มดตะนอยเพ่งเล็งสายตาไปยังคนคนนั้นแบบตาไม่กะพริบ เธอพยายามแล้วที่จะทำให้มันแน่ใจ แต่เพียงเสี้ยววินาทีเดียวที่มีคนเดินผ่านเขาก็หายไปราวกับไม่ใช่คนซะอย่างงั้น หรือว่าเธอจำคนผิด
“มองอะไรน่ะนอย เจอใครเหรอ”
“เปล่า คงจะจำคนผิด”
ปากบอกเพื่อนแบบนั้น แต่คิ้วคู่สวยกลับขมวดเข้าหากันเป็นปม เกิดความสับสนมากมาย เพราะเธอมั่นใจในแวบแรกว่าต้องเป็นเขา แต่ว่าก็นั่นนะสิ เขามาทำอะไรแถวนี้
“เครื่องดื่ม Signature ประจำค่ำคืนนี้มาแล้วครับ”
หญิงสาวถอนหายใจพรืด ถึงกับขอบคุณพนักงานเสิร์ฟในใจที่มาได้ถูกจังหวะพอดิบพอดี เกือบจะเผลอไปนึกถึงใครบางคนซึ่งไม่ควรนึกถึงซะแล้ว เนื่องจากใจวอกแวก
“ขอบคุณค่ะ”
เธอกล่าวเสียงเบาปานกระซิบ รับแก้วค็อกเทลสีสวยแก้วนั้นมาแบบไม่ได้สนใจอะไรมากมาย และไม่คิดจะพยายามเข้าถึงรสชาติหลังยกขึ้นจิบ ในสมองของเธอตอนนี้มีแต่ความโดดเดี่ยว อ้างว้าง ที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
“เป็นอะไรไ
