“เป็นอิสระขึ้นมาบ้างแล้วสินะ”
เสียงทุ้มเรียกสติร่างบางชะงัก ละสายตาจากเนื้อหาบนหนังสือมายังเขา
ผู้ชายร่างสูงนามว่าคาร์ส คนที่หล่อนรู้จักแค่ผิวเผิน แต่อยู่ๆกลายเป็นลูกน้องเขาคนที่เอาแต่ข่มเหงน้ำใจกันเสียดื้อๆ เดินเชื่องช้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า บริเวณสวนหย่อมขนาดกว้าง สถานที่พักผ่อนหย่อนใจ
มดตะนอยดึงที่คั่นกระดาษลักษณะสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเล็กมากั้นกลางหน้าที่อ่านค้างคาไว้ ก่อนจะปิดหนังสือลง และวางไว้บนตักตัวเอง หล่อนไม่ได้ยิ้ม แต่การช้อนตาเงยหน้าขึ้น หยุดสิ่งที่ทำอยู่เพื่อสนทนากับคนมาใหม่ ถือว่าให้เกียรติกันระดับหนึ่ง
“เขาก็คงเอือมระอาเวลาฉันพยศละมั้ง เลยยื่นข้อเสนอให้ ถ้าหนูอยู่อย่างมีความสุข วันนึงที่เขาสะสางบางอย่างเสร็จอาจจะปล่อยฉัน แบบ..อาจจะอะนะ”
เธอยักไหล่ขึ้น
“คิดว่านายจะปล่อยง่ายๆอย่างนั้นเหรอ”
“ไม่ทราบส นั่นเป็นเจ้านายของนายไม่ใช่เรอะ น่าจะรู้ดี”
ชายหนุ่มเงียบไปอึดใจ ขณะก้มลงม
