Güneş durmaksızın gözyaşı dökerken sesi, odanın duvarlarında yankılanan kederli bir iniltiye dönüştü “Gitti” dedi. “Bebeğimi koruyamadım. Mirzanın emanetine sahip çıkamadım”
Samira, hiç düşünmeden sedyenin üzerine eğildi ve Güneş’e sımsıkı sarıldı. Ne söyleyeceğini bilemiyordu. Onu avutacak, acısını hafifletecek tek bir kelime bile bulamıyordu. Nasıl bir teselli verebilirdi ki?
Bu esnada doktor sessizce onları izledi. Güneş’in bitap ve mahvolmuş hâlini görmek onu da üzmüştü. Ancak tıbbi gereklilikleri göz ardı edemezdi. Nazik ama kesin bir ifadeyle “Bir an önce kürtaj yapılmalı. Aksi takdirde sağlığınız tehlikeye girebilir.” dedi.
Bu sözler, Güneş’i dahada kahretti. Gözlerindeki yaşlar daha da çoğaldı. Geçen her saniye acısı, tarifsiz bir umutsuzluk içinde derinleşiyordu. Karnına dokund
