ทุกเวลาที่เดินไปข้างหน้า เป็นการนับถอยหลังของวันนี้ที่มีอยู่ มดตะนอยรู้สึกว่านี่เป็นการมานั่งเฉยๆเพื่อปล่อยลมหายใจทิ้งไปโดยเปล่าประโยชน์อย่างแท้จริง เธอไม่ได้สนุกต่างกันโดยสิ้นเชิงมันถัดไปทางเบื่อหน่ายซะด้วยซ้ำ
“อย่ามาทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันนะ”
แน่นอนความรู้สึกข้างในออกมาเป็นพฤติกรรม อัญชันแวดใส่ ก็ตอนหันไปสบตากับเธอ
“อะไร..”หญิงสาวขึงตามองค้อน พร้อมแยกเขี้ยวใส่ “จะกินก็กินไปสิ ฉันจะคอยเก็บศพ”
ก่อนจะเอ่ยประโยคพูดเป็นลาง แต่กลับทำให้คนฟังยิ้มกว้าง
“ดีมาก มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว”
“ชิ ฉันจะเรียกการ์ดมาช่วยสักสิบคน เพราะแลดูตัวแกหนักกว่าฉันเยอะ”
“หืม.. นี่บูลลี่กันเหรอ”
ย้อนกลับเสียงยานคาง ทำทีไม่สนใจ ยกแก้วบรั่นดีกระดกรวดเดียวหมด ในขณะมดตะนอยค่อยๆจิบเพียงค็อกเทล พร้อมดวงตาฉ่ำหวานกวาดมองไปทั่ว
ช่วงยามรัตติกาลค่ำคืนนี้ใครหรือจะเทียบเท่าเหล่าผีเสื้อราตรี พวกเขาเปรียบเสมือนปีกที่ติด
