เป็นครั้งที่สองของการได้รับแสงจากโลกภายนอก เมื่อประตูเหล็กบานนั้นที่คนข้างในไม่มีทางได้รู้เลยว่าข้างหลังมีอะไรถูกเปิดออก
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มแดงช้ำตรงขอบหรี่เป็นวงรีขณะเหลือบมอง ก่อนจะหลุบลงต่ำเมื่อเห็นร่างสูงตรงหน้า ซึ่งกำลังเดินเข้ามาสร้างความตื่นเต้นให้กับเธอ
“ลุกขึ้นมา”
เสียงคำสั่งวาจาทุ้ม ไม่ได้ทำให้สาวเจ้าเกรงกลัวเลยสักนิด เธอยังคงนั่งเฉยอยู่กับที่ จนคนสั่งต้องทำอะไรสักอย่าง ความหงุดหงิดก่อให้เกิดความฉุนเฉียวหลังจากนั้น เขาเดินดุ่มเข้ามากระชากแขนแทน
“หูแตกรึไง บอกให้ลุก!”
แน่นอนเสียงดังไม่มีใครชอบ ร่างบางตวัดสายตาขึ้นมอง แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความแค้นสูงสุด ไม่มีเหตุผลอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความคุ้มค่ากับการปล่อยทรมานอยู่ในห้องมืดแห่งนี้ก็เกินจะพอแล้ว นี่ยังมาข่มขู่ด้วยน้ำเสียงไร้ซึ่งการให้เกียรติกันอีก จะให้เธอทำตามพร้อมกับรอยยิ้มแป้นอย่างนั้นหรืออย่างไร
“เฮอะ! ฝันไปเถอะ”
มดต
