บทที่ 8
1008 Words
ร่างสองร่างใกล้ชิดกันไม่เหลือช่องว่างแม้แต่นิ้วเดียว ชายหนุ่มรู้สึกหลงใหลหญิงสาวตรงหน้ามากๆแม้เธอจะพยายามปัดป้องสัมผัสร้อนจากเขา แต่มีหรือที่เขาจะยอมให้เธอปัดป้องมือซุกซนเริ่มงานตามสัญชาตญาณ เธอย่นคอเมื่อเขาซุกไซ้ซอกคอขาวเนียน
"คะ คุณ ปะ ปล่อยฉันสิคะ"
"ปล่อยทำไมล่ะฉันอยากจะกอดเธอไว้อย่างนี้"
"คุณเห็นฉันเป็นแค่ของเล่นแก้เหงาไม่ได้นะคะ"
"ฉันไม่ได้เห็นเธอเป็นของเล่นหรอกนะคิดมากจริงๆเลย" เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนชั่งคิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้มาก่อนเลย
"แล้วคุณเห็นฉันเป็นอะไรละคะ คุณจะไม่ให้ฉันคิดได้ยังไงละคะก็ในเมื่อคุณน่ะเจ้าชู้ที่สุด"
"ก็เป็นหลานรักของคุณปู่ไงล่ะ" คำตอบของชายหนุ่มไม่น่าพอใจเลยสักนิด หญิงสาวหน้างอสะบัดหน้าหนีไปอีกทางทิ้งให้ชายหนุ่มงุนงงว่าเขาพูดอะไรผิดกันนะ
"หันมาหน่อยสิ"
"ไม่ค่ะ ถ้าคุณจะนอนที่นี่ฉันคงห้ามไม่ได้แต่ว่าฉันขอให้คุณนอนเฉยๆละกันนะคะฉันง่วงแล้ว อย่าได้มารบกวนการนอนของฉันเด็ดขาดไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องคุณปู่" เธอตอบกลับเร็วๆและข่มตานอนหลับไปในที่สุด
ชายหนุ่มเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของหญิงสาวก็รู้เลยว่าหญิงสาวข้างกายนอนหลับไปเสียแล้ว แถมเธอยังแอบนอนก่นนิดๆด้วย
"ก่นด้วยแฮะ" เขาพูดออกไปเบาๆโดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองน่ะกำลังยิ้มเต็มใบหน้า
"เวลานอนก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย ไม่ขี้วีนเหมือนตอนตื่น"
"อื่ออ" เพียงแค่เขาขยับเข้าไปใกล้เธออีกนิดก็เป็นการรบกวนเธอเสียแล้ว คนโดนกวนส่งเสียงเล็กๆออกมาแสดงความไม่พอใจ
"สรุปนี่หลับก็แตะไม่ได้หรอเนี่ยโหดชะมัดเลย" จากนั้นเขาก็ล้มตัวลงนอนบ้างไม่นานก็หลับไปในที่สุด
เช้าวันต่อมาแสงแดดสาดส่องเข้ามาบริเวณเตียงกว้างหญิงสาวบิดขี้เกียจไปมาแต่ก็ต้องตกใจเพราะเช้านี้เธอไม่ได้นอนอยู่คนเดียว
"คุณโรแลนด์ คุณโรแลนด์"
"อื่ออ เสียงดังทำไมล่ะเนี่ย"
"ก็เพราะมันเช้าแล้วยังไงละคะคุณโรแลนด์รีบตื่นเร็วค่ะ นี่ฉันคิดว่าคุณจะออกไปจากห้องตอนกลางดึกนะคะนี่คุณเล่นออกไปตอนนี้ได้มีคนรู้แน่ค่ะว่าคุณนอนที่นี่"
"...."
"เร็วสิคะรีบออกไปได้แล้วก่อนที่คุณปู่จะเรียกหาเราสองคน"
"โอเคๆหยุดทำหน้าตาตื่นๆอย่างนั้นได้แล้วนะ ถึงท่านจับไดเก็ไม่เป็นไรหรอก"
"คุณพูดง่ายเกินไปแล้วค่ะ รีบออกไปก่อนที่ฉันจะโวยวายเลยนะคะ ถ้าฉันโวยวายจริงคุณนั่นแหละที่จะเดือดร้อน" ที่เดือดร้อนก็เพราะคุณปู่คงจะต้องผูกมัดเขากับเธอด้วยการให้เขารับผิดชอบเธอ
"โอเคๆขู่อยู่นั่นแหละ" ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาแล้วก็รีบออกไปจากห้องของหญิงสาวทันที
ด้านโรแลนด์เดินกลับเข้ามาในห้องนอนของตนแล้วก็ต้องนึกแปลกใจกับตัวเองว่าเมื่อคืนเขาสามารถนอนหลับได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องพึ่งยากระปุกนั้นที่วางอยู่บนหัวเตียง น่าแปลกใจจริงๆแถมเขายังนอนหลับสนิทจนถึงเช้า
"วันนี้หลานสุดที่รักของปู่ไปไหนแล้วล่ะครับ"
"ออกไปตลาดกับเด็กๆน่ะ ถามหาหลานสาวฉันทำไม"
"เปล่าครับก็แค่ถามดูเท่านั้นเอง"
"โรแลนด์"
"ครับปู่"
"ไม่กลับคอนโดของตัวเองบ้างเหรอ"
"คุณปู่นี่ยังไงครับพอผมมาอยู่ด้วยก็ไล่กลับคอนโด" ชายหนุ่มมึนงงกับท่านเดี๋ยวอยากให้มาหาพอมาแล้วก็อยากให้กลับ
"ก็เพราะมันแปลกยังไงล่ะ แล้วสาวๆไม่มาตามติดแล้วหรือไงหรือว่าสาวๆเขาไม่ชอบแกแล้ว"
"ไม่มีทางครับเรตติ้งปมยังดีเสมอครับคุณปู่แล้วอีกอย่างช่วงนี้งานยุ่งมากครับผมไม่มีเวลามานึกถึงเรื่องนี้หรอกครับ"
"แต่เมื่อก่อนแกก็เคยทิ้งงานเพราะติดสาวนะ" คุณปู่ตอบกลับน้ำเสียงประชด ในอดีตหลานชายตัวดีทิ้งงานที่ได้รับมอบหมายเหตุผลว่าสาวในสต๊อกกำลังจะเดินทางไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศแล้วจะไม่มีเวลาได้เจอกันอีก ชายหนุ่มเลยรีบคว้าโอกาสนั้นไว้แล้วก็ปรนเปรอกันจนถึงใจ
"นั่นมันเมื่อก่อนไงครับปู่ ปัจจุบันผมก็ดีขึ้นมากแล้วไม่เกงานแล้วครับ"
"เรื่องงานน่ะตอนนี้ปู่ไว้ใจเพราะแกน่ะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่เรื่องครอบครัวนี่ล่ะสิยังมองไม่เห็นทางเลย หนูแอนเธียเขาก็ควรจะมีครอบครัวได้แล้วเหมือนกัน"
"อะไรนะครับ!"
"เสียงดังจริงอายุแค่นี้หูไม่ดีหรอ ปู่บอกว่าจะแนะนำหนุ่มให้หนูแอนเธียเขาหน่อย" คุณปู่เอ่ยย้ำอีกครั้ง
"ไม่ได้นะครับ" เขารีบแย้งทันที
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ" คุณปู่อยากจะดูสิว่าคนปากแข็งปากไม่ตรงกับใจจะทำอย่างไรได้
"ก็เพราะเขาต้องดูแลคุณปู่ไงครับ ถ้าเขาไม่ดูแล้วใครจะดูล่ะครับ"
"ก็แกที่เป็นหลานฉันไงล่ะถามแปลก"
"โถว่มันคนละแบบกันครับคุณปู่ ผมน่ะดูแลคุณปู่ได้อยู่แล้วแต่ว่าพวกรายละเอียดเล็กน้อยๆที่ผู้ชายมองข้ามผู้หญิงจะเห็นไงครับ"
"แกไปทำงานเถอะกินอิ่มกันแล้วก็แยกย้ายไปทำงานซะ" หลังจากทานอาหารเขาก็ออกไปทำงานทันที ท่านไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้หลานชายเปิดใจได้สักที
- Writer
