Mardin’in serin bir akşamüstüydü.
Konaktaki kadınlar mevlüt için hazırlık yapıyordu.
Berivan da alışveriş listesiyle çarşıya inmişti.
Ama aklı… hâlâ Poyraz’da, hala o laf sokmalarında ve o geçmeyen kırgınlıkta takılıydı.
Tam karşıdan gelen Baran’ı gördüğünde, istemsizce durdu.
Adam, siyah gömleği ve dalgın bakışlarıyla ağır adımlarla yürüyordu.
Onu fark edince gülümsedi — o kendinden emin, biraz ukala gülümsemesiyle.
“Berivan Hanım… yine mi çarşı? Yoksa beni görmek için mi geldiniz?”
Berivan hafifçe gözlerini devirdi ama gülümsemekten de kendini alamadı:
“Seninle karşılaşmak için çarşıya inecek kadar vaktim bol değil. Ama şanssızlık diyelim.”
Baran yavaşça yaklaştı. Bu kez laf sokmadan konuştu:
“Senin gibi lafı giydiren bir kadını uzun zamandır görmemiştim.
İnsan, kırıldığını b
