แน่นอนความตกใจนั้นประหนึ่งยิงพลุบานสะพรั่งเป็นดวงใหญ่ ดวงตาหวานขึงโต มองคนมาใหม่ที่ไม่รู้จักแม้แต่น้อยอย่างอึ้งทึ่ง ใครกันมายืนด่าตัวเองได้ทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน แบบนี้จะต้องมีนิสัยเลวร้ายขนาดไหนกัน
“อะไรน่ะ..”
มดตะนอยครางเสียงต่ำ ฉุนกึกในคำด่าของหล่อน ร่างบางที่กำลังยืนอยู่ในลักษณะไร้ความเป็นมิตรโดยสินเชิง
“ฉันด่าแกไง”
“ด่าฉัน?”
สาวเจ้าย้อนถามเลิกคิ้วสูง แววตาสื่อความหมายไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน นั่นยิ่งทำให้คนหาเรื่องพึงพอใจเข้าไปใหญ่ โอลีเวียแสะยิ้มจ้องมองสาวตรงหน้าด้วยสายตาอาฆาต หล่อนรู้..เธอตรงหน้าเป็นตัวการทำให้แฟนหนุ่มละเลยความใส่ใจของตนเอง ถึงไม่มากก็น้อย
“ใช่ มีใครยืนอยู่ตรงนี้อีกล่ะ”
“ด่าฉันทำไม ด้วยเรื่องอะไร”
ทว่าดูท่าคนตรงหน้าไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่คิดไว้เสียแล้ว เมื่อเธอเริ่มขุ่นเคืองมีสีหน้าที่แดงก่ำเป็นแถบ แถมกอดอกต่อปากต่อคำเตรียมจะเอาเรื่องอีกด้วย ร่างบางสู
