แอบรักร้อนแรง

บทที่1 เพื่อนบ้าน

บทที่1

เพื่อนบ้าน

เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านเช่าหลังข้างๆ บ้านของรมิดาเธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเปลญวนใต้ต้นไม้ในสวนหลังบ้านจนมีเสียงขนย้ายข้าวของดังมาจากบ้านหลังนั้นทำให้รมิดาเงยหน้าขึ้นมามองจนเห็นการเคลื่อนไหวผ่านรั้วไม้ซีกสีขาวที่มีเถาวัลย์ใบไม้เลื้อยขึ้นมาแต่ก็ยังพอเห็นความเคลื่อนไหวของบ้านหลังนั้น

"มีคนย้ายมาอยู่แล้วเหรอ?" เธอบ่นเบาๆ กับตัวเองสายตาจับจ้องไปยังรั้วบ้านที่ตอนนี้มีเงาของใครบางคนเดินวุ่นวายอยู่

บ้านเช่าหลังนั้นปล่อยล้างมาสักพักแล้วเธอเคยได้ยินแม่บ่นเรื่องคนเช่าเก่าที่ย้ายออกไปแบบกะทันหันแต่ก็ไม่คิดว่าจะมีคนย้ายมาใหม่เร็วขนาดนี้ รมิดาไม่ได้สนใจอะไรมากมายเธอพลิกหน้าหนังสือในมือแล้วกลับไปจมอยู่กับเรื่องราวในนั้นเธอชอบอ่านนิยายและชอบเขียนนิยายมีรายได้หลักหมื่นถึงหลักแสนต่อเดือนพอประทังชีวิตของเธอไปได้ในแต่ละเดือน

"พี่อาชิขนของให้หน่อยสิ!" เสียงผู้หญิงดังมาจากบ้านหลังข้างๆ เสียงของเธอคนนั้นดึงความสนใจของรมิดาอีกครั้งเธอแอบชำเลืองมองผ่านรั้วไม้แต่ก็เห็นเพียงชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมารับกล่องใบใหญ่จากหญิงสาวรูปร่างผอมบางที่ยืนอยู่ข้างรถ

ผู้ชายคนนั้นรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าเรียบเฉยเหมือนคนไม่ค่อยพูดจาท่าทางนิ่งๆ แต่กลับดึงดูดสายตาอย่างประหลาดส่วนผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะเป็นคนรักของเขาเธอยิ้มหวานและดูสบายใจที่มีเขาคอยช่วยทั้งสองพากันเดินเข้าไปในบ้านจนหน้าต่างถูกเปิดออกทุกบานทำให้รมิดาเห็นการเคลื่อนไหวอยู่ภายใน

"แฟนกันล่ะสิ...." รมิดาพึมพำก่อนจะดึงสายตากลับมายังหนังสือนิยายของเธอ เธอไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้นักคนข้างบ้านจะเป็นใครหรือจะมีความสัมพันธ์แบบไหนมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับชีวิตของเธอ เธอเลือกอยู่ในโลกของตัวเองโลกที่แคบและปลอดภัยแต่เธอไม่รู้เลยว่าการปรากฏตัวของพวกเขาจะทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปตลอดกาล....

ในช่วงบ่ายของวันนั้นหน้าบ้านเช่าแห่งนี้เริ่มมีพ่อค้าแม่ค้าออกมาขายของที่นี่เป็นจุดสำคัญของหมู่บ้านเพราะคนในละแวกจะแวะเวียนมาซื้อของใช้กับข้าวและอาหารทานเล่น ร้านของชำเล็กๆ ของแม่รมิดาก็เป็นหนึ่งในนั้นแล้ววันนี้ก็เหมือนทุกวันรมิดานั่งทำบัญชีเช็กสินค้าอยู่ด้านในปล่อยให้แม่ของเธอเป็นคนจัดการลูกค้าอยู่ด้านนอก

"พี่อชิดูนี่สิน่ารักจังเลย!" เสียงผู้หญิงดังขึ้นจากหน้าร้านทำให้รมิดาเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่ได้ตั้งใจ

ชายหนุ่มคนเดิมที่ย้ายเข้ามาอยู่ข้างบ้านกำลังยืนอยู่หน้าร้านพร้อมผู้หญิงคนเดิมนั่นก็คือแฟนสาวของเขาเธอกำลังถือถุงขนมพลางหันมาคุยกับเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใส

รมิดามองผ่านๆ ไม่ได้สนใจอะไรมากเธอไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับคนแปลกหน้าและไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นอะไรกับการมีเพื่อนบ้านใหม่เลยแต่ในขณะที่เธอก้มหน้าลงอีกครั้งเพื่อกลับไปสนใจสมุดบัญชีสายตาของเธอก็สัมผัสได้ว่ามีใครบางคนมองมาเธอจึงเงยหน้าขึ้นแล้วพบกับสายตาของเขา...

ชายหนุ่มที่เธอไม่เคยรู้จักกำลังมองตรงมาที่เธอรอยยิ้มบางๆ ที่ดูอบอุ่นและจริงใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาเพียงชั่วครู่ก่อนที่เขาจะหันกลับไปคุยกับแฟนสาวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รมิดาขมวดคิ้วเล็กน้อยเธอไม่ได้ตอบรับรอยยิ้มนั้นและหันกลับไปสนใจสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ไม่นานหลังจากนั้นทั้งสองก็เดินออกจากร้านของเธอพร้อมถุงข้าวของในมือ

"ขอบคุณค่ะป้า" แฟนสาวของเขาเอ่ยลาก่อนที่ทั้งคู่จะเดินกลับไปยังบ้านเช่าของตนเอง

คุณแม่ของรมิดาเดินเข้ามาหลังจากจัดการลูกค้าหน้าร้านเสร็จแล้วท่านเดินมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

"คนข้างบ้านที่เพิ่งย้ายมาดูเป็นคนดีนะท่าทางเรียบร้อยทั้งผู้ชายและผู้หญิงเลยนี่เขายังอุตส่าห์ช่วยถือของให้แฟนตลอดน่ารักจริงๆ"

รมิดาพยักหน้าเบาๆ เธอไม่ได้สนใจบทสนทนาของแม่เธอมากนักเพียงแค่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"ก็ดีนะแม่คนแถวนี้จะได้มีคนใหม่ๆ มาคุยบ้างตอนคนเช่าเก่ายังอยู่ไม่ค่อยมายุ่งวุ่นวายอะไรกับใครไม่ใช่หรือไง"

รมิดาก้มหน้าทำบัญชีของเธอต่อแต่ในใจยังรู้สึกติดอยู่กับรอยยิ้มของเขารอยยิ้มที่ดูเหมือนจะสื่ออะไรบางอย่างหรือเธอแค่คิดไปเอง...

พอหลับตาเธอก็เห็นใบหน้าและรอยยิ้มของเขาวนเวียนอยู่ในหัวเป็นแบบนี้ร่วมสิบนาทีทำให้เธอต้องวางงานในมือลงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหนังซีรีส์ดูเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

"ทำไมต้องไปสนใจเขาด้วยนะเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่าฉันเนี่ย-_-!" เธอบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะสลัดความคิดนั้นทิ้งไปแล้วกลับมาสนใจซีรีส์ในโทรศัพท์มือถืออย่างน้อยก็มีแค่ซีรีส์นี่แหละที่ทำให้เธอลืมใบหน้าและรอยยิ้มของเขา

------------------

ฝากกกก กดหัวใจ คอมเมนต์ กดเพิ่มเข้าชั้นให้ไรท์บ้างค่ะ ท้อแท้มากกก