บนโต๊ะอาหารถูกจัดอย่างเรียบง่าย หลังคนบางคนเกิดหิวในยามวิกาล ด้วยข้าวต้มและนมอุ่นแก้วหนึ่ง หญิงสาวหรี่ตามองสำรับนั้นนิ่ง รู้สึกร้อนผ่าวและแสบดวงตาก็ตอนเผลอไปนึกถึงใครคนหนึ่งซึ่งเคยเลี้ยงดู ใครคนนั้นก็นำอาหารแบบนี้มาประทังหิวให้เธอเช่นเดียวกัน ยามเธอร้องขอ
“นั่งลงสิ รอให้มันบูดก่อนหรือไง”
แววตาคู่สวย งดงามดั่งเพชรเจิดจรัสยามทำมันเศร้า แหล่งน้ำล่อเลี้ยงเคลือบแคลงรอบกรอบดวงตาชวนน่ามอง เปรียบเสมือนเนื้องามของเพชรนั้นก่อนจะเจียระไน ถูกร่างสูงตรงกันข้ามขัดคอชะงักให้กลายเป็นอื่น สาวเจ้าลอบถอนลมหายใจ ไม่ต่อล้อต่อเถียงเหมือนแต่ก่อน แต่ค่อยๆ นั่งลงตรงหน้าแทน
เธอพยายามแสดงให้สงครามมองเห็นว่าการเผชิญหน้ากับเขาที่อยู่ในห้องเพียงสองต่อสองตอนนี้ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด ด้วยการทำหน้านิ่ง แล้วก้มหน้าก้มตากิน ทว่านั้นกลับกลายเป็นอุปสรรคกับเธอ เมื่อแขนที่เจ็บไม่สามารถตอบสนองความต้องการของหญิงสาวได้อย่างถนั
