชทำได้ทุกอย่าง!
“ยายตัวแสบ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!”
เขากำมือเข้าหากันแน่นแล้วเดินกลับไปยังรถกระบะที่จอดเอาไว้กลางทาง เหลือบตามองไปยังหญิงสาวที่ยังนั่งอยู่หลังรถกระบะโดยเอนแผ่นหลังพิงตัวรถเอาไว้ ใบหน้าซีดเซียวอ่อนโรยอย่างเห็นได้ชัด
“พ่อเลี้ยงท่าทางเธอจะเมารถครับ อาเจียนไม่หยุดเลย นี่เพิ่งจะดีขึ้น”
พ่อเลี้ยงหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย ความตั้งใจที่จะฉุดกระชากลากเธอไปขืนใจเป็นอันพับเก็บ เนื้อตัวเช่นนี้คงไม่มีใครขืนใจเธอลงแน่ๆ ผมสวยที่ปล่อยสยายพันกันจนยุ่งเหยิง มาสคาร่าเปรอะเปื้อนรอบดวงตาจนไม่น่าดู หญิงสาวมองขวางมายังเขา ดูเหมือนว่าเธอจะอาการดีขึ้นมากแล้ว
“พ่อเลี้ยงอินทัช...คุณจับฉันมาทำไมคะ” หญิงสาวจงใจเน้นคำว่าพ่อเลี้ยง แววตาของเธอตอนนี้กลายเป็นนางเสือร้ายที่จ้องจะตะปบนายพรานหากเขาไม่ระวังตัว
“จับมาทำไมเดี๋ยวเธอก็รู้ เร็วๆ นี้แหละ” เขาพูดจบก็กระชากร่างบางให้เดินตาม หญิงสาวขืนตัวแล้วก้มลงกัดที่แขนของเขาเต็มแรง
“โอ๊ย!” ชายหนุ่มร้องเสียงหลงรีบชักมือกลับทันที
“จะฤทธิ์มากไปแล้วนะ รู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่” อินทัชกัดฟันกรอดแล้วบีบที่ปลายคางของหญิงสาวอย่างแรง ผลักเธอล้มลงอย่างไม่ไยดี แก้วมุกดาล้มคว่ำไปกับพื้นทว่าเธอกลับไม่ร้องสักแอะ ซ้ำร้ายยังหันมาทำตาขวางใส่เขาอย่างอาฆาต
“คุณสุภาพบุรุษ คุณรู้สึกดีหรือเปล่าที่ได้รังแกผู้หญิง การทำกับฉันแบบนี้มันทำให้คุณรู้สึกดีมากใช่มั้ย” แก้วมุกดาเค้นเสียงต่ำจ้องมองชายหนุ่มอย่างไม่กะพริบตา ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ทำไมเธอต้องกลัวเขา ในเมื่อเธอมั่นใจว่าไม่ผิด และไม่เคยสร้างศัตรูไว้ที่ไหน
“เธอมันผู้หญิงแพศยา!”
ชายหนุ่มกำมือแน่น ไม่นึกฝันว่าผู้หญิงท่าทางอ้อนแอ้นอ่อนแออย่างแก้วมุกดา จะด่าได้อย่างเจ็บแสบจนเขาชาไปทั้งหน้า
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นสุภาพบุรุษงั้นสิ”
“เธอ!”
อินทัชขบกรามเข้าหากันเป็นสันนูน โมโหจนอยากจะตรงเข้าขย้ำหญิงสาว มากกว่าลากเธอไปทรมานอย่างที่ตั้งใจไว้ในทีแรก
“พ่อเลี้ยงอินทัช กรุณาปล่อยฉันกลับไป เพราะถ้าหากฉันหนีไปเองได้เมื่อไหร่ ฉันแจ้งตำรวจมาลากคุณเข้าตะรางแน่” เธอค่อยๆ ประคองตนเองยืนขึ้น เชิดหน้าขึ้นน้อยๆ อย่างทะนงตัว ถึงเธอจะจน จะเป็นแค่นางรำตามร้านอาหาร แต่เธอก็มีเกียรติมีศักดิ์ศรี เขาไม่มีสิทธิ์มาพรากเกียรติและศักดิ์ศรีของเธอไปอย่าง ‘อยุติธรรม’ เธอจะไม่มีวันยอม!
ถ้าหวังว่าเธอจะร้องไห้เสียสติแล้วอ้อนวอนเขาละก็ ฝันไปเถอะ!
- Writer
