Baran ‘ın iç Dünyası
Konağın bahçesindeki eski ceviz ağacının altında durmuştu Baran
Elinde yarım kalan kahvesi vardı, ama gözleri boşluğa dalmıştı.
Etrafındaki kalabalığın, çayın, kahkahaların sesleri giderek uzaklaşıyordu sanki.
Bir tek kendi yüreğinin sesi vardı kulaklarında; hızlı, heyecanlı, umut dolu bir ritim…
“Yıllardır eksik bir şey vardı içimde,” diye düşündü.
“Bir boşluk… Adını koyamadığım bir eksiklik.
Sanki herkes tamamlanırken, ben yarım kalıyordum.”
Sonra birden Berivan’ın sesi çınladı zihninde, kahkahası, ona kaçamak attığı o bakış…
Kızgınlığı, inadı, gururu…
Hepsi öyle gerçekti ki.
Berivan başka kimseye benzemiyordu.
Bir başkaydı.
Ve Baran’ın o eksik parçası, yıllardır tamamlanmayı bekleyen yarısıydı adeta.
Kendi kendine fısıldadı:
— “Berivan…”
Dudakların
