การเปิดอกคุยกันด้วยบทสนทนาคราวนี้แลดูผิดปกติกว่าวันอื่นๆ ทั้งไร้ความอึดอัด และไร้ความกดดัน หญิงสาวนั่งนิ่งไม่ไหวติงกับประโยคนั้น ล่าสุดที่เขาพูดถึงเป็นเรื่องของเธอ เสมือนเขาจะต้องเสียสละ
“ฉันต้องขอบคุณคุณไหม”
“ไม่ต้องหรอกมั้ง”
หญิงสาวชะงัก รู้สึกทะแม่งๆกับคำสุดท้ายของเขา
“มั้ง..คือ?”
พลางพึมพำคำถามที่ทำให้คนฟังหลุดขำ ก่อนจะเงียบกริบ เปลี่ยนจากนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามไปนั่งพื้นข้างเธอ สาวเจ้าแปลกใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร
“เธอจะต้องอยู่ที่นี่อีกสักระยะ จนกว่าฉันจะจัดการเรื่องทุกอย่างได้”
“หมายความว่าไง สักระยะ..คือฉันจะไม่ได้กลับไปเรียน ไปใช้ชีวิตแบบเดิมแล้วเหรอ”
มาเฟียหนุ่มแค่นหัวเราะ ก่อนหันไปมองหน้าเธอ ร่างบางที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้น
“คิดว่าโลกของเธอไว้ใจได้แค่ไหน การตายของพ่อเธอ เพื่อนของเธอไม่ได้บอกอะไรเธอเลยเหรอ”
“บอก.. บอกว่าควรจะกลับไปแจ้งตำรวจ ให้ตำรวจช่วย”
สงครามหลุดห
