ตรงเวลานัดตามที่เลขาบอกไว้เป๊ะ ร่างบางมายืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าสงครามที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ เสพข้อมูลต่างๆเพื่อคั่นเวลาอยู่ เขาละสายตาออกจากจอสีฟ้านั้นมายังสาวชุดขาวบริสุทธิ์ ที่ดูเหมาะสมราวกับควีนหิมะ พลางยกข้อมือดูนาฬิกา
“ไม่มีเวลาแล้ว ไปกัน”
ลุกขึ้นบิดขี้เกียจตามประสาคนนอนน้อย ใช้แรงกายเยอะ แต่ยังกระฉับกระเฉงประหนึ่งหุ่นยนต์เพิ่งเปลี่ยนถ่าน ไม่รู้เขาแกล้งแสร้งทำยามอยู่ต่อหน้าผู้คน ทั้งที่หน้าตาดูอย่างไรก็ไม่สดชื่นไหม แต่นั่นเป็นภาพพจน์ที่ดูดีทีเดียวเชียว ก่อนเดินนำโด่ไปหน้าประตู ไม่ปล่อยให้ผู้อาศัยอย่างไรรีย์ได้เอ่ยปากถาม หล่อนอ้าปากค้างก้มหน้าก้มตาเดินตามไป กว่าจะมีโอกาสถามก็ตอนนั่งอยู่บนรถ และหลังจากที่เขาวางโทรศัพท์สายที่สามแล้ว
“เราจะไปไหนกันคะ”
“ทำงาน”
อยากจะขอบคุณที่คราวนี้ได้คำตอบทันท่วงที แต่จะยินดีกราบกว่านี้ถ้ามันกระจ่างชัดเจน ไปทำงาน? มันไขข้อข้องใจได้ไหม
“เฮ้อ แล้วมัน
