อัศวราช

เธอดูบอบบางและอ่อนหวานมากเลยนะ

ตอน เธอดูบอบบางและอ่อนหวานมากเลยนะ

“จะบอกนมได้รึยังคะ ว่าแม่หนูคนนี้เป็นใคร แล้วพ่อเลี้ยงพาเข้ามาที่ไร่ได้ยังไง อีกอย่างทำไมแม่หนูคนนี้ถึงมีสภาพแบบนั้น..”

นมอิ่มยังจำสภาพเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของเธอได้ เพราะตนเองเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ หลังจากการเช็ดเนื้อเช็ดตัว เธอก็ยังนอนหลับสนิทไม่ได้สติยันเช้าในเวลานี้

“ผมหิวข้าวแล้วครับ..นมอิ่ม”

ชายตัวสูงเข้ามาโอบกอดแม่นมที่ตัวเองเคารพรักดั่งแม่

“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องค่ะ..พ่อเลี้ยง”

“นี่เป็นถึงพ่อเลี้ยงของไร่ตะวันเลยนะครับ นมอิ่มยังจะซักอีกเหรอ..”

“เป็นพ่อเลี้ยงนมก็ตีค่ะ ถ้าพ่อเลี้ยงทำสิ่งที่ไม่ดี ไม่ถูกต้อง”

“นมแค่เชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้องก็พอครับ ผมจำเป็นต้องทำ ถ้าเธอคนนี้เรียบร้อยและว่านอนสอนง่าย ผมก็จะไม่ทำอะไรเธอ แต่ถ้าดื้อ..ผมก็คงต้องกำราบเธอบ้าง”

“......” นมอิ่มส่ายหัว รู้ดีว่าถึงซักถามไปก็ไม่ได้คำตอบที่ดีไปกว่านี้ อย่างไรพ่อเลี้ยงตะวันก็ไม่ยอมเปิดปากบอกอะไรง่าย ๆ แน่ “งั้นเดี๋ยวนมจะไปเตรียมอาหารเช้านะคะ...”

“คร๊าฟ...”

หลังจากนมอิ่มเดินพ้นออกไปจากห้อง อัศวราชก็ทรุดตัวนั่งลงกับเตียงนุ่มซึ่งเป็นห้องนอนเก่าของแม่ตนเอง ซึ่งต่างมารดากับพี่ชายที่เขากำลังจะช่วยเหลือตอนนี้ สายตาของชายหนุ่มจ้องมองดวงหน้าขาวสะอาดที่ไร้ซึ่งเครื่องสำอาง เธอยังนอนหลับตาไม่ได้สติ เธอคงตกใจมาก...แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอกลัว แม้พยายามที่จะขู่เธอก็ตาม

ร่างเล็กขยับตัวเล็กน้อย เมื่อมือหนาของชายหนุ่มละเส้นผมที่บดบังใบหน้าไปทัดหู ใบหน้ารูปไข่ หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก เธอน่าส่งสารที่ต้องตกมาเป็นเครื่องมือสำหรับการต่อรองทางธุรกิจ เขาเข้าใจดี แต่เขาก็มีความจำเป็นที่จะต้องทำ

“......” ดวงตาคู่สวยเปิดมองช้า ภาพตรงหน้าที่พร่ามัวค่อย ๆ สว่างชัดขึ้นช้า ๆ   ชายหนุ่มที่กำลังจ้องหน้าเธออยู่ในเวลานี้ ก่อนที่ความชัดเจนจะทำให้เธอคิดได้ว่าเธอถูกจับตัวมา “นะ..นาย.. อย่าเข้ามานะ”

ใยไหมรั้งผ้าห่มที่คลุมกายเข้ามากระชับ ก่อนที่จะถอยจนชิดขอบเตียงอีกฟากของฝั่งที่อัศวราชนั่งอยู่ เมื่อคิดว่าเป็นที่ที่ปลอดภัย เธอจึงได้สำรวจร่างกายและพบว่าเธอไม่ได้อยู่ในชุดนักเรียนที่เธอจำได้ว่าเขาเป็นคนกระชากและเห็นหน้าอกของเธอแน่ ๆ

“ล้างหน้าล้างตา จะได้ไปกินข้าว ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอ แต่ถ้าเธอพูดไม่รู้เรื่อง..ฉันก็คงไม่ใจดีกับเธอ”

“ฉันไม่กิน.. ฉันไม่ทำอะไรทั้งนั้น... ปล่อยฉันไปเถอะ..”

“พ่อเลี้ยงคะ... อ้าว..ตื้นแล้วเหรอจ๊ะ เจ็บตรงไหนรึป่าว” นมอิ่มเข้ามาในห้องอีกครั้ง “ปวดหัวไหมแม่หนู..”

“ช่วยหนูด้วยค่ะ..ช่วยหนูด้วย ผู้ชายคนนี้ลักพาตัวหนุมา”

เมื่อรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและที่พักพิง เด็กสาวจึงโผเข้ากอดแม่นมอย่างต้องการให้ช่วยเหลือ นมอิ่มหันไปมองหน้าอัศวราชซึ่งไม่ได้มีท่าทีสนใจอย่างที่ใจกำลังสงสารอยู่ในเวลานี้

“ดูแลไปนะครับนมอิ่ม อนุญาตทุกอย่าง ยกเว้นออกไปจากไร่นี้”

อัศวราชพูดจบก็เดินออกไปจากห้องทันที รู้ดีว่านมอิ่มจะไม่ถามซักไซ้ หรือขัดคำสั่งเมื่อเขาออกคำสั่งไปแล้ว

“ฮือ ๆ ๆ ... ช่วยหนูด้วยค่ะ พาหนูออกไปจากที่นี่ พาหนูกลับไปหาพ่อกับแม่หนูทีนะคะ”

ใยไหมโอบกอดและร้องร่ำไห้กับเอวของนมอิ่มที่พยายามจะลูบหัวเพื่อปลอบประโลม

“แม่หนูจ๊ะ... พ่อเลี้ยงตะวันเป็นคนใจดีนะ อาจจะพูดจาดุ ๆ บ้างแต่ก็ใจดี มีเหตุผลบางอย่างที่นมไม่รู้ แต่นมคิดว่าหนูจะปลอดภัยถ้าเป็นเด็กดีและเชื่อฟังพ่อเลี้ยงนะ”

++++++++

ปัง ๆ ๆ ๆ

อัศวราชออกแรงทุบประตูห้อง หลังจากที่นมอิ่มไปรายงานว่าใยไหมไม่ยอมกินข้าวและยังขังตัวเองเอาไว้ในห้อง ..ดูเหมือนไร่นี้จะไม่สงบอย่างที่เคย หากเขาจะต้องมาคอยดูแลเด็กคนนี้ตลอดเวลา ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตนเองเลยสักนิด 

“ใยไหม เปิดประตูเดี๋ยวนี้”

..........

ทุกอย่างยังคงเงียบ 

“ใยไหม... ฉันบอกให้เปิด”

“พ่อเลี้ยง ผมว่าพังประตูเข้าไปเถอะครับ.. เธออาจจะคิดฆ่าตัวตายก็ได้นะครับ ”

ราชิต หัวหน้าคนงานเสนอ

“กุญแจมาแล้วค่ะ.. กุญแจ”

แม่บ้านคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมกับกุญแจในมือ เธอส่งให้อัศวราชอย่างร้อนรน พ่อเลี้ยงหนุ่มไขและเปิดประตูเข้าไปทันทีด้วยความโมโห แต่ทันทีที่ประตูเปิดจนสามารถมองเห็นภายในห้อง ความโกรธเกี้ยวในใจก็แปรเปลี่ยนเป็นหยุดนิ่ง เมื่อหญิงสาวที่เขากำลังหงุดหงิดกำลังนอนราบอยู่บนเตียง

อัศวราชผ่อนลมหายใจออกจนเป็นการถอนหายใจ เธอทำให้คนทั้งไร่วุ่นวายไปจนหมด

“กลับไปทำงานของตัวเองได้แล้ว...” พ่อเลี้ยงหนุ่มออกคำสั่ง“แม่นมช่วยไปเอาข้าวมาให้ผมสักจานนะครับ ผมจะเป็นคนป้อนเอง ถ้าให้กินดี ๆ ไม่ชอบผมจะจัดการเอง”

สั่งทุกอย่างเรียบร้อยอัศวราชก็ย่างสามขุมเข้าไปหาคนที่หลับอยู่บนเตียง ทำให้เขาเป็นห่วงจนแทบพังประตู

"ใยไหม... ลุกมากินข้าว" เสียงเรียกของชายหนุ่มไม่ทำให้เธอลืมตาขึ้น มีเพียงร่างกายที่ขยับเล็กน้อยเท่านั้น "ใยไหมมม.."

เธอก็ยังนิ่ง

พ่อเลี้ยงหนุ่มจึงนั่งลงข้างกายที่เธอ... สายตากวาดมองคนตัวเล็กที่มีอาการสั่นเทาเล็กน้อย

"....ตัวร้อน"

ทันทีที่มือหนาสัมผัสลงกลางหน้าผากก็รับรู้ได้ถึงอุณภูมิที่สูงกว่าปกติ

"หนาว.... หือออ... หนาววว ....พ่อจ๋าาา หนูหนาววว"

ร่างเล็กคว้ามือหนาเข้ามากอดราวกับใขว่คว้าหาความอบอุ่น

"ข้าวมาแล้วค่ะพ่อเลี้ยง... เอ๊ะ..แม่หนูไม่สบายเหรอคะ"

"นมอิ่มโทรตามหมอนาให้ผมหน่อยครับ..."

"ค่ะ ๆ ..."

++++++++

".....แค่ไข้หวัดธรรมดานะตะวัน เดี๋ยวกินยาตามที่นาจัดไว้นะ สองสามวันอาการก็จะดีขึ้น"

หมอน้ำเพื่อนสนิทของอัศวราชตั้งแต่เด็กพูดเรียบ ๆ หลังตรวจอาการ สายตาแอบมองชายร่างสูงที่ดูจะห่วงใยเป้นพิเศษ

"ขอบใจนะน้ำ.. อุตส่าห์เสียเวลาเข้ามาดู"

"ไม่เป็นไร คนนี้ใช่ไหมที่พี่อัคคีบอกว่าจะมาอยู่กับตะวัน เธอดูบอบบางและอ่อนหวานมากเลยนะ"

"......."

อัศวราชเพียงมองคนที่นอนอยู่บนเตียง ถึงจะเห็นด้วย แต่เธอก็คือลูกสาวของคนที่ทำร้ายพี่ชายต่างมารดา ดังนั้นเขาก็ไม่ควรที่จะสนใจใยดีเธอมากนัก

"...ถึงยังไงผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่พ่อเธอทำ ตะวันต้องแยกแยะนะ มันคนละเรื่องกันเลยนะ" หมอน้ำพยายามให้สติเพื่อนชาย

"น้ำกลับบ้านเถอะ เราจะให้ราชิตไปส่ง"

อัศวราชพูดแทรก เขารู้ดีว่าควรจัดการกับใยไหมอย่างไร

"กลับก็ได้ ยังไงก็ใจเย็น ๆ นะ"

"อืม... กลับไปเถอะ"

++++++++

 “พ่อเลี้ยงตะวันจะไปไหนคะ...”

ขนมผิงที่ได้รับคำสั่งให้มานอนเฝ้าหน้าห้องของใยไหมเมื่อพ่อเลี้ยงหนุ่มอย่างอัศวราชกำลังจะเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง พ่อเลี้ยงหนุ่มหยุดชะงักเล็กน้อยต่อคำถาม เขาไม่จำเป็นต้องตอบก็ได้

“ฉันต้องขออนุญาตเธอเข้าห้องไหม ขนมผิง”

“ไม่ต้องค่ะ...” หญิงสาวชาวเขาพูดเสียงอ่อน “หนูก็แค่ถาม... เพราะมันดูไม่ดีที่พ่อเลี้ยงจะเข้าไปในห้องนี้สองต่อสองกับผู้หญิงคนนั้น”

“ฉันจะเข้าไปอยู่ในนี้ทั้งคืน ใครก็ห้ามฉันไม่ได้”

อัศวราชรู้ดีว่าขนมผิงสนิทกับลูกสาวไร่ข้าง ๆ อย่างใบข้าว และรู้ดีว่าเธอคิดยังไงกับเขา

พ่อเลี้ยงหนุ่มย่างสามขุมเข้าไปในห้องก่อนจะล็อกกลอนเสียงดังเพราะรู้ว่าขนมผิงแอบฟัง

เขาถอนหายใจหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะเดินไปยังเตียงสีขาวที่มีหญิงสาวร่างเล็กกำลังนอนหลับสนิท มือหนาวางลงที่กลางหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิ ตัวไม่ค่อยร้อนแล้ว แต่ยังมีอาการหนาวสั่นอยู่ เขากระชับผ้าห่มขึ้นห่มร่างกายของเธอ  ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพี่ชายต่างมารดา

(ฮัลโหล..ว่าไงอัศวราชน้องรัก เป็นยังไงสำเร็จไหมคนที่ฉันให้แกไปจับตัวมา อื้มมม..เดี๋ยวนะพี่ขอคุยธุระก่อน)

“.......” เขาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง รู้ดีว่าตอนนี้พี่ชายของเขากำลังอยู่กับสาว ๆ อย่างเช่นปกติ “...รีบจัดการเลย ฉันไม่อยากบังคับให้เธออยู่ที่นี่นาน ๆ   นี่ก็ไม่สบาย”

(ไม่อยากให้อยู่ ฉันไปรับพรุ่งนี้เลยก็ได้ โอ้ววว... อื้มม... ดีมากกที่รั๊กก)

“คุยก่อนสักสิบนาทีไม่ได้ไงวะ...” พ่อเลี้ยงหนุ่มรู้สึกรำคาญต่อเสียงครางกระเส่าอย่างไม่เกรงใจของทั้งพี่ชายและหญิงสาวที่อยู่ปลายสาย “รีบจัดการให้เรียบร้อย ถ้าฉันปล่อยให้ใยไหมไปอยู่กับแก ก็คงไม่ต่างกับผู้หญิงที่แกกำลังเอาหลอก”

(ถ้าหวงนักก็ไม่ต้องบ่นโว้ย ดูแลไป เรียบร้อยแล้วจะโทรบอก แต่ตอนนี้ขอจัดการกับ....โอ้วววซี๊ดดดด...)

“.....” 

อัศวราชถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ก่อนที่จะตัดสายโดยไม่รอให้พี่ชายพูดจบ เขาหันมามองคนที่กำลังนอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่ม เธอคงไม่รู้ว่าเขาจับเธอมาเพื่อช่วย ไม่ใช่การช่วยพี่ชายไปซะทั้งหมด เพราะเขาไม่อยากให้เธอไปเป็นผู้หญิงคนหนึ่งของเพลย์บอยอย่างพี่ชาย

“หื้มมม.. หนาว.... พ่อจ๋า หนูหนาววววฮื้มมมมม”

เธอครางออกมาอย่างน่าสงสาร พ่อเลี้ยงหนุ่มลูบหัวเธอเบา ๆ   ก่อนที่แทรกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม และดึงร่างเล็กเข้ามาสู่อ้อมกอด และคล้ายกับเธอรับรู้ถึงความอบอุ่นเบียดเสียดร่างกายนุ่มนิ่มเข้าหาเค้า เสียงครางที่กระส่ำกระส่ายด้วยความหนาวก็เงียบลง แต่สิ่งที่มากขึ้นกลับเป็นความกำหนัดที่ก่อตัวขึ้น

“ฮื้มมมม....”

พ่อเลี้ยงหนุ่มกัดฟันแน่น เมื่อร่างเล็กโอบกอดร่างกายของเขา สัมผัสได้ถึงความนุ่มอุ่นที่เบียดเสียดอก และกลิ่นกายหอมยั่วยวน

..........

.........

(กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด)

ขนมผิงเอาโทรศัพท์ออกจากหูแทบไม่ทัน เมื่อรายงานเรื่องที่พ่อเลี้ยงตะวันเข้าไปในห้องของใยไหมนานกว่าสามชั่วโมงแล้วยังไม่ออกมา

(กริ๊ดดดดดกริ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ กริ๊ดดดดดดดดด)

“จะกรี๊ดใส่โทรศัพท์ทำไมล่ะเนี้ยยยย แสบแก้วหู..”

ขนมผิงบ่นก่อนที่เธอจะกดวางสายและล้มตัวลงนอน