บทที่ 1 บทนำ

5000 Words

ใจกลางเมืองฟลอเรนซ์ยามค่ำคืนโรแลนด์กำลังดื่มด่ำเครื่องดื่มราคาแพงที่ทำให้มึนเมากับสาวสวยข้างกายสองคน คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เขาเรียกใช้บริการจากผับเอนเนร่า สองสาวทำหน้าที่ของตนได้อย่างดีเยี่ยมโดยเฉพาะเอลิซ่าสาวสวยผมยาวสุดเซ็กซี่ที่วันนี้ถูกอกถูกใจเขามาก คืนนี้เขาอยากไปต่อกับเธอ “คุณโรแลนด์คะ ไล่ฮาสน่าออกไปอย่างนั้นใจร้ายจังเลยนะคะ” “ใจร้ายหรอไม่นิ ฉันชอบใครคนนั้นก็อยู่ส่วนคนที่ไม่ชอบก็ต้องออกไปมันถูกแล้วไม่ใช่หรอ” ชายหนุ่มตอบกลับน้ำเสียงสบายๆฟังดูไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร “โอเคค่ะว่าแต่คืนนี้เราจะไปไหนกันต่อหรอคะ ไปที่ห้องของคุณโรแลนด์หรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามออกไปตาเป็นประกายเพราะเธอไม่เคยได้ยินข่าวเลยว่าเขาพาผู้หญิงคนไหนขึ้นเตียงที่คอนโดส่วนตัว แต่ถ้าเธอจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นเธอก็ยินดีเป็นอย่างมาก “พื้นที่ส่วนตัวแบบนั้นฉันไม่ให้ใครเข้าไปง่ายๆหรอกนะคืนนี้เราจะไปที่โรงแรมกัน” ชายหนุ่มตอบกลับน้ำเสียงนิ่งๆไม่ได้สนใจหญิงสาวข้างกายว่าจะรู้สึกอย่างไร “ค่ะคุณโรแลนด์” เธอตอบกลับน้ำเสียงเบาหวิว เธอก็คงจะเป็นของเล่นอีกชิ้นของเขาสินะ ความหวังที่วาดฝันเอาไว้พังทลายลง เธอหวังอยากจะเป็นผู้หญิงที่เขารักแต่มันคงเป็นได้แค่ในความคิดของเธอคนเดียว “ดีมากที่เชื่อฟัง” ชายหนุ่มเปิดประตูห้องเข้าไปจากนั้นก็พลักหญิงสาวให้ล้มลงบนเตียงกว้างด้วยความรีบร้อนอยากจะปลดปล่อยความต้องการที่มีอยู่ภายในให้หมด “ไม่ต้องใส่ไม่ได้หรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามขัดจังหวะเมื่อเห็นเขาเตรียมจะสวมใส่เครื่องป้องกัน “เธอคิดว่าตัวเธอเองสะอาดพอสำหรับฉันไหมล่ะ” เขาถามกลับเสียงดังเพราะถูกขัดจังหวะ คำถามของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวหน้าตึง เธอไม่รู้จะตอบกลับเขาอย่างไร “…” “เงียบก็แปลว่ารู้ตัวเพราะฉะนั้นอย่าขัดอารมณ์ฉันอีกเด็ดขาดเข้าใจไหม” เขาตอบกลับเสียงเข้ม “เข้าใจค่ะคุณโรแลนด์ เรามาต่อกันเถอะนะคะฉันรับรองว่าจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณทุกอย่างเลยค่ะ” เขาไม่รอช้ารีบจัดการสาวสวยตรงหน้าทันที หลังจากที่ได้ทำในสิ่งที่ต้องการแล้วเขาก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำทิ้งให้สาวเจ้านอนเปลือยกายอย่างโดดเดี่ยวอยู่บนเตียงกว้างพร้อมกับเช็คธนาคารที่ระบุจำนวนอยู่ไม่น้อยเลย “ชิ ไม่ได้ใจแต่ฉันก็ได้ตัวกับเงินของคุณแล้วกัน แค่นี้ฉันก็ไปเม้ามอยกับสาวๆได้แล้ว คิกๆ” หญิงสาวหัวเราะชอบใจเบาๆ หลังจากออกมาจากห้องน้ำชายหนุ่มก็เก็บข้าวของสำคัญแล้วเดินออกจากห้องไปเลย “เชิญครับคุณโรแลนด์” บรูโนผู้ช่วยของชายหนุ่มเปิดประตูรถให้ผู้เป็นนาย “ขอบใจมากขับไปบริษัทเลยนะบรูโน” “ครับผม” สายได้รายงานมาว่าวันนี้หลานชายคนเดียวของคุณ วาดิมนั้นได้หอบหิ้วสาวสวยสุดเซ็กซี่เข้าโรงแรมอีกตามเคย ท่านรู้สึกว่าหลานชายคนนี้เหมือนกับท่านตอนหนุ่มๆไม่มีผิด ทั้งเรื่องการดื่มและเรื่องของสาวๆแต่ชีวิตของท่านก็เปลี่ยนไปหลังจากที่ท่านแต่งงานกับคู่หมั่นที่คนเป็นพ่อหามาให้ แม้ว่าจะแต่งงานทั้งที่ไม่ได้มีความรักต่อกันแต่เมื่อวันเวลาผ่านไปทั้งสองได้ปรับตัวเข้าหากันและเกิดเป็นความรักในที่สุด ท่านมีลูกชายหนึ่งคนนั่นก็คือบิดาของโรแลนด์ แต่ลูกชายและลูกสะใภ้ชั่งมีบุญวาสนาน้อยเหลือเกินทำให้ต้องจากโลกนี้ไปทั้งแต่โลแลนด์อายุได้เพียงสิบขวบ แน่นอนว่าเด็กสิบขวบนั้นสามารถรับรู้เรื่องราวต่างๆได้ทั้งหมด “หลานชายของฉันไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ กี่ปีแล้วนะ” “คุณโรแลนด์ใช้ชีวิตอย่างนี้มาห้าปีแล้วครับหลังจากที่คุณ อะเอ่อ ผมไม่ควรเอ่ยชื่อเธอ” “อย่าเอ่ยถึงผู้หญิงหน้าเงินอย่างนั้นเลยดีกว่า” เขาไม่คิดเธอว่าจะมีสาวคนไหนกล้าหักหลังหลานชายอย่างไม่ใยดี “ครับท่าน” “ขอบใจมากที่คอยรายงานความเคลื่อนไหวของโรแลนด์ให้ฉัน” “ครับท่าน” “ไปพักเถอะฉันเองก็จะพักบ้างแล้วเหมือนกัน พ่อแก่ตัวลงอะไรๆก็ไม่ดีเหมือนเก่า จริงไหมที่รัก” วาดิมคว้ากรอบรูปบนหัวเตียงที่ภาพในมีรูปของตนกับภรรยาอันเป็นที่รักที่ได้จากโลกใบนี้ไปเมื่อสามปีก่อน เขาทั้งคิดถึงและโหยหาเธอทุกวัน กว่าจะหลับตาลงได้ในแต่ละคืนเขาก็ต้องหยิบกรอบรูปนี้มาจ้องมองและระบายเรื่องราวต่างๆที่เจอมาในแต่ละวันให้ภรรยาผู้ล่วงลับฟังแม้ว่าเธอจะไม่ได้รับรู้ในสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อสารแต่เขาก็รู้สึกสบายใจที่ได้ทำแบบนั้น จบสักทีฉันรอวันนี้มานานแล้ว วันที่ฉันจะทำให้คุรพ่อคุรแม่ได้ภูมิใจ หญิงสาวก้มมองใบปริญญาในมือที่กว่าจะคว้ามาครอบครองได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะมันต้องแลกกับความพยายามและความอดทนของเธอ งานเลี้ยงฉลองวันเรียนจบปริญญาของแอนเธียถูกจัดขึ้นที่บ้านพักซึ่งห่างจากตัวเมืองประมาณสิบกิโลเมตร เธอและครอบครัวย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้ประมาณห้าปีแล้วเพราะคุณแม่ของเธอท่านมีอาการป่วยต้องอยู่ในพื้นที่ที่มีอากาศบริสุทธิ์คุณหมอเลยแนะนำให้ย้ายออกไปจากตัวเมือง และก็เป็นอย่างที่คาดไว้อาการของแม่เธอดีขึ้นมาก ท่านมีความสุขกับการได้ใช้ชีวิตกับธรรมชาติได้ปลุกผักสวนครัวได้เลี้ยงปลาสวยงามดูแลชีวิตนี้ชั่งสุขสันต์ “อาหารฝีมือคุณแม่อร่อยที่สุดในโลกเลยค่ะ ไม่ว่าจะไปทานร้านไหนก็สู้คุณแม่ไม่ได้เลย เชื่อไหมคะว่าเปิดร้านได้เลยนะคะ” “จ้ะลูกชอบแม่ก็ดีใจแล้ว” หญิงสาวโผเข้ากอดคนเป็นแม่อย่างรักใคร่ ท่านกอดตอบเธอด้วยความรักเช่นกัน “ลูกของพ่อยังอ้อนแม่เป็นเด็กอยู่เลยนะลูก” “อยู่กับคุณพ่อคุณแม่หนูก็ยังเป็นเด็กตลอดไปนั่นแหละค่ะ จริงไหมคะ” “ฮ่าๆ” ผู้เป็นพ่อหัวเราะชอบใจ “ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะโดยเฉพาะคุณแม่คนสวยของหนู” แอนเธียส่งยิ้มให้แอนดาผู้เป็นมารดา แม่เฝ้าดูแลฟูมฟักเธอจนเติบใหญ่ด้วยความรัก “ยินดีกับหนูแอนเธียคนสวยของพ่อนะลูก” “ค่ะ หลังจากนี้แอนเธียจะดูแลคุณพ่อคุรแม่เองค่ะ” “พ่อกับแม่ดูแลตัวเองได้น่ะลูก พ่อมีคนอยากให้ลูกได้ดูแล” “ใครกันคะคุณพ่อ” หญิงสาวเอียงคอถามอย่างสงสัย เธอไม่รู้ว่าคนที่คนเป็นพ่อกำลังพูดถึงคือใคร “ผู้มีพระคุณของพ่อเองท่านคือคุณวาดิม” “คุณวาดิมหรอคะ เขาทำไมมาเป็นผู้มีพระคุณของเราได้ละคะหนูไม่เคยได้ยินชื่อของคุณวาดิมมาก่อนเลยค่ะ” “ก็ตอนนั้นหนูยังเล็กไงลุก เรื่องมันมีอยู่ว่า...” พ่อของเธอเล่าเรื่องราวในอดีตให้ฟังว่าก่อนที่เขาจะมาเมืองไทยเขาเคยทำงานกับคุณวาดิมที่บริษัทผลิตชิ้นส่วนเครื่องยนต์ เขาถือว่าเป็นมือซ้ายของคุณวาดิมที่คอยช่วยเหลือท่านทุกอย่าง จนวันนึงเขาได้พบรักกับหญิงไทยคนนึง เธอมาทำงานที่ร้านอาหารกลางเมืองฟลอเรซ์ เขาและเธอคบกันมาระยะหนึ่งเธอก็ตั้งครรภ์ ตลอดเวลาทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีจนกระทั่งใกล้ถึงกำหนดคลอดของแอนนา หญิงสาวครรภ์เป็นพิษต้องได้รับการดูแลที่ใกล้ชิดจากแพทย์เพื่อช่วยประคองการตั้งครรภ์ให้ปลอดภัย เธอต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาลทำให้ต้องใช้เงินจำนวนมากในการรักษา เขายอมรับเลยว่าเงินจำนวนนั้นเขาไม่มีแต่ผู้เป็นนายอย่างวาดิมรับรู้ปัญหาของเขามาตลอดจึงยื่นมือเข้ามาช่วยทั้งๆที่เขายังไม่ได้เอ่ยปากขอความช่วยเหลือ หญิงสาวใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นจนลูกสาวอายุได้ประมาณห้าขวบเธอรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วที่จะกลับมาใช้ชีวิตที่เมืองไทยจึงให้ผู้เป็นสามีย้ายมาอยู่เมืองไทยด้วยกัน วาดิมแม้จะรู้สึกใจหายแต่ก็เข้าใจคนทั้งคู่จึงอนุญาตให้ทั้งสองและลูกสาวได้ใช้ชีวิตอิสระตามที่ใจต้องการ ท่านดีกับครอบครัวเรามากและในเวลานี้ท่านก็อายุมากแล้วเขาจึงอยากให้ท่านมีคนดูแล “นึกถึงตอนนั้นแล้วผมก็ขอบคุณคุณจริงๆนะแอนนาที่อดทนเพื่อลูกสาวของเรา” เขารูดีว่าภรรยาต้องอดทนมากแค่ไหน “ฉันยินดีทำทุกอย่างเพื่อคุณกับลูกค่ะ ฉันทนได้ทุกอย่างจริงๆค่ะไม่ว่าจะร้ายหรือดีแค่ไหน” “หนูขอบคุณคุณพ่อคุณแม่มากๆเลยนะคะที่รักและดูแลหนูมาอย่างดี หนูยินดีที่จะไปดูแลคุณวาดิมตามที่คุณพ่อต้องการค่ะ ถ้าคุณวาดิมเขามีพระคุรกับเราสามคนพ่อแม่ลูกหนูก็จะดูแลเขาอย่างดีเลยค่ะ” เธอตกลงทำตามด้วยความเต็มใจ “ขอบใจมากนะลูก นี่ลูกไม่ได้ฝืนใจใช่ไหม” “ไม่ได้ฝืนใจเลยค่ะลูกดีใจซะอีกที่ได้ไปดูแลท่านบ้าง” เธอไม่ได้ฝืนใจแถมยังรู้สึกดีใจที่ได้ตอบแทนพระคุณ ฟังจากที่คนเป็นพ่อเล่าแล้วช่วงเวลานั้นในอดีตพวกท่านคงจะทั้งเครียดทั้งกังวลแต่ทุกอย่างก็ผ่านมาได้เพราะได้รับการช่วยเหลือจากคุณวาดิมคนนี้ อนาคตไม่รู้อย่างไรแต่เธอจะขอทำปัจจุบันให้ดีที่สุด ณ สนามบิน “คุณพ่อคะรักษาสุขภาพด้วยนะคะหนูฝากคุณแม่ด้วยค่ะ” “ไม่ต้องเป็นห่วงแม่หรอกนะลูกแม่อยู่กับพ่อลูกสบายใจได้เลย” “มันอดห่วงไม่ได้นี่คะ ยังไงหนูจะโทรมาหาบ่อยๆนะคะ” พอเอาเข้าจริงเธอก็อดเป็นห่วงพ่อและแม่ไม่ได้ในยามที่เธอต้องห่างไกลแล้วใครจะคอยดูแลท่านทั้งสองคน “จ้ะลูก รีบเดินทางเถอะเดี๋ยวจะตกเครื่องนะจ๊ะ” คนเป็นแม่เข้าใจลูกสาวดีแต่ว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่การสิ้นสุดแต่มันคือการเริ่มต้นตั้งหาก “จริงด้วยค่ะงั้นหนูไปแล้วนะคะ” หญิงสาวรู้สึกใจหายไม่น้อยที่ต้องห่างจากบุคคลอันเป็นที่รัก เธอเคยเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียวแต่ครั้งนี้แตกต่างตรงที่เธอจะต้องไปอยู่ที่นั่นนานหลายปี เธอคิดถึงคุณพ่อคุณแม่ของตนมากๆแม้ท่านจะบอกเอาไว้ว่าหากมีโอกาสท่านจะบินมาหาเธอที่นี่ เมื่อว่าถึงที่เมืองฟลอเรนซ์เธอก็ตกหลุมรักเมืองนี้ทันที เมืองนี้เป็นเมืองที่สวยงามและน่าอยู่มากในความคิดของเธอ มันโรแมนติกมากเหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในฉากนิยายเรื่องๆหนึ่ง “ว้าว สวยมากๆเลย” หญิงสาวยกกล้องในมือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บความสวยงามนี้เอาไว้ด้วยตนเอง เะอรู้สึกหลงรักที่นี่ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้มาสัมผัสกับตาของตนเอง ในภาพถ่ายตามอินเทอร์เน็ตว่าสวยแล้วแต่สู้ของจริงไม่ได้เลย “ไม่ทราบว่าฉันจะเดินทางไปที่นี่ได้อย่างไงคะ” เธอถามทางจากผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งดูท่าทางใจดี “เธอคงจะมาทำงานที่นั่นสินะ” “ใช่ค่ะคุณพอจะรู้เส้นทางไหมคะ” “อยู่ไม่ไกลจากจุดที่เรายืนอยู่หรอกนะสาวน้อย เธอเดินตรงไปจนสุดทางแล้วเลี้ยวขวาอีกราวๆสองร้อยเมตรแค่นั้นก็ถึง ว่าแต่เธอเดินไหวไหมล่ะ” “ไหวอยู่แล้วค่ะขอบคุณมากๆเลยนะคะ” หญิงสาวรู้สึกโชคดีมากที่บ้านหลังนั้นอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เธอยืนอยู่ เมื่อมาถึงจุดหมายเธอก็ต้องตกตลึง อย่าเรียกมันว่าบ้านเลยมันสมควรเรียกว่าคฤหาสน์ และไม่ใช่คฤหาสน์ธรรมดาแต่มันคือคฤหาสน์ในความฝันของใครหลายๆคน “ใหญ่โตชะมัดเลย” หญิงสาวตื่นตาตื่นใจมากๆเธอชอบที่นี่จังเหมือนภาพวาดเลย มีความโดดเด่นไม่เหมือนใคร “มาหาใครกันจ๊ะแม่หนู” คุณป้าท่านหนึ่งเอ่ยทักทายเธอ “อะ เอ่อ สวัสดีค่ะ หนูมาหาคุณวาดิมค่ะคุณป้า” “มาหาคุณท่านหรอ หนูชื่ออะไรจ๊ะ” “หนูชื่อแอนเธียค่ะ เพิ่งเดินทางมาจากประเทศไทยค่ะ” “นี่หนูแอนเธียจริงๆหรอเนี่ย โตขึ้นเยอะเลยนะจ๊ะ” “คุณป้ารู้จักหนูด้วยหรอคะ” คุณป้าพุดเหมือนกับว่ารู้จักหญิงสาวมานาน “รู้จักสิ รู้จักดีเลยล่ะ ป้าชื่อโรซี่จ้ะเคยเห็นหนูตั้งแต่แรกเกิดนั้นแหละ พ่อของหนูเอนโต้สบายดีใช่ไหมจ๊ะ” “สบายดีค่ะ” เธอรู้สึกเหมือนได้เจอญาติสนิททำให้เธอรู้สึกอุ่นใจมากขึ้นที่ต้องอยู่ที่นี่ “แล้วแอนนาละจ๊ะ” “คุณแม่สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงค่ะแต่คุณพ่อท่านก็ดูแลคุณแม่อย่างดีค่ะ” “ขอให้แม่ของหนูหายไวๆนะจ๊ะ พ่อเขารักแม่หนูมากป้ารู้ดี ไปจ้ะเข้าไปข้างในกันดีกว่าป้าชวนคุยซะนานเลย เมื่อยแย่” “ค่ะคุณป้าโรซี่” โรซี่ให้หญิงสาวรอที่ห้องนั่งเล่นจากนั้นตนเองก้รีบเดินไปบอกข่าวดีกับคุณท่านของบ้าน “คุณท่านคะ ทายสิคะว่าใครมา” “ใครกันล่ะ บ้านนี้ไม่ได้มีใครมาตั้งนานแล้ว หรือว่าจะเป็นหลานชายตัวดีของฉันมาเยี่ยมฉัน วันนี้ฝนคงจะต้องตกแน่ๆ” “ไม่ใช่ค่ะ” โรซี่ส่ายหัวไปมาเบาๆแล้วก็อมยิ้ม “หรือว่าจะเป็น...” “ใช่แล้วค่ะ” โรซี่พยักหน้ายิ้มๆ "ไปตามหนูแอนเธียมาเร็วเข้า" "ค่ะ" “มาๆเข้ามาก่อนเร็วหนูแอนเธีย” “สวัสดีค่ะคุณท่าน” เธอยกมือไหว้ท่านอย่างนอบน้อม แต่ก็ต้องสงสัยเพราะคุณท่านจู่ๆก็หัวเราะออกมา “ฮ่าๆ”ท่านหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขหญิงสาวมึนงงไปหมดว่ามีอะไรน่าหัวเราะกันนะ “คุณท่านอะไรกันล่ะ เรียกฉันว่าคุณปู่เถอะนะหนู” “อะ เอ่อค่ะคุรท่าน เอ้ย! คุณปู่” “เดินทางมาลำบากไหมจะให้คนรถไปรับพ่อของหนูก็บอกว่าหนูจะมาที่นี่เอง” “ไม่ลำบากเลยค่ะคุณปู่หนูชอบการเดินทางวะอีกค่ะ ที่นี่สวยมากเลยนะคะเหมือนภาพวาดเลยค่ะ” หญิงสาวตอบกลับใบหน้ายิ้มแย้ม วาดิมคิดในใจว่าที่นี่กำลังจะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งแล้วสินะ สาวน้อยตรงหน้าจากที่แห่งนี้ไปนานเหลือเกิน “ปู่มีรูปหนูตอนเด็กๆให้ดูด้วยนะ” “จริงหรอคะ ไหนคะหนูอยากเห็นแล้วค่ะ” รูปตอนเด็กที่เมืองไทยเะอมีไม่มากพอคุณปู่บอกว่ามีรูปของตนก็อยากจะเห็นมันทันที “ตามมาสิ” “ว้าวหนูตัวเล็กมากเลยค่ะ นั่นคือคุณปู่ใช่ไหมคะ” คุณปู่วาดิมกำลังอุ้มแอนเธียในวัยแบเบาะบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ “ใช่แล้ว ตอนนั้นหนูยังแค่ไม่กี่เดือนเอง” “ตอนหนุ่มๆคุณปู่หล่อมากเลยค่ะ ” “ฮ่าๆจริงรึ แต่ก็มีสาวๆเข้ามาหาปู่เยอะนะ” คุณปู่ตอบกลับยิ้มๆ โรซี่ที่ยืนมองสถานการณ์ตรงหน้าได้แต่ยืนยิ้มเพราะไม่ได้เห็นผู้เป็นนายยิ้มเต็มใบหน้ามานานแล้ว ด้านวาดิมนั้นก็รู้สึกถูกชะตากับแอนเธียเป็นอย่างมากเช่นกัน “ตื่นเช้าจังเลยลูก” “คุณปู่มาทานอาหารเช้าก่อนนะคะหนูตั้งใจทำเพื่อคุณปู่เลยค่ะ” “ขอบใจมากนะลูกแต่เอ๊ะ!” “ไม่ต้องแปลกใจไปนะคะวันนี้หนูทำอาหารไทยให้คุณปู่ทานค่ะ” “ขอบใจมากนะลูก แต่ความเป็นจริงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ก็ได้เพิ่งเดินทางมาถึงแท้ๆ” “ไม่เหนื่อยเลยค่ะคุณปู่ลองชิมหน่อยนะคะว่าสู้ฝีมือของคุณแม่หนูได้หรือเปล่า ท่านสอนหนูมาน่ะค่ะ” “จริงด้วยสิเมื่อก่อนน่ะแม่ของหนูมักจะทำเมนูอร่อยๆให้ปู่ทานเป็นประจำ แต่พอย้ายกันออกไปแล้วก็…” “หนูมาแทนแล้วไงคะ ลองชิมหน่อยนะคะ” “โอเคๆปู่จะทานแล้วนะ โอ้โห้ไม่ธรรมดาจริงๆอร่อยมาก” “จริงหรอคะ ขอบคุณค่ะ” เธอดีใจที่ท่านชอบ ณ บริษัท “โทรมาตามฉันอีกแล้วสินะ” “ไม่ใช่ครับนี่สายของลูกค้าครับ” “อืม ขอบใจมาก” ชายหนุ่มรู้สึกแปลกไปเมื่อรู้สึกว่าคนเป็นปู่ไม่คอยโทรตามโทรจิกเขาเหมือนแต่ก่อน ในใจกับคิดไปไกลว่าหรือท่านกำลังจะป่วยแล้วไม่อยากให้เขารับรู้ วันนี้เขาเลยคิดว่าต้องเข้าไปหาท่านบ้างหลังจากที่ไม่ได้พบหน้าท่านมาหลายเดือนแล้ว หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเขาก็บอกกับบรูโนว่าวันนี้จะเดินทางไปหาคุณปู่ที่บ้าน บรูโนทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยจัดการธุระให้เขาทุกอย่างแม้กระทั่งเป็นคนขับรถ “ได้เลยครับคุณโรแลนด์” เมื่อเดินทางมาถึงเขาก้ได้ยินเสียงหัวเราะมีความสุขของคนเป็นปู่ก่อนเสียงอื่นใดเลย แต่ที่น่าแปลกใจคือมีเสียงของผู้หญิงกำลังพูดคุยเจื้อยแจ้วกับท่านอย่างออกรส “ใครกันนะหรือปู่จะหาสาวมาอยู่ถึงในบ้าน” เขาคิดไปต่างๆนาๆ “อ้าวคุณโรแวนด์จะมาทำไมไม่บอกป้าก่อนล่ะคะ ป้าจะได้จัดเตรียมของโปรดให้” “ไม่เป็นไรครับผมแค่อยากแวะมาดูท่านซะหน่อยว่ายังสบายดีไหม” “ตอนนี้คุณท่านกำลัง..” “ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมเข้าไปดูเอง” “ค่ะๆ เดี๋ยวป้าไปเตรียมอะไรอร่อยๆให้ทานลองท้องนะคะ” ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องอาหารก้ได้กลิ่นหอมของอาหารที่มันแตกต่างไปจากอาหารพื้นเมืองของที่นี่ มันทั้งหอมทั้งฉุน “ลมอะไรหอบมาได้ละเนี่ย” “คุณปู่สบายดีนะครับเมื่อกี้ผมได้ยินคุณปู่คุณกับ..” “คนดูแลของปู่นั่นแหละ” “เธอไปไหนแล้วล่ะครับ” “ไปเอายามาให้ปู่น่ะ” “มาแล้วค่ะคุรปู่ ทานข้าวเสร็จแล้วต้องทานยานะคะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงใสโดยที่ยังไม่ทันได้มองว่าตอนนี้มีผู้มาใหม่หนึ่งคน ชายหนุ่มหันไปสบตากับหญิงสาวที่พูดเจื้อยแจ้วชวนคนเป็นปู่ของเขาทานยา “อะ อ้าวคุณปู่มีแขกหรอคะขอโทษด้วยค่ะที่เสียงดังงั้นหนูวางเอาไว้ตรงนี้นะคะ” คุณปู่พยักหน้าเบาๆจากนั้นแอนเธียก็เดินจากไป “เงียบหายไปแบบนี้ที่แท้ก็มีสาว” “อย่าคิดอะไรอย่างนั้นนะ อย่าพูดอะไรให้หนูแอนเธียของฉันต้องเสียหาย” “ฮ่าๆถึงกับต้องปกป้องกันเลยหรอครับ เอเป็นใครหรอครับปู่ถึงได้ดูเกรงใจขนาดนี้” “สักวันแกก็จะรู้เองนั่นแหละ” “บอกเลยไม่ได้หรอครับ” “ไม่ ยังไม่ถึงเวลาหรอก” ยิ่งคนเป็นปู่ดูมีลับรมคมในเขาก็ยิ่งอยากจะเอาชนะท่านให้ได้ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครข้อนี้เขาต้องหาคำตอบให้ได้แล้วจะได้รู้กัน “ท่านอะไรหน่อยสิ” “ผมอิ่มครับ” “ลองสักหน่อยเหอะหน่า” “เพราะปู่ขอร้องนะครับผมถึงได้ทาน” “อืม อย่าวางท่านักเลยลองหน่อยเถอะ” โรแลนด์ตักอาหารตรงหน้าเข้าปากแล้วก็ต้องรู้สึกแปลกใจ รสชาติที่ได้สัมผัสมันชั่งคุ้นเคยซะเหลือเกินเหมือนว่าเขาเคยทานมันมาก่อน “อร่อยใช่ไหมล่ะ” “ก็พอได้ครับ คงเพราะไม่เหมือนกับอาหารบ้านเรา” “จริงหรอ ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ” “ไม่นี่ครับ” คนปากแข็งตอบกลับอย่างสบายๆ “งั้นก็แล้วไป สาวๆน่ะเบาลงหน่อยนะ” “ฮ่าๆอย่าว่าผมเลยครับผมก็เหมือนปู่นั่นแหละจริงไหมครับ” “นั่นมันเรื่องในอดีต แกก็รู้ว่าตั้งแต่ฉันแต่งงานกับย่าของแกฉันก็เปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว” “ครับๆคุณปู่ของผมแสนดีกับคุณย่าเสมอ” หลังจากพุดคุยกันอีกนิดหน่อยโรแลนด์ก็ขอตัวกลับ แอนเธียเมื่อเห็นว่าแขกคนนั้นกลับไปแล้วจึงเดินกลับมาหาคุณปู่และพาท่านขึ้นไปพัก หลังจากที่กลับมาจากบ้านของคุณปู่วาดิมชายหนุ่มก็เอาแต่คิดว่าผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นคือใครกันแน่ ยิ่งคนเป็นปู่ดูจะหวงเหมือนไข่ในหินขนาดนั่นยิ่งทำให้เขาอยากเอาชนะเธอให้ได้ “บรูโนฉันมีงานให้นายทำหน่อย นายไปสืบมาให้เร็วที่สุดว่าผู้หญิงที่อยู่กับคุณปู่คือใครกันแน่ ฉันอยากจะรู้นักทำไมท่านถึงได้พามาอยู่ด้วย” “ได้เลยครับคุณโรแลนด์ จะจัดการให้เร็วที่สุดครับ” บรูโนรับคำสั่ง “อ้าวคุณคนนั้นนี่เองมาหาคุณปู่หรอคะ” หญิงสาวเอ่ยทักชายหนุ่มยิ้มๆ ต้องการผูกมิตรด้วยเพราะเธอมาอยู่ต่างแดนไม่อยากมีปัญหากับใคร “อืม” “เดี๋ยวดิฉันไปตามให้นะคะ” “เดี๋ยว” ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้หญิงสาวมากขึ้น เธอตกใจก้าวเท้าถอยหลังต้องการจะหนีแต่ก็ไม่พ้นเพราะตอนนี้แผ่นหลังบางของเธอแนบชิดกับกำแพงเสียแล้ว ใบหน้าของเขาห่างจากใบหน้าของเธอแค่เพียงคืบเดียวเท่านั้น ลมหายใจของเธอสะดุดเมื่อเขาสบตาเธอ กลิ่นหอมอ่อนๆของหญิงสาวตรงหน้าทำให้จิตใจของเขามันปั่นปวน ความรู้สึกด้านมืดที่ซ่อนอยู่ภายในเหมือนกำลังถูกปลุกให้ตื่นจากการหลับใหล “คะ คุณจะทำอะไรคะถอยออกไปหน่อยค่ะ ถ้าไม่ถอยฉันจะไปตามคุณท่านได้ยังไงละคะ” “เธอกลัวฉันหรอ” เขาเธอสนุกที่เห็นเธอกลัวเขา “คะ คุณเป็นใครกันแน่คะ คุณต้องการอะไรกันแน่” เธอถามออกไปเสียงสั่น ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเธอเหลือแค่นิดเดียวเหมือนว่าเธอเป็นลูกแกะแล้วเขาเป็นหมาป่าตัวโตที่พร้อมจะกัดกินเธอเข้าไปทั้งตัว “เธอคิดว่าฉันเป็นใครล่ะถึงเข้านอกออกในบ้านนี้ได้สบายๆโดยไม่มีใครว่าน่ะ ฮึ” แววตาสั่นไหวดูก็รู้ว่าเธอกลัวเขาแค่ไหนยิ่งเห็นก็ยิ่งชอบใจ “ฉะ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงละคะ ช่วยขยับออกไปด้วยค่ะไม่งั้นฉันจะตะโกนให้คนช่วย” ชายหนุ่มยิ้มขำเพราะผู้หญิงตรงหน้าจะจัดการปัญหาด้วยวิธีที่เด็กน้อยมากๆ คุณปู่เห็นหญิงสาวหายไปนานเลยเดินมาดูเสียหน่อย ปรากฎว่าเจ้าหลานชายกำลังทำท่าคุกคามหญิงสาวอยู่ ทำให้ท่านรู้สึกไม่พอใจ “ตาโรแลนด์แกจะทำอะไรน่ะ” คุณปู่วาดิมเอ่ยเสียงเข้ม “ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยครับคุณปู่” ชายหนุ่มยกมือขึ้นสองข้างจากนั้นก็ค่อยๆถอยห่างจากหญิงสาว “คะ คุณปู่หรอคะ นะนี่..” เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าผู้ชายคนนี้คือหลานชายคนเดียวของคุณปู่วาดิม “ใช่ ฉันชื่อโรแลนด์เป็นหลานชายของคุณปู่วาดิมของเธอน่ะ เธอนี่ไม่รู้จักศึกษาข้อมูลมาก่อนเลยนะ” เธอหันไปมองหน้าท่านท่านก็พยักหน้าขึ้นลงช้าๆ “หนูแอนเธียมาหาปู่มา อย่าทำกับน้องแบบนี้อีกเข้าใจไหม อย่ามาวางอำนาจที่นี่” “ครับๆ เข้าใจแล้วครับ” ชายหนุ่มยอมปล่อยเธอ เธอรีบเดินไปหลบด้านหลังของคุณปู่ทันที “วันนี้มีอะไรถึงมาที่นี่ได้” “ผมจะแวะมาหาเฉยๆไม่ได้แล้วหรอครับ” “หึ เพราะมันผิดปกติมากๆเลยยังไงล่ะ ปกติฉันต้องคอยโทรตามถึงจะโผล่มาได้” ทั้งปู่ทั้งหลานไม่มีใครยอมใครต่างเจ้าเลหืกันทั้งคู่ทำให้ทั้งสองฝ่ายแค่มองตาก็รู้แล้วว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ “แกจะมาทำตัวลุ่มล่ามกับหนูแอนเธียของฉันไม่ได้ เข้าใจที่ฉันพูดไหม” “.....” “เข้าใจไหม” คุณปู่เอ่ยย้ำเสียงเข้ม “คร๊าบบบ ผมคงตกกระป๋องแล้วใช่ไหม นี่เธอเป็นญาติเราหรอครับ” “แน่ล่ะสิก่อนหน้านี้แกเคยสนใจฉันบ้างไหมล่ะ ไม่เคยน่ะสิ หนูแอนเธียน่ะไม่ใช่ญาติของเราแต่ก็เหมือนญาติของเราเข้าใจไว้ด้วย” “โถว่คุณปู่ก็รู้นี่ครับว่าผมน่ะงานยุ่งขนาดไหนถึงได้ไม่มีเวลาแวะมาหา” “งานหรือว่าสาว ข้ออ้างทั้งนั้น” “กะ ก็ทั้งสองอย่างนั้นแหละครับ” เขาตอบกลับเสียงอ่อน แต่ก่อนที่จะได้พูดคุยอะไรต่อเสียงโทรศัพท์ของชายหนุ่มก็ดังขึ้นขัดจังหวะ เขาขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอก “หลานปู่มันทำอะไรหนูหรือเปล่า” “ปะ เปล่าค่ะคุณปู่มาช่วยหนูเอาไว้ก่อนค่ะ” เธอรู้สึกโล่งใจมากๆที่เขาเดินห่างออกไปทำธุระด้านนอก “หนูรีบไปพักผ่อนเถอะวันนี้ไม่ต้องดูแลปู่แล้ว ไปเถอะไปลูก” “ค่ะ แต่ถ้าคุณปู่ต้องการเรียกใช้หนูเรียกใช้ได้เลยนะคะ” ชายหนุ่มหน้าเครียดหลังจากวางสายจากลูกน้องไปเพราะว่าลูกน้องรายงานว่าสินค้าที่ถูกจัดส่งไปนั้นมีปัญหาเกิดขึ้นทำให้เขาต้องรีบกลับไปจัดการ “มีอะไรหรือเปล่าโรแลนด์” ท่านสังเกตุถึงความผิดปกติของหลานชาย “เกิดปัญหานิดหน่อยครับคุณปู่ไม่ต้องกังวลใจไปนะครับ” เขาจะต้องจัดการปัญหาเองไม่อยากให้ท่านต้องมากังวลไปด้วย “ปู่เชื่อว่าหลานจัดการได้” “ครับงั้นผมคงต้องขอตัวไปจัดการอะไรก่อน” ‘ไปเถอะยังไงก็บอกปู่ด้วยนะ อย่าเก็บความกังวลใจไว้คนเดียว” “ครับคุณปู่” ณ บริษัท “เกิดเรื่องนี้ได้ยังไง ของขาดไปเท่าไร” โรแลนด์ถามออกไปด้วยความสงสัยอยากจะรู้ว่าความผิดพลาดครั้งนี้มันเป็นยังไงกันแน่ แล้วใครกันที่อยู่เบื้องหลัง ใครกันที่จ้องจะทำลายเขาให้ต้องได้รับความเดือดร้อน “ขาดไปสิบสามชิ้นครับ” “แล้วรู้หรือยังว่าผิดพลาดที่ขั้นตอนไหนไปเรียกคนที่เกี่ยวข้องมาเดี๋ยวนี้” “ครับ” “คุณพอจะตอบได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ชายหนุ่มเอ่ยถามพนักงานสาวเสียงเข้ม ยังไม่อยากที่จะตำหนิเขาอยากที่จะรู้ความจริงมากกว่า “อะ เอ่อ” เธอดูเป็นกังวลมากๆ “คุณไม่ได้มีการตรวจนับก่อนส่งมอบหรอ” ชายหนุ่มถามย้ำ “มะ มีค่ะ” “หึ มีแล้วทำไมยังเกิดปัญหาขึ้นมาได้ ตอบผมมาเดี๋ยวนี้” “อะ เอมี่ขอโทษค่ะ” “คุณจะขอโทษผมทำไม คุณต้องแก้ปัญหานี้ให้ได้สิ หรือว่าคุณมีอะไรจะสารภาพ” “เอมี่ขอโทษค่ะเอมี่ได้รับคำสั่งมาให้ส่งสินค้าไปแค่นั้น” เอมี่รีบบอกความจริงเพราะรู้สึกกลัว “ใครสั่ง!” ชายหนุ่มามกลับเสียงดัง “คะ คุณนาธานค่ะ” เธอตอบกลับตะกุกตะกัก “ไอ้นาธานมันมาเกี่ยวอะไรด้วย” “นายครับผมรู้แล้วครับว่าจริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่” บรูโนรีบวิ่งเข้ามาในห้องเพราะตอนนี้เขาทราบความจริงแล้วว่ามีหนอนบ่อนไส้ “ว่ามา” “เอมี่คือคนที่นายนาธานให้แฝงตัวเข้ามาทำให้บริษัทของเราเสียหายครับ” “เธอรู้ใช่ไหมว่าหลังจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น” “เอมี่ขอโทษค่ะ คุณโรแลนด์อย่าทำอะไรเอมี่เลยนะคะเอมี่จะช่วยคุณเองค่ะ เลือกทุกอย่างเอมี่มีทางออกแถมคุณยังได้แก้แค้นคุณนาธานด้วยนะคะ” “ฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง” “นายครับอย่าไปเชื่อเธอเลยครับ” บรูโนคิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย “เอมี่จะพิสูจน์ให้คุณเห็นเองค่ะ เอมี่อยากหลุดพ้นจากคุณนาธานแล้วค่ะ” “ฉันจะลองเชื่อใจเธอสักครั้ง” นาธานเจ้าพ่อธุรกิจอสังหาริมทรัพย์และเจ้าพ่อธุรกิจอื่นๆอีกมากมายที่สำคัญเป็นคู่แข่งลำดับต้นๆกับบริษัทของโรแลนด์ในเวลานี้กำลังนั่งหัวเราะอย่างมีความสุขหลังจากที่สายรายงานมาว่าหญิงสาวที่เขาส่งให้เข้าไปเป็นหนอนบ่อนไส้ภายในบริษัทของโรแลนด์ทำงานสำเร็จเป็นที่น่าพอใจมาก “ฮ่าๆวันนี้มันมีความสุขจริงๆ” นาธานหัวเราะออกมาอย่างสะใจ เขารอเวลานี้มานานแล้ว “นายครับฝ่ายนั้นเสียหายไปประมาณ 5 ล้านบาทครับ” “ฮ่าๆ ดี ดีมากมันต้องอย่างนี้สิ ให้เอมี่อยู่ที่นั่นต่อไปอีกหน่อยแล้วค่อยไปรับตัวเธอกลับมา” นาธานอารมณ์ดีเป็นพิเศษ พอได้รู้ว่าเกิดความเสียหายมหาศาล “ได้ครับนาย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more