“อ๊ากกก”
เสียงความเจ็บปวดจากคัสเตเว่นลูกน้องคนสำคัญของเขาดังลั่นป่าทำเขาต้องกลืนน้ำลายลงคอก้อนใหญ่ ราวกับความเจ็บปวดนั้นเป็นของเขาเสียเอง หลังฉีกทึ้งเสื้อผ้าจากรอยกระสุนเจาะจนเป็นรูให้กว้างมากขึ้นเพื่อห้ามเลือด แน่นอนลูกน้องเขาบาดเจ็บกว่าเขา ซึ่งมีเพียงบาดแผลถากถางบริเวณแขนและขาเท่านั้น
“อย่าตายนะพวก ฉันส่งสัญญาณบอกฐานแล้ว”
ในขณะสงครามเองก็เกรงกลัว ทว่าประสบการณ์ที่สะสมกลับสั่งให้เขานั้นควบคุม การกลืนน้ำลายและการเต้นของหัวใจไม่เป็นจังหวะเป็นแหล่งพลังงานที่ช่วยเขาอีกแรงนึง
“นายครับ..”
“เฮ้ ไม่เอาน่าพวก”
สงครามเริ่มใจสั่นก็ตอนสังเกตเห็นเลือด โลหิตสีเข้มจากภายในส่งต่อทะลักออกมาภายนอก กลบไรฟันและริมฝีปาก ความไม่สู้ดีส่งให้หน้าเขาซีดเผือด ทำอะไรไม่ถูก คนตรงหน้ากำลังจะตายเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว
“นะ นาย”
และพยายามจะบอกบางอย่างกับเขา ชายหนุ่มห้ามเขาไว้ ส่ายหน้ารัวไม่ให้ทำในสิ่งกระทบกระเทื
