Mirza uyandığında yatakta yalnızdı. Yanındaki boşluğa elini uzatıp Güneş’i aradı, ama bulamayınca bir süre hareketsizce tavanı izledi. Gece gördüğü kabus hiç aklından çıkmıyordu. O kadar gerçekçiydi ki hatırladıkça kalbi sıkışıyordu. Ürpererek derin bir nefes aldı ve oturup başını ellerinin arasına aldı. “Sadece bir kabustu Mirza. Sakin ol” diye mırıldandı. Tam o sırada odanın kapısı hafifçe aralandı. Güneş, kapının arasından başını uzattı. “Herkes uyandı. Kahvaltı masasında seni bekliyoruz,” dedi yumuşak bir sesle.
Mirza karısının simasına dikkatle baktı. Her zaman Güneş’in yüzüne bakarken gülümseyen yüzünde sıcaklıktan eser yoktu Mirza’nın. Buz gibiydi. Güneş’te bunu fark ettiğinden “Ne oldu? İyi misin?” dedi. “Neden öyle bakıyorsun?”
Mirza, cevap vermeden önce bir an duraksadı. Gerçe
