ขีดเส้นใต้ที่คำว่ารัก

คิสมาร์ก

พอล้างมือให้หลานจนหายมันและหมดกลิ่น น้องไข่มุกก็จูงหยกออกมาจากครัว พาเดินไปยังภัตตาคารของโรงแรมซึ่งตั้งอยู่อีกมุมหนึ่ง ระหว่างทางพนักงานของโรงแรมพากันทักทายน้องไข่มุก จนระยะทางที่คิดว่าใกล้ ดูจะยาวไกลออกไปทุกที หลานเขาก็เหลือเกิน ฮ็อตเวอร์ ก็อย่างว่าละนะ ลูกท่านประธาน พนักงานก็อยากจะพูดจะคุยด้วย เขาถามมาหนึ่ง น้องไข่มุกตอบไปสิบ ตอนนี้เสื้อผ้าที่หมาดฝนของหยกก็เริ่มแห้งให้พอได้สบายตัวขึ้นมาบ้าง ระหว่างรอหลานสาว หางตาเขาก็เหลือบเห็นร่างคุ้นตา แค่เห็นปราดเดียวก็จำได้ว่าใคร...

หญิงสาวในชุดยูนิฟอร์มกระโปรงตัวสั้น ผมดัดเป็นลอนเด้งขึ้นลงตามจังหวะก้าวเดินอย่างเร่งรีบ แต่ที่เด้งไปกว่าผมก็เห็นจะเป็นหน้าอกที่ดึงดูดสายตาหยก เขามองอย่างตั้งอกตั้งใจ มองจ้องจนน่าเกลียด มุมปากยักขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อยโชว์ลักยิ้ม อันเป็นสมบัติที่สืบต่อจากรุ่นแม่มาจนถึงน้องไข่มุก

เธอเงยหน้าขึ้นจากการมองพื้น กำลังจะเลี้ยวไปยังฟร้อนท์ประชาสัมพันธ์ แต่เหลือบมาเห็นเขาก่อน ดูเหมือนเธอจะชะงักไป แต่เพียงครู่เดียวก็มุ่งตรงมาทางเขา

หยกยืดตัวแอ่นอกรอรับการปะทะ เผื่อเธอจะเข้ามาด่ากับวีรกรรมที่เขาทิ้งไว้บนถนน

สาวน้อยตาคมเดินมาหยุดตรงหน้า อีกฟุตเดียวก็จะถึงหน้าอกที่เขาแอ่นรอแล้ว เธอหอบหายใจด้วยความเหนื่อยพลางตวัดผมเป็นลอนที่ค่อนข้างยุ่งเหยิงออกจากลำคอชุ่มเหงื่อไปไว้ข้างหลัง

รอยยิ้มกวนประสาทของหยกเจื่อนลงทันที

คิสมาร์ก!

“แอนนา ยูมาฉาย” น้องไข่มุกเขย่านิ้วชี้อยู่แถวหัวเข่าแอนนา ขณะแหงนใบหน้าจิ้มลิ้ม ใช้ดวงตากลมโตสีน้ำตาลจ้องพี่สาวคนสวยเหมือนนางฟ้า

ไม่ต้องสงสัยว่าพฤติกรรมนี้เลียนแบบมาจากใคร ถ้าไม่ใช่พ่อของแกที่เป็นคนตรงต่อเวลา

เรื่องของเรื่องคือก่อนวันที่เอเดรียนจะเดินทางไปประชุมบอร์ดอเมริกาเมื่อสองวันที่แล้ว บังเอิญเขาจูงลูกลงมาหาภรรยาที่ครัวเบเกอรี่ในตอนสาย แล้วเห็นประชาสัมพันธ์สาวเพิ่งสะพายกระเป๋ากระหืดกระหอบเดินเข้ามา ปกติเขาจะรู้จักชื่อพนักงานแค่ไม่กี่คน แต่รู้ว่าคนคนนั้นรับเงินเดือนจากเขาจากชุดยูนิฟอร์มที่เจ้าตัวสวมใส่

แต่รูปพรรณสัณฐานแบบนี้ต้องเป็นแอนนาแน่ๆ...แอนนา ประชาสัมพันธ์สาวตัวท็อป ที่ทำให้ภรรยาระแวงเขาว่าจะทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัดหรือไม่

“ขอโทษค่ะคุณหนู พี่แอนนาเจออุบัติเหตุนิดหน่อย” แอนนาย่อตัวลงพูดกับลูกสาวท่านประธาน “ยกโทษให้พี่แอนนาได้ไหมคะ” แอนนายิ้ม กระพือขนตาเป็นแพงอนหนาปริบๆ ให้สาวตัวน้อยที่กุมอำนาจแทนพ่อของแกเห็นใจ

“ป้อก๋าไม่ให้มาฉาย” น้องไข่มุกส่ายนิ้วไปมา

“ยกโทษให้พี่นะคะ พี่แอนนาเจออุบัติเหตุจริงๆ ค่ะ” แอนนาตีหน้าเศร้าให้น้องไข่มุกเห็นใจ

“ก็ได้ มุโยะโทษห้ายนะ” น้องไข่มุกพยักหน้าระรัว “แย้วเป็นแผลมั้ย” น้องไข่มุกจับแขนแอนนามาสำรวจ หน้าตาของแกยับยู่ยี่ ตีความไปก่อนว่าพี่สาวคนสวยต้องมีเลือดออกแน่ๆ จึงพยายามหา

“ไม่เป็นแผลค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณหนูคนสวยของพี่แอนนาใจดีจัง ยกโทษให้พี่แล้ว” แอนนายิ้มสดใสให้เด็กน้อย

“แอนนาฉวย มุฉวย” น้องไข่มุกเอานิ้วจิ้มที่ลักยิ้มตัวเองประกอบ

“สายเพราะอุบัติเหตุหรือพากันแวะเข้าม่านรูดกันแน่” คำพูดของหยกล่องลอยอยู่กลางอากาศแถวๆ ศีรษะของแอนนา จุดที่หยกเจอเธออยู่ไม่ไกลจากม่านรูดสักเท่าไร แล้วสภาพที่เห็นอยู่นี่ก็ไม่น่าเดาพลาด ทั้งรอยคิสมาร์ก ทั้งผมเผ้ายุ่งเหยิง

แอนนาเหลือบตาขึ้นมาเจอหยกจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว เขาบิดปากโค้งลงเล็กน้อยอย่างดูแคลนเธอ แอนนาไม่มีจังหวะพูดก็โดนเขาพูดแทรกขึ้นมาอีก

“แต่เช้าเลยน้า จุ๊ๆๆๆ ร้าย ร้ายมากๆ เบิร์นกันแต่เช้า ล่อกันจนหมดแรง หิวข้าวเลยสิท่า”

แซวไม่เลิก คราวนี้ดัดเสียงเสียดูน่ารัก แต่แอนนาสัมผัสได้ว่าในน้ำเสียงไม่ได้มีแววหยอกล้อซ่อนอยู่เลยสักนิด มันมีความขุ่นเคืองแฝงอยู่

แอนนาอ้าปากจะพูดอีก แต่ก็ไม่ทัน...

“เมื่อคืนผัวไม่ได้ทำการบ้านเหรอ ถึงต้องมาซ่อมตอนเช้า เอ้ หรือว่าจัดหนักกันกลางถนนตอนรถติด” หยกลอยหน้าลอยตาพูดกับลมฟ้าอากาศ เสมองต้นไม้ใบหญ้าแถวนั้น เพราะเมื่อกี้การมองเธอจากมุมสูงลงไปเห็นซาลาเปาสองลูกแว้บๆ มันทำร้ายสายตา ตาจะบอด “รอตอนเย็นไม่ได้ว่างั้น? หรือว่าชอบบรรยากาศตอนฝนตกรถติด”

แอนนาเห็นว่าป่วยการที่จะพูดกับคนยียวนกวนประสาท พูดอย่างไรก็ไม่ทัน เธอสะกดกลั้นอารมณ์ต่างๆ ไว้ข้างใน

“คุณหนูคะ คนนี้ใครคะ” แอนนากระซิบถามเกือบชิดแก้มนุ่มๆ อมชมพู เธอรู้สึกคุ้นหน้าเขาตั้งแต่เจอกันตอนรถติดแล้วว่าละม้ายคล้ายใครบางคน โดยเฉพาะตอนยิ้ม แต่นึกไม่ออก

“ฮึ?” น้องไข่มุกส่งเสียงถามในลำคอ

“คนนั้นน่ะครายยยคะ” คราวนี้แอนนาขยับไปป้องปากกระซิบถามที่ใบหูเล็กๆ มีต่างหูหนีบรูปดอกไม้สีเหลือง

น้องไข่มุกเงยหน้ามองหยก ชายหนุ่มยืนกอดอกพักขา ขยับปลายเท้าในรองเท้าผ้าใบขึ้นลงเป็นจังหวะ ทำเป็นไม่สนใจคู่สนทนาต่างวัย

“นี่เหยอ” น้องไข่มุกจับขาหยก หันมาถามแอนนา

“ค่ะ ใครคะ”

“โหยะ” ตอบได้แค่นี้ แกยังไม่สามารถตอบให้เคลียร์ได้มากไปกว่านี้