ขีดเส้นใต้ที่คำว่ารัก

ผู้ร้ายปากแข็ง

“เอ็กซ์คลูซีฟบนพื้นที่สาธารณะเนี่ยนะ บรื๋อ ไม่เอาหรอก ไม่ชอบ ไม่เรียบร้อย” หยกส่ายหน้าหวือ ตอนนี้อยากเข้าห้องน้ำจะแย่แล้ว รู้สึกว่าเส้นเลือดในสมองจะแตกกระจุยเพราะความดันที่พุ่งทะยานทะลุเพดานไปไหนต่อไหน

“ตอบเร็วไปปะวะ” สาวสองคนสวยท้วง แล้วจู่ๆ ก็ทุบหลังหยกดังอั้ก คนที่ไม่ทันตั้งตัว หัวแทบจะคะมำไปฟาดโต๊ะนวดแป้ง

“อะไรพี่เจส ปรับโหมดใช้แรงชายรังแกน้องเหรอ”

“แกตอบเร็วแบบนี้มีพิรุธ ฉันรู้ ไหนจับกะปู๋หน่อยซิ” เจสซี่พูดปุ๊บจับปั๊บ หยกเบี่ยงตัวหลบไม่ทัน “อื้อหือ พิรุธแข็งโป๊กล้นมือเลย ไซซ์ฝรั่งนี่หว่า ปวดขี้หรือปวดไอ้นี่ฉันรู้นะยะ”

“พิร้งพิรุธอะไรของพี่ ผมก็แค่ไม่อยากปีนต้นงิ้ว เจ้าที่เขาแรง”

“วุ้ย ไอ้ผู้ร้ายปากแข็ง ต้นงิ้วก็แค่ผักตราบใดที่เขายังไม่แต่งงาน โน่น ถ้าจะปีนต้นงิ้วต้องปีนตอนที่เขาแต่งงานกันแล้ว ระหว่างนี้มันคือการเรียนรู้ แกจะถนอมตัวไปทำไม เกิดมาแล้วก็ต้องใช้ให้คุ้ม ดูแบบพี่นี่สิ” เจสซี่พยักพเยิดไปยังนอกห้องครัวที่เจมส์ บอดี้การ์ดของโรงแรมมาเดินป้วนเปี้ยน ส่งสายตาให้สาวสองผ่านกระจกเข้ามาในห้องครัวเบเกอรี่ “พวกแอปหาคู่น่ะพอเถอะ ของดีวิ่งมาชนจมูก ไม่รีบคว้าไว้แล้วจะเสียใจนะ รับรองว่าได้นางแล้วแกต้องแซ่บลืม”

“เฮ้อ พี่ได้ค่าเชียร์มาปะวะเนี่ย”

“ก็แหม นางฟ้าตกแหมะบนหน้าตักแล้วจะทำเฉยทำไม” เจสซี่ทำสีหน้าขัดใจ

“ทำงานอยู่ในที่เดียวกัน ไปมีอะไรกันมันจะผูกพัน ไม่เอาๆ” หยกส่ายหน้ารัวๆ

“ยิ่งดี ผูกปิ่นโตกันไปเลย”

“ผูกไม่ไหวหรอกพี่ จะเอาเงินที่ไหนไปเปย์ หัวจดเท้านางแพงกว่าเจ้าฮีโร่ของผมอีก” มอเตอร์ไซค์เรโทรของเขาไม่ถึงแสน แต่แม่แอนนาคงต้องเปย์กันแสนสาหัส

“แกนี่” เจสซี่เท้าสะเอวทำท่าจิ๊ปาก

“ผมอยากทำงาน อยากโสดดดดดด เข้าใจปะคนสวย ผมอยากโสดดดด” หยกลากเสียงยาว

“หยักโฉดดดดเหยอ” เสียงน้องไข่มุกดังขึ้นตรงขาหยก แต่เจ้าตัวไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองหน้าชาย สายตาจับจ้องนิ่งอยู่ที่ของเล่นในมือ

“ตัวเล็ก” หยกนั่งลง

“นี่ๆ แม่ก๋าทามยงยู” เหลือบตากลมๆ มองหยก ก่อนจะดึงสายตาหยกให้มองตามตัวเองมาที่ของเล่น อยากโชว์ให้หยกดูว่าแม่ก็เก่งเหมือนกัน

“แม่เก่ง ตัวเล็กก็เก่ง น้าก็เก่ง” หยกไม่ลืมอวยตัวเอง

“ฮึ โหยะม่ายเก่ง” น้องไข่มุกส่ายหน้า

“อ้าว ไมอะ” หยกทำน้ำเสียงผิดหวัง

“โหยะโฉดดดด” น้องไข่มุกไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว แต่คำพูดของหยกเมื่อคู่น่าสนใจดี จึงยังไม่ลืม

“เดี๋ยวนะตัวเล็ก ว่าน้าเหรอ” หยกแกล้งสะเทือนใจ น้องไข่มุกยิ่งชอบ

“โหยะโฉดดดดด”

“ให้พูดอีกทีว่าน้าเก่งหรือโฉด”

“โฉดดดดด”

หยกคว้าอุปกรณ์ทำขนมบนโต๊ะ น้องไข่มุกเห็นหยกทำท่าทำทางเอาเรื่องจึงรีบวิ่งหนี

“กรี๊ดๆๆๆๆๆ”

“มานี่ แบบนี้ต้องตีด้วยไม้พาย เจ้จับลูกลิงไว้ซิ” หยกบอกพี่สาวให้จับน้องไข่มุกที่วิ่งไปทางนั้น

“เดี๋ยวหลานก็จำเอาไปใช้หรอก” เพชรพลอยหัวเราะ พลางหลบทางให้น้องไข่มุกมุดหลบเข้ามาใต้โต๊ะเล็ก

*********

ที่งานเลี้ยงบนโรงแรม

หยกและเจสซี่เปลี่ยนชุดใหม่เป็นชุดฟอร์มของฝ่ายบริการอาหาร โดยจะแยกระหว่างอาหารคาวกับหวานด้วยผ้ากันเปื้อนคนละสี หยกและเจสซี่จึงมีผ้ากันเปื้อนสีครีมทาบอยู่บนยูนิฟอร์มสีขาว ทั้งสองทำหน้าที่คอยจัดตกแต่งจานให้ดูหรูหรามีระดับ ซึ่งจะมีทีมงานของโรงแรมเป็นลูกมืออีกสามคนคอยนำไปวางบนโต๊ะในงานที่จัดแบบค็อกเทล และหยิบจานเก่ากลับมาเมื่อของหวานหมด ก่อนจะนำของใหม่ไปวางอีกครั้ง

เมื่อของหวานสำรองถูกจัดเตรียมเสร็จแล้ว เหลือแค่ให้เจ้าหน้าที่ของโรงแรมมายกไป เจสซี่ก็ขอตัวกลับก่อน หยกอยู่ดูแลความเรียบร้อยต่ออีกชั่วครู่จึงเดินออกมาจากห้องเตรียมอาหาร

“ไอ้น้อง” มีคนสะกิดที่ไหล่เขา

“ครับ” หยกหันไปค้อมตัวขานรับอย่างนอบน้อม

นามบัตรถูกยื่นมาตรงหน้าเขา “เอาไปให้น้องคนที่ยืนอยู่ตรงกลางให้หน่อย แล้วนี่ค่าจ้าง” ธนบัตรสีแดงถูกยื่นตามมา

หยกเหลือบตาขึ้นมองเขาแว่บหนึ่ง แล้วหันไปมองเป้าหมายที่ผู้ชายในชุดสูทดูดีใบหน้าคมกริบ แต่ตัวเล็กกว่าเขาอยากสานสัมพันธ์

มือหนากำแนบลำตัว ไม่ยอมรับสิ่งที่เจ้าภาพงานไหว้วาน ใจร้อนรุ่มจนต้องกัดฟันระงับความโกรธไว้

“หรือร้อยเดียวไม่พอ” ชายในชุดสูทเปลี่ยนจากธนบัตรสีแดงเป็นสีม่วง “เอ้านี่ ค่าบุหรี่ ค่าเหล้า”

“ผมไม่รับเงินครับ”

“อย่าหยิ่งเลย ถือว่าเป็นสินน้ำใจ มันนอกเหนือจากหน้าที่ของเธอ”

“แต่มันอยู่ในระหว่างปฏิบัติหน้าที่ครับ”

“ขัดใจลูกค้าไม่ดีนะ” เสียงทุ้มเริ่มวางอำนาจ

หยกตัดใจรับทั้งนามบัตรและเงิน ‘หมูจะหามอย่าเอาคานเข้าไปสอด’ ตลอดงานเขาก็เห็นว่าอยู่ว่าเจ้าภาพหนุ่มมักจะเดินไปหาเธอ แล้วเจ้าตัวก็ยิ้มต้อนรับทุกครั้ง

“ฝากบอกน้องเขาว่า คืนนี้พี่กอล์ฟไปส่ง”

หยกเดินหน้าบึ้งตึงไปยังเหล่าประชาสัมพันธ์ของโรงแรมที่ยืนอยู่ด้านนอกห้องจัดเลี้ยงในชุดละมุนตา พวกเธอสวมกระโปรงสั้นเหนือเข่าสีขาว กับเสื้อสีเหลืองอ่อน เพื่อคอยอำนวยความสะดวกให้กับเจ้าของงานอีกที ดูเรียบร้อยน่าทะนุถนอมกว่ายูนิฟอร์มที่สวมใส่ประจำ