Salona girdiklerinde, Reşit Ağa masadakilere doğru dönerek, otoriter bir ses tonuyla “Çocuklar da geldiğine göre kahvaltıya başlayabiliriz. Hepinize afiyet olsun,” dedi.
Mirza, elini sıkıca tuttuğu Güneş’le birlikte masaya doğru ilerlerken, Berfin’i gördüğü an adeta olduğu yerde çakılıp kaldı. O an, zaman sanki durdu. Berfin’in gözleri, birkaç saniyeliğine Mirza’nın gözlerine kilitlendi ve ardından hızla onların birleşmiş ellerine kaydı. O anda, masada oturan herkesin, özellikle de Zöhre, Zelal ve Berfin’in kocası Engin’in gözleri Mirza ile Berfin’e çevrildi. Odaya bir anda garip bir ağırlık çökmüştü. Çünkü hepsi, bir zamanlar Mirza ile Berfin’in birbirlerine delicesine aşık olduklarını biliyordu. Şimdi ise geçmişin hayaleti masanın tam ortasında asılı duruyordu. Durumdan hoşnut olmayan
