ขีดเส้นใต้ที่คำว่ารัก

หล่อนรกโดนสาวจีบซะแล้ว

“ถ้าอยากก็หาในแอปทินเดอร์เอาเจ้ ไม่เสียตังค์แล้วยังถูกใจ แมตช์ทุกวัน”

“พูดแบบนี้แสดงว่าอยากทุกวัน” เพชรพลอยดักคอ

“แหม วัยอย่างผมมันก็เป็นเรื่องปกตินะเจ้” หยกยอมรับ “แต่คำว่า เอา-จ่าย-จบ ใช้กับผมไม่ได้ อย่างผมมันต้อง เอา-จบ”

“เลว” พี่สาวเอ่ยจากใจ

“ก็วินวินนะเจ้ สะดวกกันแบบนี้ทั้งสองฝ่าย ว่ากันไม่ได้”

“เอาที่สบายใจ แต่ก็ระมัดระวังหน่อยนะ”

หยกชะโงกไปกระซิบไม่ให้หลานได้ยิน “วัยรุ่นพกถุงครับเจ้ ไม่จูบปาก ไม่ไซ้คอ จับกระแทกอย่างเดียว ไม่ใช้ซ้ำไม่จำหน้า ไม่เอาคนรู้จัก” หยกยักคิ้วให้พี่สาว เพชรพลอยได้แต่แบะปากให้น้องชาย “ผมยังไม่อยากมีห่วงน่ะเจ้ อยากสร้างตัวให้ได้ก่อน ไม่อยากพาผู้หญิงมากัดก้อนเกลือกิน”

“ไม่แน่น้า ก้อนเกลือของแกอาจจะกลายเป็นน้ำตาลก็ได้ คนที่ใช่ อาจมาในเวลาที่ไม่ใช่ ใครจะไปรู้”

“เหอะ ใครจะมาทนผู้ชายอย่างผมได้ มุทะลุ ปากหมา แล้วนี่เจ้ต้องอบขนมอีกไหม” หยกกวาดตามอง ก็พบว่าขนมอบเสร็จแล้ววางอยู่บนถาดหลายถาด

“อบอีกทีตอนบ่าย ส่วนในถาดพวกนี้เดี๋ยวคนของโรงแรมจะมาขนไปสำหรับงานเลี้ยงสัมมนาข้างบน กินข้าวเสร็จแล้วเจ้จะสอนให้แกรู้จักกับอุปกรณ์ต่างๆ แล้วตอนบ่ายก็เจอความวุ่นวายในการทำขนมแข่งกับเวลาจริงๆ กัน”

“เจ้ทำคนเดียวเลยเหรอ ขนมตั้งเยอะตั้งแยะ”

“เจ้ไม่ใช่ซูเปอร์ฮีโร่นะ สเกลใหญ่ขึ้น เจ้ก็ต้องดึงเจสซี่มาช่วย ส่วนที่ร้านตอนนี้กำลังรับสมัครคนเพิ่ม”

“แหม ยังไงเจ้ก็ยังเป็นซูเปอร์ฮีโร่ของผมเสมอนะ” หยกอวย

“นึกว่าจะชมเป็นแต่หลาน ปากหวานกับเจ้ก็เป็นนี่หว่า”

“ผมก็งี้ละ เกรี้ยวกราดอาละวาดไปงั้น แต่จริงๆ แล้วผมรักนะ จุ๊บๆ” พูดกับพี่สาวแต่ทำปากจู๋ใส่หลาน ส่วนใจอยู่ที่ไหน ไม่มีใครรู้ นอกจากเจ้าตัวเท่านั้น

หลังจากกินข้าวเสร็จ สองพี่น้องก็ไม่รีรอ ช่วยกันเก็บจานชามไปล้าง จากนั้นเพชรพลอยก็จับน้องชายเข้าหลักสูตรฉบับเร่งรัด โดยมีน้องไข่มุกเป็นผู้ช่วยฝึกสอน เป็นความป่วนเล็กๆ แต่ก็ทำให้บรรยากาศไม่เคร่งเครียดเกินไป จนกระทั่งใกล้เที่ยง เพชรพลอยก็ชวนหยกขึ้นไปพักผ่อนบนเพนต์เฮาส์ ซึ่งจะมีแม่บ้านมาเสิร์ฟอาหารเที่ยง แล้วจากนั้นน้องไข่มุกจะต้องนอนกลางวัน ส่วนขนมจะเริ่มอบกันประมาณบ่ายสองโมง

“ไม่อะ เจ้ตามสบายเลย ผมอยากกินเตี๋ยวหมูต้มยำร้านเจ๊จอยข้างหน้า” หยกหมายถึงก๋วยเตี๋ยวหมูเจ้าอร่อยก่อนทางเข้าโรงแรม ซึ่งจะต้องกินทุกครั้งเวลามาหาพี่สาวที่ร้านกาแฟคอนช์เพิร์ล

“เออๆ บ่ายสองเจอกัน”

*********

หยกสั่งก๋วยเตี๋ยวหมูต้มยำทีเดียวสามชาม วางไว้สามจุดบนโต๊ะ

ไม่อยากสั่งทีละชามเพราะพอเที่ยงร้านจะแน่น กว่าชามต่อไปจะมา สมองก็ประมวลผลว่ามีอาหารเพียงพอที่ร่างกายต้องการแล้ว จะตามมาด้วยคำว่าอิ่มทั้งที่ยังอร่อยอยู่ สายบุฟเฟ่ต์อย่างเขารู้ดี ของอร่อยต้องกินไม่พัก จัดหนักแบบถึงไหนถึงกัน วัยรุ่นสร้างตัวทั้งต้องใช้สมองและต้องการพลังงาน เรื่องเผาผลาญแคลอรีส่วนเกิน หยกเน้นที่การบริหารเอวรอบดึก

ส่วนที่ต้องวางชามไว้ทั่วโต๊ะเพราะอยากนั่งคนเดียว ไม่ผิดไม่ใช่หรือ มันก็เท่ากับมาสามคนนี่นา เขาไม่ได้เอาเปรียบเจ้าของร้านสักหน่อย แต่ถ้าทำขนาดนี้ ใครยังกล้ามานั่ง เขาก็นับถือในความมั่นหน้าแล้ว

“ขอโทษนะเฮีย ตรงนี้มีใครนั่งไหม” เจ๊จอยเดินมาถาม มือตีแปะๆ บนเก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างๆ เขาซึ่งไม่มีชามก๋วยเตี๋ยวอยู่บนโต๊ะในตำแหน่งนั้น

“ว่าง ยกไปได้เลยครับ” หยกบอกอย่างมีน้ำใจ เขานั่งอยู่โต๊ะตัวในสุดและหันหลังให้ทางเข้าร้าน จึงไม่เห็นว่าตอนนี้ร้านเต็มแล้ว และคิดว่าเจ้าของร้านคงจะขอเก้าอี้ไปเสริมให้โต๊ะอื่น

แต่แทนที่เก้าอี้จะถูกยกไป กลับมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งลงมาพร้อมกลิ่นน้ำหอม...กลิ่นเดียวกับที่ทำให้เลือดลมของหยกสูบฉีดตั้งแต่เมื่อตอนสาย

“ขอนั่งด้วยคนนะคะ” เสียงหวานๆ ดังขึ้น พร้อมกับที่แก้วกาแฟเย็นประทับตราร้านดังถูกวางลงเบื้องหน้าเยื้องไปทางฝั่งซ้ายมือของเธอ

หยกเหลือบหางตาไปมองเธอ แล้วก็หันหลังไปมองในร้านก็พบว่าเต็มทุกโต๊ะแล้ว เขาไม่ตอบเธอ ตั้งหน้าตั้งตากินก๋วยเตี๋ยวชามที่อยู่ตรงหน้าต่อ

“ป้าคะ หนูเอาเส้นเล็กน้ำ ไม่งอก ไม่ผัก ไม่พริก ไม่ใส่กระเทียมเจียม ไม่เอาหมู ไม่เอาเครื่องใน ใส่เส้นนิดเดียว พิเศษลูกชิ้นค่ะ แล้วก็น้ำแข็งเปล่า”

“จ้ะๆ” เจ๊จอยรับออร์เดอร์ “เล็กน้ำของเด็ก พิเศษลูกชิ้นนะ”

“ค่ะ อ้อ ป้าคะๆ ลูกชิ้นไม่เอาลูกชิ้นเอ็นนะคะ”

หยกที่กำลังเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยถึงกับชะงักกึก จากนั้นก็ส่ายหัวน้อยๆ ให้กับออร์เดอร์เรื่องมากของยายจอมจุ้น

โทรศัพท์ที่เธอวางไว้บนตักทั้งสั่นทั้งส่งเสียง

“ฮัลโหล” แอนนารับสาย

“จองที่ไว้แล้ว ใกล้ถึงหรือยัง” เสียงแพ็ทตี้โวยวายออกมานอกโทรศัพท์ หยกได้ยินชัดเจนเพราะว่าหญิงสาวแนบโทรศัพท์ที่หูขวาซึ่งอยู่ฝั่งเดียวกับเขา

“กินกันไปเลย จู่ๆ แค่นึกถึงร้านเฮียหมีก็รู้สึกเหม็นหมูแดงขึ้นมา เราเลยเปลี่ยนใจกินร้านเตี๋ยวหมูเจ๊จอยแทน”

“ข้าวหมูอบก็ได้นี่แก แกก็ชอบนี่” แพ็ทตี้ถามมาอย่างงงๆ จู่ๆ เพื่อนก็มีพฤติกรรมแปลกๆ