Sabahın ilk ışıkları hastane odasının camından içeri süzülürken, Narin gözlerini çoktan açmıştı. Uyumamıştı bile denebilirdi. Yorgunluk göz kapaklarına çökmüş, uykusuzluk göz altlarına iz bırakmıştı ama asıl yorgunluk içindeydi düşüncelerinde, kırıklıklarında, sustuklarında...
Annesi Meryem, odaya usulca girdiğinde elindeki termosun kapağını sıktı.
"Biraz tarçınlı süt yaptım. Rahatlarsın belki."
Narin başını yastıktan çevirmeden cevap verdi.
"Sağ ol anne."
Meryem sandalyesine yerleşti. Birkaç saniye kızını süzdü, sonra yumuşak ama temkinli bir ses tonuyla sordu:
"Biraz daha iyi misin kızım?"
Narin başını hafifçe çevirdi, dudaklarında buruk bir ifade belirdi.
"İyiyim... yani ne kadar olunursa artık."
Cevap, annesinin istediği gibi değildi. Bir annenin sabah sabah duymak isteyeceği
