บทที่ 6
900 Words
ภายในห้องทำงานของคุณปู่วาดิมเวลานี้เงียบเชียบแม้จะมีคนนั่งอยู่ถึงสองคน หญิงสาวก้มหน้าก้มตาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาท่านเพราะเธอรู้ว่าเธอไม่ควรที่จะเผลอใจให้กับหลานชายของท่าน เธอและเขาไม่มีอะไรที่เหมาะสมกันเลย
"เงยหน้าขึ้นมาคุยกันหน่อยสิลูก"
"คะ คุณปู่คะแอนเธียไม่ได้"
"อย่าโกหกปู่เลยลูกมีอะไรก็พูดกันตรงๆเถอะ"
"..." หญิงสาวห้ามอารมณ์ของตนเองไม่ได้น้ำตาคลออีกครั้ง
"หนูชอบหลานของปู่เข้าแล้วน่ะสิ" เธอพยักหน้ายอมรับเบาๆ
"ตะ แต่หนูรู้ค่ะว่าหนูไม่ควรคิดแบบนั้นหนูขอโทษนะคะหนูจะพยายามตัดใจให้ได้ค่ะ"
"เปล่าเลยปู่ไม่อยากให้หนูตัดใจ"
"คะ?"
"ปู่อยากให้หนูเดินหน้าต่อ"
"เดินหน้าต่อหรอคะ" เธอถามกลับท่านงงๆเธอคิดว่าจะโดนว่าเสียแล้วแต่ท่านกลับสนับสนุนเธอให้เดินหน้าต่อ
"ไม่ต้องงงไปหรอกลูกปู่พูดจริงๆ"
"...."
"ตลอดเวลาที่ผ่านมาปู่คิดว่าหนูน่ะเหมาะสมกับหลานชายของปู่ที่สุดแล้ว แล้วยิ่งปู่มารู้ว่าหนูมีใจให้หลานชายของปู่ปู่ก็ยิ่งต้องสนับสนุนถูกต้องไหม"
"นะ หนูเหมาะสมหรอคะ"
"ใช่ เหมาะสมที่สุดแล้ว หลานของปู่น่ะเข็ดจากความรักครั้งเก่าจนไม่กล้าที่จะเปิดใจรับใครเข้าไปอีกหนูเข้าใจข้อนี้ด้วยนะลูก"
"หนูเข้าใจค่ะคุณปู่ แต่หนูว่าเราอย่าเดินหน้าเลยนะคะ"
"ทำไมล่ะลูก"
"เพราะว่าเขาไม่ได้รักไม่ได้ชอบหนูนี่คะ เมื่อสักครู่คุณปู่ก็น่าจะได้ยินพร้อมกันกับหนูว่าเขาให้เพื่อนของเขาจีบหนูได้"
"เอาอย่างนี้ดีกว่าเราก็เล่นไปตามเกมก่อน ถ้าเกิดพิสูจน์แล้วว่าหลานชายของปู่ไม่มีใจให้หนูเลย พวกเราก็จะหยุดเรื่องนี้ตกลงไหม ปู่จะจัดการโรแลนด์เองที่ทำให้หนูต้องเสียน้ำตา"
"ค่ะ" เธอพยักหน้าตกลง
"หายไปไหนมา"
"ไปดูแลคุณปู่มาค่ะ คุณต้องการอะไรคะ"
"เอริคเพื่อนของฉันจะขอทานอาหารกับเราด้วยหนึ่งมื้อ"
"ได้เลยค่ะเดี๋ยวรีบจัดการให้นะคะ" หน้าตาดูเศร้าสร้อยของเธอทำให้เขาอดแปลกใจไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น อาหารถูกลำเลียงมาจัดวางเต็มโต๊ะมีทั้งอาหารไทยและอาหารอิตาลีให้เลือกทาน เพื่อนของชายหนุ่มไม่สนอาหารอิตาลีเลยสักนิดเขาเลือกทานแต่อาหารไทย
"ใครเป็นคนทำอาหารครับเนี่ยอร่อยสุดยอดเลยรสชาติแบบนี้หาทานไม่ได้ง่ายๆนะครับ"
"จะใครล่ะเอริคก็ต้องเป็นหนูแอนเธียอยู่แล้ว" คุณปู่รีบตอบกลับทันทีท่านยิ้มเต็มใบหน้าเพราะฝีมือการทำอาหารของเธอสุดยอดจริงๆ
"จริงเหรอครับ คุณแอนเธียเก่งจังเลยนะครับทำอาหารอร่อยหน้าตาก็สวยครบเครื่องเลยครับ"
"พูดเหมือนจะจีบหลานปู่ยังงั้นแหละ" คุณปู่ถามเพื่อนหลานชายยิ้มๆ
"ผมขออนุญาตจีบหลานสาวของคุณปู่ได้ไหมครับ" เอริคถามออกมาตรงๆคุณปู่หัวเราะชอบใจใหญ่เพราะเป็นผู้ชายก็ต้องกล้าหาญแบบนี้นี่แหละถึงจะถูก
"ว่าไงล่ะลูก" คุณปู่หันไปถามหลานสาวบ้าง ช่วงจังหวะที่เธอกำลังหยุดนึกคิดหาคำพูด โรแลนด์กับรู้สึกอึดอัดใจมากๆไม่อยากให้เธอตอบคำถามนี้เลย
"มาจีบสาวแบบนี้แฟนของคุณเอริคไม่ว่าหรอคะ"
"แฟนอะไรกันละครับ ผมโสด โสดสนิทเลยครับ" เอริคฉีกยิ้มกว้าง ยื่นมือไปกุมมือบางของหญิงสาวอย่างถือวิสาสะ เธอตกใจเล็กน้อยที่ถูกจู่โจมกระทันหันแต่ก็พยายามคิดว่ามันคือการทักทายอย่างหนึ่ง โรแลนด์รู้สึกหมั่นไส้เพื่อนตัวเองมากๆ
"อะแฮ่มๆ อิ่มแล้วก็กลับได้แล้วไป" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบติดจะไม่พอใจนิดๆ
"นี่แกไล่ฉันแล้วหรอฉันยังไม่ได้ฟังคำตอบจากคุณแอนเธียเลยนะเว้ย"
"วันหลังค่อยมาเอาคำตอบละกัน ตอนนี้ฉันมีเรื่องจะคุยเพิ่ม"
"เรื่องอะไรเมื่อกี้ก็คุยไปหมดแล้วนี่"
"เหอะหน่า มาๆ" โรแลนด์ลากตัวเป็นรักออกไปทันที คุณปู่มองก็รู้ว่าหลานชายของตนน่ะลึกๆแล้วไม่อยากให้เพื่อนสนิทของตนมาใกล้ชิดหญิงสาวด้วยซ้ำ
"ดูเอาเถอะหลานคนนี้นี่"
"หนูต้องเปิดใจหน่อยนะลูก" คุณปู่เอ่ยบอกกับหญิงสาวอย่างอ่อนใจกับหลานชายคนเดียวของตน
"ค่ะคุณปู่"
กลางดึกคืนหนึ่งแอนเธียกำลังนอนหลับใหลอย่างสบายใจในห้องนอนส่วนตัว แต่แล้วก็ได้ยินกุกกักดังขึ้นบริเวณหน้าต่าง หญิงสาวตกใจกลัวในใจคิดว่าจะต้องเป็นพวกโจรขโมยแน่ๆ เธอเลยพยายามมองหาสิ่งของที่จะให้ป้องกันตนเองได้ และแล้วก็คือร่มที่มีด้ามจับเป็นไม้อันนั้นที่เธอเลือก
"เสร็จฉันแน่ไอ้พวกโจรห้าร้อย" หญิงสาวมาดมั่นว่าจะสามารถจัดการกับไอ้โจรคนนี้ได้อย่างแน่นอน ก็มันเล่นบังอาจมาที่ห้องของเธอ
"ตุ้บ"
- Writer
