Sabah ezanı Mardin’in taş sokaklarında yankılanırken, Altaylı konağına hâkim olan sessizliği birdenbire patlayan telefon sesi bozdu. Hamit Ağa’nın odasında çalan sabit telefon, gecenin ayazını delen bir uğultu gibiydi. Oda hâlâ karanlıktı, ama telefona yansıyan ekran ışığı, uykusuz geçen gecelerin ağırlığını taşıyan yaşlı adamın yüzüne vuruyordu.
Hamit Ağa telefonu açtığında karşıdan gelen ses beklediği gibi değildi. Sadece birkaç saniye sürdü konuşma. Ama yetmiş yıllık ömründe duyduğu en ağır cümlelerdi:
“Boran Bey… Irak sınırında kayboldu. Ekipten kimseye ulaşamıyoruz.”
Telefon elinden kayıp yere düştü. “Ya Allah… Boran…” diyebildi sadece. O an, konağın duvarları bile titremiş gibi oldu.
Zelal Hanım, sesle birlikte koşarak odaya girdi. “Ne oldu bey? Kimin sesi o?” dedi, gözleri korku
