ขีดเส้นใต้ที่คำว่ารัก

ลูกชิ้นในชามของเธอมันน่าอร่อย

“เหม็นเหมือนกัน สงสัยจะเหม็นหมูที่มันไม่ได้แปรรูปว่ะ” แอนนาตอบกลับ

“นี่แอนนา ถ้าแกไม่ได้กินยาคุมอยู่ ฉันคิดว่าแกต้องท้องแล้วละ” เสียงแพ็ทตี้ดังในระดับเดิม แต่แอนนากลับรู้สึกว่ามันดังลั่นร้าน เธอแอบชำเลืองมองคนข้างๆ เขากำลังแบะปากใส่ชามก๋วยเตี๋ยว

“นี่ แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวกลับไปเจอกันที่โรงแรมนะ” บอกจบก็ตัดสายปิดการสนทนา อีกฝ่ายจะได้ไม่ต้องพูดอะไรให้เธอได้อายไปมากกว่านี้

แอนนาติดคุยกับลูกค้าหนุ่มที่มาก้อร่อก้อติกไม่ยอมปล่อย เธอจึงให้แพ็ทตี้และเฟิร์นไปจองโต๊ะที่ร้านข้าวหมูแดงก่อน ระหว่างที่เธอกำลังปฏิเสธการนัดเดตอย่างละมุนละม่อมเพื่อไม่ให้เสียชื่อโรงแรม เธอก็เห็นหยกเดินลิ่วๆ อยู่ไกลๆ พอสลัดจากลูกค้าได้เธอก็คว้ากระเป๋าเดินตามเขา เห็นเขาเข้าไปในร้านก๋วยเตี๋ยว เธอก็แว้บเข้าร้านสตาร์บัคส์ก่อน แล้วก็มานั่งไหล่แทบจะเกยกันอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยว

“โหยะหยิบน้ำเปล่าให้หน่อยสิ” แอนนาพยักพเยิดไปทางขวดน้ำเปล่าที่วางไว้ชิดผนังฝั่งเขา หลังจากก๋วยเตี๋ยวและน้ำแข็งเปล่าถูกนำมาเสิร์ฟ

หยกหยิบมาให้ทั้งพวงเครื่องปรุงและน้ำ เธอจะได้ไม่ต้องมาไหว้วานเขาอีก จากนั้นก็เลื่อนก๋วยเตี๋ยวชามที่สองของตนมากินโดยไม่ต้องปรุง เพราะมันอร่อยอยู่แล้ว

“เปิดให้หน่อยสิ” แอนนายื่นขวดน้ำให้เขา

หยกมองหน้า และโดยไม่รู้ตัวก็เผลอมองลำคอที่ถูกปิดร่องรอยกวนใจเขาแล้ว เขาดึงขวดน้ำมาบิดเปิดฝาแล้วตั้งไว้ด้านหน้าชามก๋วยเตี๋ยวเธอโดยไม่พูดอะไร

พอเธอเริ่มปรุง เขาก็กินต่อโดยไม่หันไปให้ความสนใจอีก จนกระทั่งหมดชามที่สาม เหลือบไปเห็นคนข้างตัวกินเส้นใกล้จะหมดแล้ว ตอนนี้มีแต่ลูกชิ้นอวบๆ เด้งๆ ลอยน้ำเต็มชาม

หยกนับอย่างรวดเร็ว...สิบห้าลูก...เห็นแล้วมันเขี้ยวทั้งลูกชิ้นและเจ้าของ

ลูกชิ้นที่อยู่ในชามคนอื่นมักจะอร่อยกว่าในชามของตัวเอง ยิ่งอยู่ในชามของแอนนาด้วยแล้วคงจะหวานกรุบ หนุบหนับ เคี้ยวมัน แล้วไอ้ลูกที่เธอกำลังบรรจงช้อนขึ้นมานั่นก็เล่นเอาตะเกียบในมือของหยกสั่น

ก่อนที่มันจะผ่านเข้าไปในริมฝีปากอิ่มๆ อาวุธใจมือของหยกก็พุ่งไปยังเป้าหมาย แล้วคีบมาใส่ปากตัวเอง เรื่องฉกชิงด้วยตะเกียบไว้ใจหยก ขอบคุณแม่ที่พาไปกินโต๊ะจีนตั้งแต่เด็ก

แอนนาอึ้งกับนาทีวิกฤตที่ไม่ทันตั้งตัว ของล้ำค่าที่เก็บไว้กินทีหลังหายแว้บไปต่อหน้าต่อตา เธอหันไปมองหยก แล้วช่วงเวลานั้นเธอก็เห็นเขาใส่ลูกชิ้นเข้าไปในปากอีกลูก และอีกลูกๆๆๆ จนกระทั่งลูกชิ้นของเธอเหลือลูกเดียว

“มันเรียกว่า ‘ลูกเกรงใจ’ ” เขาคีบมันขึ้นมา จ่อไปที่ปากเธอ

แอนนามองหน้าเขาอย่างงอนๆ

“ลูกสุดท้ายแฟนหล่อด้วยนะ ไม่สนเหรอ” คราวนี้แอนนายอมอ้าปากรับลูกชิ้นจากตะเกียบเขา แต่พอริมฝีปากอิ่มและปลายลิ้นสีชมพูได้แตะผิวนวลเนียนของลูกชิ้นชั่ววินาที มันก็หายแว้บไปอีก

“ใครบอก ลูกสุดท้ายแฟนสวยต่างหาก” เขาเคี้ยวตุ้ยๆ ให้เธอดู เคี้ยวนาน เคี้ยวเหมือนมันเป็นลูกชิ้นยักษ์ “ลูกนี้อร่อยที่สุด”

คนที่ไม่ได้กินเลยสักลูกแทนที่จะโกรธ กลับทำตัวไม่ถูก ตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าควรจะหยิบน้ำเปล่าหรือกาแฟมาดื่มดี ในที่สุดก็หยิบกาแฟมาดูดหนึ่งอึกแล้ววางลงที่เดิม ตามด้วยหยิบน้ำเปล่ามาดื่มต่อ

“เจ๊ คิดตังค์” หยกหันไปทางหน้าร้าน ยกมือตะโกนเสียงดังแบบไม่แคร์ใคร แล้วมือข้างเดิมก็โฉบไปยังแก้วกาแฟที่เธอเพิ่งจะดูดเมื่อกี้

เขาดูดกาแฟต่อจากเธออย่างแรงเหมือนไดโว่สูบน้ำ สามสี่ครั้งก็มีแต่เสียงลม พอดีกับที่เจ๊จอยเดินมาที่โต๊ะ แอนนาได้แต่มองตามแก้วกาแฟเย็นที่เหลือแต่ก้อนน้ำแข็งตาละห้อย

“โทษทีเฮีย วันนี้ลูกจ้างลาหยุด หัวหมุนเลยเนี่ย” เจ๊จอยพูดอย่างคนเป็นกันเอง

หยกล้วงกระเป๋าสตางค์เก่าๆ ออกมา แอนนาเหลือบไปเห็นรูปหยกกับน้องไข่มุกในกระเป๋า เริ่มแน่ใจว่าน่าจะเป็นญาติทางฝั่งคุณผู้หญิงของท่านประธาน

มือนุ่มนิ่มขาวผ่องที่ทาเล็บสีสดวางลงบนต้นขาเขา “เราเลี้ยง”

หยกสะดุ้งโหยง จับตรงไหนไม่จับ

“ไม่ต้อง ต่างคนต่างจ่ายดีแล้ว จะได้ไม่เป็นหนี้บุญคุณกัน” หยกปัดมือเธอออก ตัดไมตรีอีกครั้ง “เจ๊ แยกจ่ายนะ”

“จ้ะๆ” เจ๊จอยจัดให้ตามคำขอ

จ่ายในส่วนของตัวเองเสร็จหยกก็เดินออกมาก่อน เขาแวะเข้าเซเว่น หาขนมเด็กๆ ที่มีของเล่นแถมไปฝากหลานสักหน่อย ต่อให้ที่บ้านรวย มีของเล่นมากมายขนาดไหน แต่เด็กน่ะนะ แกก็ยังตื่นเต้นเสมอกับของฝากและของแถม บางทีอาจจะชอบมากกว่าของแพงๆ ด้วยซ้ำ

ขณะเดินกลับโรงแรมหยกก็พยายามเลี้ยงลูกเหล็กเล็กๆ ให้ลงรูไปด้วย มันเป็นช็อกโกแลตในห่อทรงกรวยยาวๆ ที่ด้านบนเป็นกรอบพลาสติกวงรี มีลูกเหล็กเล็กเท่าหัวเข็มหมุดกลิ้งอยู่ข้างในพร้อมกับรูขนาดพอดีกัน เขาเคยเล่นมาตั้งแต่เด็ก ความสนุกในราคาห้าบาทสิบบาท แค่นี้น้องไข่มุกก็มีความสุขแล้ว

“ว้าย”

หยกหันไปมองต้นตอของเสียง ยายซุ่มซ่ามเดินประสาอะไรของเขาวะ ยืนยักแย่ยักยันจะล้มมิล้มแหล่จนน่าขัน หยกหยุดเล่นเกมลงรูแล้วยืนขำจริงจัง ถนนเปียกมีแอ่งน้ำขัง ลื่นก็ลื่น ดันใส่รองเท้าส้นสูงปรี๊ด คาดว่าสามนิ้วเป็นอย่างต่ำ สงสัยคงจะกลัวไม่สวยละมั้ง