หวานใจมาเฟีย(คนนี้ผมจอง)

ชอบให้เล่นบทโหด(หยุดนะ..ฉันยอมแล้ว)

เมื่อเขาหลบได้ เธอก็คว้าเข้าที่กล้ามแขนแข็งๆของเขาออกแรงดึงหมุนตัวกลับมาเหวี่ยงหมัดใส่หน้าเขาอีกครั้ง โดนแน่ไอ้หน้าหล่อ...

หมับ!!

มือหนาจับล็อกเข้าที่ข้อมือเล็กข้างขวาส่วนมืออีกข้างจับลงที่สะโพกกลมกลึงออกแรงดึงกระชับทำให้เธอเซถลาตัว ชนเข้ากับอกแข็งๆ ของเขา..

ผลั๊ก!! คล้ายกับคนถูกน็อกเมื่อหน้าสวยๆ ของเธอกระแทกเข้ากับอกแข็งๆ ของเขาเต็มๆ ทำเอาเธอหูวิ้งไปหมด

"โอ๊ยยย!!! ไอ้บ้าฉันเจ็บนะ" เมื่อได้สติเธอก็รีบดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแข็งๆ ของเขา ไม่คิดว่าตัวเองจะพลาดไปได้ เธอกำลังจะได้ต่อยหน้าเขาแล้วเชียว...

"คิดว่าผมจะยอมให้คุณต่อยหน้าง่ายๆ หรือไง" เธอรู้จักเขาน้อยไป คนอย่างอาเธอร์ไม่เคยให้ใครต่อยซ้ำ..และตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าบทพระเอกเอามาใช้กับเธอไม่ได้ ดูจากคำที่เธอใช้เรียกเขาสิ คำว่าไอ้บ้า..ไม่เคยมีใครเรียกเขาแบบนี้ ไม่เคยมี

"ปล่อย!! ฉันบอกให้ปล่อย ปล่อยนะไอ้บ้า" อย่าให้เธอออกไปได้นะ เธอจะเล่นงานเขาให้เดินไม่ได้เลยคอยดู..

"พูดกับผมดีๆ" คำก็ไอ้บ้าสองคำก็ไอ้บ้า มันเป็นคำที่ควรพูดหรือไง อย่าให้เขาต้องหมดความอดทน

"ไม่!!! ฉันจะไม่พูดดีๆ กับคนอย่างคุณ ปล่อย..ฉันบอกให้ปล่อย ปล่อยฉันนะไอ้ โอ้ยยยย!!" น้ำหวานร้องขึ้นเสียงหลงเมื่อถูกเขากอดรัดจนเกิดเสียงลั่นของกระดูก ไม่บอกก็รู้ว่าเจ็บแค่ไหน นี่มันแรงกอดของปีศาจชัดๆ เธอเจ็บไปหมดแล้ว แขนขวายังถูกบิดอีกต่างหาก

ใบหน้าสวยนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด นี่เขากะจะฆ่าเธอหรือไง

"คุณรู้ไหมว่าไม่เคยมีใครพูดกับผมแบบนี้และคนที่พูดก็ไม่เคยรอดไปสักคน" เธอไม่สืบประวัติเขาเลยหรือไง เขาอาจจะใจดีกับเธอแต่ก็ไม่ใช่คนที่มีความอดทน

"นะนายจะทำอะไร" น้ำหวานเริ่มเสียงสั่นเมื่อเงยหน้าขึ้นมองสบตา แววตาที่เคยพราวระยับตอนนี้ดูเข้มขึ้นจนเธอรู้สึกกลัว เขาดูไม่เหมือนคนที่เธอคุยด้วยก่อนนั้นหรือนายคนนี้จะเป็นปีศาจ..

"ก็ถ้าคุณดื้อ ผมจะจับคุณหักคอลงตรงนี้" เป็นคำขู่ที่ทำเอาคนฟังขนลุกซู่

"หะหักคอเหรอ นะนายเป็นโรคจิตหรือยังไง" หรือประวัติมาเฟียที่สายสืบส่งมาจะเป็นเรื่องจริง เขาเป็นนักธุรกิจแสนดีในคราบมาเฟียงั้นเหรอ เชื่อก็บ้า...

"ผมโรคจิตกว่าที่คุณคิดซะอีก เพราะงั้นหยุดคิดจะต่อยหน้าผมอีก แล้วก็พูดกับผมดีๆ" ถ้าไม่โรคจิตเขาคงไม่ตามเธอมาถึงที่นี่และพบว่าเธอโรคจิตกว่าเขาเสียอีก ผู้หญิงอะไรเหลือเชื่อจริงๆ แต่เขาก็ก้าวเท้าเหยีบกับระเบิดไปแล้ว ก็ต้องเหยีบต่อไป ในเมื่อคนนี้เขาเลือกเอง...

ภาพลักษณ์ที่สร้างมันไม่เหมือนกับเบื้องหลังที่เป็นหรอกนะ..

"งั้นก็ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ" กลัวตายก็เลยต้องพูดดี มุกนี้เธอเคยใช้กับเขามาแล้วหลอกให้เขาตายใจแล้วเธอก็ต่อยหน้าเขาแล้วรีบวิ่งหนีไป ไม่น่ามาเจอกันอีกเลย เวรกรรมของเธอจริงๆ

"ห้ามต่อยหน้าผม" ชายหนุ่มค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกอย่างระมัดระวัง เขาเคยพลาดมาแล้วครั้งนี้จึงระวังตัว..

น้ำหวานค่อยๆ ถอยตัวห่างออกมาทีละนิด ผู้ชายทุกคนมักจะแพ้ให้กับลูกอ้อนของผู้หญิงเสมอ..แต่เธอไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไปที่จะยอมง่ายๆ ด้วยสิ คนอย่างไอ้หวานมันสู้ตายอยู่แล้ว ขอแค่ให้ได้เอาคืนไอ้บ้านี่ แล้วเธอจะหนีไปให้ไกลที่สุด!!!

ท่าทีของเธอเหมือนม้าที่ถูกปราบพยศจนเขาตายใจ..คิดว่าคงหมดฤทธิ์ไปแล้ว มีใครบ้างที่ไม่กลัวมาเฟียอย่างเขา ไม่มี...

น้ำหวานหันกลับมายิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มหวานชื่น สองเท้าเล็กค่อยๆ เดินถอยหลังไปทีละก้าว จากนั้นก็...

"อย่าอยู่เลยยยย!!!" คนตัวเล็กวิ่งเข้ามากระโดดถีบเข้าที่หน้าท้องของเขาเต็มแรง ด้วยลูกถีบสุดพิสดาร "ย๊าาา"

ตุบ!!!

ร่างสูงใหญ่ซวนเซจนเกือบจะล้ม ถ้าเขาไม่ได้ฝึกต่อสู้มาตั้งแต่เด็กคงล้มไปแล้ว ใบหน้าหล่อนิ่วหน้ากลืนความเจ็บแล้วรีบถลาตัวเข้าไปดึงแขนเล็กไว้ก่อนที่เธอจะหนีไปได้

"ว๊ายยยยย!!" น้ำหวานร้องตกใจที่วิ่งหนีไม่ทัน เธอคิดว่าเขาจะล้มลงกับพื้นแต่เขาก็แกร่งเกินคาด ถ้าเป็นคนทั่วไปโดนถีบขนาดนี้คงจุกจนนอนร้องไห้ไปแล้ว...

ผลั๊ก!!

แรงดึงของเขาให้เธอชนเข้ากับกำแพง แต่เธอที่ไม่เจ็บเพราะเขาเอาแขนมารับแรงกระแทกทำให้หน้าเธอชนเข้ากับแขนของเขาแทนที่กำแพงแข็งๆ

"บทพระเอกแสนดีคุณคงไม่ชอบสินะ ชอบแบบไหน แบบนี้หรือไง!!" อาเธอร์ออกแรงบิดที่แขนของเธอพร้อมกับขยับตัวเข้าไปแนบชิดเรียกว่าแนบแน่นติดกำแพง

"โอ้ยยย!! ฉันเจ็บนะ ไอ้บ้านายมันโรคจิต" นี่มันโรคจิตชัดๆ ทำแบบนี้กับคนสวยๆ อย่างเธอได้ยังไง เธอเป็นลูกสาวเจ้าของบริษัทนะ คอยดูเถอะเธอจะให้พ่อเล่นงานเขาให้เละเลยคอยดู

"ใครกันแน่ที่โรคจิต ชอบใช้ความรุนแรงไม่ใช่หรือไง" ไม่เคยมีใครกล้าถีบเขาไม่เคยมี..แม่งเป็นมาเฟียมาทั้งชีวิต ยังไม่เคยโดนใครถีบแบบนี้

"โอ้ยๆๆ ไม่ไม่ชอบ ฉันไม่ได้ชอบ"ตอนนี้เธอเสียเปรียบเพราะอยู่ในท่ายืนหันหลังโดยมีเขายืนประกบชิดติดกำแพงและยังดัดแขนเธออยู่ แขนเธอจะหักอยู่แล้ว

"ขอโทษผมเดี๋ยวนี้" เรื่องมันไม่ควรเป็นแบบนี้แต่ในเมื่อมันเป็นไปแล้วก็ตามนั้นเลย เขาจะไม่เล่นบทพระเอกบ้าๆ นั่นแต่จะเล่นบทโหดเพื่อปราบพยศผู้หญิงอย่างเธอ

"ทำไมฉันต้องขอโทษ" ต่อให้ตายเธอก็ไม่พูดหรอก

"ก็คุณถีบผม ขอโทษ ผมบอกว่าให้ขอโทษ.." ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่มีโอกาสได้มายืนหายใจตรงนี้หรอก โอกาสเดียวที่เขาจะให้คือตาย!!

เงียบบ!! คนปากแข็งไม่ยอมใครอย่างน้ำหวานยังคงเงียบ ไม่พูด

"ได้..ชอบให้ผมเล่นบทโหดใช่ไหม... ได้เลย" ใบหน้าหล่อโน้มลงชิดกับใบหูเล็กพร้อมกับกระซิบน้ำเสียงแหบต่ำ

"อยากลองท่านี้ดูไหมล่ะ.." ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆ เลื่อนลงลูบไล้เรียวขาสวยด้านใน

"กรี๊ด!!! ไอ้บ้าแกจะทำอะไร หยุดๆ หยุดนะ" เธอกรี๊ดเสียงหลงเมื่อความร้อนจากฝ่ามือของเขาสัมผัสลงต้นขาแผ่ซ่านไปทั่วร่างกลัวจนแทบสติหลุด "ยะอย่า ฉัน..ฉันยอมแล้ว ยอมแล้ว" ครั้งนี้เธอยอมแล้วจริงๆ

ทุกอย่างหยุดนิ่งเมื่อเธอบอกว่ายอมแล้ว ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดข้างแก้มเนียนใสทำเอาเธอสั่นไปทั้งตัว อยู่ๆ ใจเธอก็เต้นแรงเอามากๆ ใช่เธอกำลังตกใจเธอแค่ตกใจ

"ขอโทษผม เดี๋ยวนี้" แค่ขอโทษแล้วเขาจะปล่อย

"ขะโทษ" ขอโทษแบบจำใจ.."ว๊ายยยย!!" เธอตกใจเมื่อเขาจับพลิกตัวให้เธอหันมาเผชิญหน้า ใบหน้าสวยก้มหน้างุดไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองสบตา

"ขอโทษดีๆ พูดเพราะๆ หรืออยากจะโดน" ไม่ใช่แค่ขู่แต่เอามือโอบกระชับลงที่เอวบาง..

การกระทำของเขาทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมองสบตา แววตาของเธอแข็งกร้าวพร้อมจะฆ่าเขาให้ตายตรงนี้ กล้าดียังไงถึงมาสั่งและทำกับเธอแบบนี้ เหอะไอ้บ้านี่ให้ตายเถอะ!!

"คนอย่างนาย..ไปตายซะเถอะ!!" ตามองตาไม่มีใครยอมใคร

"น้ำหวาน!!!" ความอดทนของเขากำลังจะหมดลง

"ก็นายมันละ..อื๊มมมม!!!" ดวงตาเรียวสวยเบิกโพลงเมื่อถูกประกบจูบด้วยริมฝีปากนุ่มอุ่นชื้น!!! กรี๊ด..เธออยากจะกรี๊ดให้กระจกในบริษัทแตกให้หมด...

"อื้อ.." ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นไม่ยอมให้อีกฝ่ายรุกร้ำเข้ามาในพื้นที่ เธอรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเพราะเธอเคยดูในซีรีส์ เธอจะไม่ยอม ไม่ยอมเด็ดขาด!! จูบแรกของเธอต้องไม่ใช่กับไอ้บ้าคนนี้...