Efnan salona indiğinde konağın havası hâlâ yastaydı. Herkesin yüzü asık, gözler cam gibi. Hamit Ağa bir köşede dua ederken, Hakan telefonda birileriyle hararetli konuşuyordu. Akif bilgisayar başında haritalara, raporlara bakıyordu.
Efnan herkesin arasında yürüyerek Hamit Ağa’nın yanına geldi. “Baba,” dedi kısık sesle. “Onu bulacağız değil mi?”
Hamit Ağa gözlerini ona çevirdi. Sert bakışlarının ardında bir babanın acısı gizliydi. “Onlar bizi küçümsedi. Ama evlatlarıma kimse el uzatamaz. Oğlum geri gelecek.”
Efnan titredi. “Ne olur… bana söz verin. Onu bana geri getirin.”
Hamit Ağa ayağa kalktı, göz göze geldiler. “Söz kızım. Oğlumu da, senin sevdiğini de geri getireceğim. Ama… bu yol çetin bir yol. Sabretmeyi de bilmelisin.”
Efnan başını eğdi ama gözyaşları dinmiyordu. “Ben sabrederim.
