เงาตะคุ่ม ท่ามกลางความมืดที่มีเพียงแสงไฟเล็ดลอดฝ่าช่องลมประตูเข้ามา ปลุกร่างบางบนเตียงขนาดหกฟุตให้ลืมตาขึ้น เธอเห็นเป็นเขา แต่ยังคงนอนนิ่งเฉยไม่คิดจะขยับเขยื้อนตัวไปไหน มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่เลิกลัก กวาดตาไปรอบหวังคุ้นชินกับความมืดริบหรี่ แล้วเหลือบตาไปมอง จุดเด่นสุดเผยเห็นชัดมีเพียงแววตาคู่ใสกับคางเรียวโค้งเหลี่ยมมน ร่างสูงยืนอยู่ปลายเตียงเธอ และนั่นเป็นอีกเหตุการณ์หนึ่ง ทำหัวใจต้องเต้นแรงถี่
เขาจะมาไม้ไหนอีก..
ความเข้าถึงยากในแต่ละครั้งสร้างความเกรงกลัว
“เธอไม่ได้ตกใจที่เห็นฉัน”
เสียงทุ้มเอ่ยถามฝ่าความเงียบ หากให้เดาเขาคงเลิกคิ้วสูงแววตาเย้ยหยันกัน มดตะนอยจึงใช้จังหวะนั้นยันตัวลงขึ้นมานั่งตัวตรง
“เปล่าค่ะ”
“หรือเป็นเพราะเธอคุ้นเคยกับสถานการณ์แบบนี้?”
“ยังไงคะ?”
ริมฝีปากบางเริ่มอ้าเหวอ เอียงคอมองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ
“ทำนองการบุกรุกของใครสักคน ที่เป็นผู้ชาย..”
“นี่คุณ!”
และเ
