1 Ay sonrası...
.......................
"Koş Cicoo! Yadigâr gibi koş! Düz koşmaa!" Dedim, yuvarlak merada kır atımızla yarışır gibi daire çizerek koşan Cihangir'e.
Yaşadıklarını tez elden unutmuş, eski safiyane neşesine kavuşmuştu.
Hayvanımız yoktu.
Sadece atadan yadigar, atlarımızın son soyu, bir kır atımız vardı.
Köylünün çoğu traktörlerle birlikte, atları ve eşekleri unutmuştu.
Çobanların hâlâ eşekleri olsa da köy ahalisi ekseriyetle sadece yaylaya yada bağa göçtüğü vakit yanına alabileceği kadar at beslerdi. Hatta onu bile besleyen çok azdı.
Yadigâr bize sadece dededen kalmış bir mirastı, biz zaten mevsimlik göçmezdik.
Yadigâr, sanki Cihangir'i insanlardan daha fazla anlar gibi ak yelelerini rüzgarda eğleştirerek onunla bir yarış ediyordu.
At hiç insanla bir koşar mı
