Güneş başını arabanın camına yaslamış, gözlerini dışarıdaki akıp giden manzaraya dikmişti. Bakıyor ama görmüyor gibiydi. Yanındaki Mirza, karısının bu durgun halini anlasada onun üzülmesine katlanamıyordu. Sessizliği bozmak, içindeki sıkıntıyı hafifletmek istedi. Elini Güneş’in bacağının üzerine koyup fazla baskı uygulamadan sıktı. Sesine neşeli bir hava katmaya çalışarak “Ayçayı bıraktığımıza göre seni kumpir yemeye götüreyim mi?” diye sordu, “Akşam altıda Serhan ve Koray geleceği için Kadıköy’e gidersek eve gecikiriz. Yol üstünde bildiğim bir yer var,” dedi.
Güneş’in dudakları belli belirsiz kıpırdandı, ama gülümseme denemesi pek başarılı olmadı. Gözlerini Mirza’ya çevirdiğinde başını iki yana salladı. “Teşekkür ederim ama canım hiçbir şey istemiyor”
Mirza, onun bu isteksiz hâlini anla
