เป็นเขาจริงๆ ด้วย
1043 Words
ที่คอนโดฯ ชั้น 23
“วันนี้ฤกษ์เข้าอยู่วันแรก ของยังไม่ได้จัดเข้าที่ มีแต่ห้องนอนนี่แหละที่พร้อมใช้” แอนนาเดินผ่านเตียงนอนไปยังโซฟาตัวยาวสีขาวสะอาดตาดีไซน์เก๋ซึ่งตั้งชิดผนัง เธอวางแก้วสองใบที่ใส่น้ำแข็งลงบนโต๊ะ ส่วนเขาถือเบียร์มาวางสี่กระป๋อง
แอนนารูดม่านสีขาวออก ด้านนอกผนังกระจกเป็นวิวของกรุงเทพมหานครในมุมสูง มองลงไปจะเห็นรางรถไฟฟ้ายาวเหยียด
อุณหภูมิอุ่นๆ ปัดป่ายอยู่ตรงแผ่นหลังบางพร้อมสัมผัสของเนื้อผ้าแผ่วพลิ้วดึงดูดให้เธอหันหลังกลับมา พบว่าหยกยืนเท้าเอวซ้อนตัวเธออยู่ ลำคอหนาแดงเล็กน้อยจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ สาบเสื้อเชิ้ตแยกเป็นอิสระเผยกล้ามอกกับซิกซ์แพ็กตึงแน่น แอนนาใช้สายตาแทนมือไล่สำรวจ ใจยิ่งเต้นแรงเมื่อมองลงมายังหน้าท้องที่เป็นลอนๆ
“มันดีเกินไป” เธอคิด โดยไม่รู้ตัวว่าพูดออกมา
แล้วก็เพิ่งมารู้สึกว่าไม่ใช่แค่สายตา แต่มือของเธอมันกำลังลูบไล้ที่ลอนคลื่น แล้วก็ชะงักตกใจ เมื่อเหลือบเห็นสายตาคมล่าถอยจากการมองทิวทัศน์ด้านนอกลดลงมามองเธอ
หยกยิ้มละมุน ตาคมวาววาม เขากำจัดความประหม่าของเธอด้วยการโน้มใบหน้าลงไปที่ซอกคอกลิ่นหอม แต่ความขวยเขินที่ดันเกิดขึ้นไม่รู้จักเวล่ำเวลาพาให้ขาเรียวยาวก้าวหนีเขาไป ทั้งที่ตัวเองเริ่มก่อนแท้ๆ
เสียงเพลงคลาสสิกดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่แอนนาจะเดินมานั่งบนโซฟา หยกจึงเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เธอ
“เอาคืนไป” เขาหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอที่หย่อนไว้ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตคืนเจ้าของ วางแขนพาดยาวไปบนโซฟาในตอนที่แอนนาทิ้งแผ่นหลังลงพิงพนัก เขาจึงถือโอกาสพักปลายนิ้วไว้บนหัวไหล่มนแบบเนียนๆ
แอนนารับมันมา แลกกับแก้วเบียร์ที่เธอยื่นให้ เธอกดโทรศัพท์ดูผลงานของตัวเองที่ถ่ายมาจากในผับ ปากก็เอ่ยกับเขา
“เล่ามาได้แล้ว”
“เธอโอเคหรือเปล่า ไหนมาดูหน้าก่อนซิ” หยกเอามือเย็นเจี๊ยบมาจับหน้าเธอให้หันมา จ้องเข้าไปในดวงตาว่ามีริ้วแดงๆ ไหม “ซ้อนมอไซค์มานี่แอบร้องไห้ไปกี่ยก”
“ไม่มี้ จะร้องทำไม” แอนนาทำเสียงสูง
“ก็ผัวเธอ...”
“รับประกันว่าไม่ร้องไห้แน่นอน แต่ช็อก!!! หยกเล่ามาก่อน” เธอจับมือเขาออก แล้วลูบแขนทั้งสองข้างของตัวเอง “มือหยกเย็น เราขนลุกไปหมด”
“ไอ้ซีอีโอที่ฝากนามบัตรมาให้เธอน่ะ มันกะจะหิ้วเธอไปงาบ รู้ตัวมั่งเปล่า” หยกยกเบียร์มาดื่มพรวดเดียวหมดแล้วเทเพิ่ม
“ไม่มั้ง เขากิ๊กกับเฟิร์นอยู่” คำตอบของแอนนาไม่ค่อยจะตรงกับสิ่งที่ตัวเองสัมผัสได้สักเท่าไร แต่ก็คิดว่าไม่น่าจะเกิดอะไร เพราะเฟิร์นมาด้วย
“ฉันไปเข้าห้องน้ำ ได้ยินมันโทร.บอกคนของมันที่อยู่ข้างนอกว่าไม่เกินชั่วโมง ให้พวกนั้นอุ้มเธอไปขึ้นรถ พาไปไว้ที่คอนโดฯ ของมัน มันส่งเฟิร์นเสร็จจะรีบกลับไป แล้วตอนอยู่ที่โต๊ะมันก็ก้อร่อก้อติกเธออยู่ตลอดเวลา”
“เข้าใจผิดหรือเปล่า”
“อ๋อเหรอ เธอไม่ใสๆ อินโนเซนส์ขนาดจะมองไม่เห็นขนาดนั้นหรอกมั้ง ฉันอยู่ห่างๆ ยังเห็นเลย”
“หยกแอบมองเราเหรอ” แอนนาหันมายิ้มกรุ้มกริ่ม
“โถแม่คุณ เวลามาผับฉันก็หาเหยื่อติดมือกลับไปกินทุกครั้งนั่นแหละ วันนี้ดันไปสะดุดตาแม่สาวน้อยในชุดเดรสเกล็ดปลาสั้นจู๋เข้า กะจะตกไปกินสักหน่อย พอจ้องไปจ้องมา นี่มันปลาตะเพียนนี่หว่า ก้างเยอะ ไม่ไหวๆ กระเดือกไม่ลง”
คำพูดของเขาทำให้แอนนาหุบยิ้มทันที เขามาเรียกชุดวิบวับแสนแพงของเธอว่าชุดปลาตะเพียนได้อย่างไร
วันนี้เรื่องบังเอิญมีอย่างเดียวคือการที่มาเที่ยวผับเดียวกับเธอ ส่วนเรื่องเต้นจนเกือบโดนโต๊ะข้างๆ ยำตีนนั่นเพราะเขาต้องการเรียกร้องความสนใจ ให้คนหันมามอง โดยเฉพาะเธอ เขาคิดว่าแอนนาต้องจำเขาได้แม้จะอยู่ในลุคคุณหมอ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเธอจะได้นึกถึงเขา
“ที่ทางเดินแถวห้องน้ำน่ะ นอกจากแฟนเธอแล้ว ยังมีไอ้กอล์ฟที่มันเดินตามหาเธอ ฉันก็เลยจำใจจับเธอมาจูบ มันเดินไปเดินมาอยู่ข้างหลังเราหลายรอบ ฉันต้องแสดงให้สมจริง พอฉันเห็นว่ามันผลุบเข้าห้องน้ำก็รีบพาเธอออกมานี่แหละ”
“หยกแน่ใจนะว่าไม่ได้คิดไปเอง ว่าเขาตามหาเรา”
“ไม่ได้คิดไปเอง แล้วก็จะไม่ประมาทรอจนมันลงมือก่อน ข้างนอกนั่นคนของมันรออยู่ ผู้ชายเวลามันเสี้ยน มันอยากได้ผู้หญิงคนไหนน่ะ มันไม่ปล่อยหรอกนะ”
หยกล้วงบางอย่างจากกระเป๋ากางเกงมาวางบนโต๊ะ “หยอกๆ ป่านนี้ยางแบนติดถนน โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้ว”
“ตอนที่หยกวนรถไปทางลานจอดรถยนต์ก่อนที่จะออกมาบนถนนใหญ่น่ะเหรอ” ตอนนั้นแอนนาก็งงเหมือนกันว่าทำไมไม่ออกไปที่ถนนใหญ่เลย ทำไมจะต้องอ้อมและสุดท้ายก็ออกทางเดิม
“ใช่ ถ้าเธอไม่หลับหูหลับตากอดฉัน เธอจะเห็นว่าฉันชะลอหน้าพอร์ชสีเหลือง ก็ไอ้คันที่มันขับไปโรงแรมเมื่อวานนั่นแหละ”
แอนนายิ้ม เธอลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าบิวท์อินและหยิบของแบบเดียวกันมาวางข้างๆ
“เป็นหยกจริงๆ ด้วย มันเป็นอาวุธประจำตัวหยกเหรอ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ใครกวนตีนมาก็กวนตีนกลับสิ จะยอมทำไม ว่าเรื่องของเธอมาได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะเมาเสียก่อน”
- Writer
