Chapter 7
1294 Words
สารวัตรมาวินเดินทางไปที่สถานที่จัดงานวันเกิดของนายอำเภอ และตอนนี้ผู้กำกับและเจ้าพนักงานคนอื่นรออยู่แล้ว
“ขอโทษที่มาสายครับท่าน”
เขาโค้งตัวอย่างนอบน้อม ผู้กำกับได้ยินเสียงก็ยิ้มกว้างออกมาทันที
“ไม่สายหรอกนี่ก็เพิ่งมาถึงเอง เข้าไปเถอะทำความรู้จักกันไว้ยังไงก็ต้องร่วมงานกันบ่อยๆอยู่แล้ว”
“ครับท่าน”
สารวัตรมาวินเดินตามผู้กำกับไปหานายอำเภอ เขายกมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างนอบน้อมก่อนจะแนะนำตัวเองให้ทุกคนรู้จัก
“สวัสดีครับผมสารวัตรมาวิน เพิ่งมารับตำแหน่งที่นี่ยังไงฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
“ยินดีต้อนรับนะสารวัตรมาวิน มาช่วยกันพัฒนาดูแลอำเภอแม่พระด้วยกันนะ”
“ครับท่าน”
เขาส่งกล่องของขวัญไปให้นายอำเภอจากนั้นก็พากันเดินเข้าไปในงานเลี้ยง หาของอร่อยกินคุยกับเพื่อนร่วมงานอื่นๆไปพรางๆก่อน ในใจก็คิดถึงแต่นับดาวไม่รู้ว่าป่านนี้จะทำอะไรอยู่ แต่รอให้เสร็จงานเลี้ยงก่อนเขาจะลองโทรหาเธอดู
และในเวลาหนึ่งทุ่มเศษหญิงสาวอยู่ในชุดเซ็กซี่กำลังชงเหล้าบริการลูกค้าอยู่ วันนี้มาในชุดสายเดี่ยวสีแดงพร้อมกับกางเกงยีนส์ขายาวรัดรูปเข้ากับรูปร่างของเธอเป็นอย่างดี
“รับอะไรเพิ่มเติมสั่งได้นะคะ”
“จ้างน้องคนสวยมานั่งด้วยกันได้มั้ย พี่ทุ่มไม่อั้นเลยเหมาทั้งคืนเลย”
ผู้ชายตรงหน้าเธอมองหญิงสาวอย่างถูกใจ เธออยากจะร้องกรี๊ดใส่หน้าแต่ติดตรงที่เขาคือลูกค้า จริงๆเธอก็ไม่ชอบให้ลูกค้าพูดจาแบบนี้ใส่แต่ในเมื่อมันเป็นงานเธอต้องอดทนให้พวกผู้ชายมันแทะโลมไปเรื่อยๆ และอย่าหวังว่าเธอจะล่อลวงไปอีกเพราะยังเข็ดกับอึตาสารวัตรไม่หาย
“นับดาวไม่รับงานนั่งดริ้งค่ะ ยังไงเดี๋ยวให้พนักงานที่เค้าทำได้มาดูแลนะคะ”
เธอเลี่ยงที่จะยุ่งดับคนพวกนี้ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที พี่แจงที่แอบสังเกตว่าหญิงสาวดูแปลกไปปกติถ้าลูกค้าอยากจ้างนั่งด้วยเธอจะต้องล่อลวงและเสนอเงินที่มากพอให้แล้ว ทำไมคราวนี้ไม่สนใจมันแปลกมาก
“มาแปลกนะเราไม่ล่อลวงไปไถ่เงินแล้วเหรอไง”
“พี่แจงก็พูดเกินไปหนูแค่หาค่าเทอมเฉยๆไถ่เงินอะไรกัน พวกนั้นเต็มใจให้ต่างหาก”
เธอแก้ตัวน้ำขุ่นๆเดินไปรับเครื่องดื่มหน้าบาร์จากนั้นก็ไปเสิร์ฟลูกค้าต่อ เจ้าของร้านมองตามอย่างจับผิดแต่ก็ไม่เซ้าซี้เพราะปกติเธอไม่ยุ่งเรื่องของพนักงาน
หลังจากที่สารวัตรมาวินนั่งอยู่งานเลี้ยงนานพอสมควรเขาก็เดินออกมาโทรศัพท์หาหญิงสาวเพื่อไถ่ถามว่าเธออยู่ที่ไหนแต่เธอไม่ยอมรับโทรศัพท์เลยซึ่งถ้าให้เขาคาดเดาเธอน่าจะไปทำงานที่เดิมแน่นอน
“มีอะไรรึเปล่าครับสารวัตร”
“ไม่มีอะไรหรอก ผมว่าจะกลับแล้วนะยังไงฝากทางนี้ด้วย”
“ได้ครับท่านผมคงอยู่ต่ออีกสักแป๊บก็กลับแล้วครับ พรุ่งนี้มีเวรเช้าไม่ได้หยุดกับเค้า”
“พรุ่งนี้ผมหยุดถ้ามีอะไรด่วนก็โทรมานะ”
ผู้กองโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะมองตามเจ้านายเดินออกไปจากตรงนั้น สารวัตรมาวินขับรถตรงไปยังร้านเดิมในตัวอำเภอซึ่งใช้เวลาขับรถไม่นานก็มาถึงที่หมาย มาถึงก็ตรงเข้าไปข้างในและก็เจอเจ้าของร้านคนเดิมที่ออกมาต้อนรับ
“อ่าว… คุณลูกค้าคนเมื่อวานนี่นา มาคนเดียวเหรอคะ”
“ครับ… ผมนั่งตรงไหนได้บ้าง”
“ทางนี้เลยค่ะ”
แจงพาลูกค้าเข้าไปนั่งชิวข้างในและก็ให้รับดาวมารับลูกค้าเพราะหน้าที่เธอคือรับออเดอร์และเสิร์ฟเล็กน้อยเท่านั้นส่วนจะนั่งเป็นเพื่อนลูกค้าดูแลต่างๆเป็นหน้าที่ของคนอื่น
“เดี๋ยวให้เด็กมารับออเดอร์นะคะ”
“ครับ”
แจงเดินตรงไปหน้าบาร์แล้วกวักมือเรียกนับดาวให้ไปรับออเดอร์โต๊ะหนึ่งต้องรีบเพราะเดี๋ยวลูกค้าจะรอนาน
“รับออเดอร์โต๊ะหนึ่งหน่อยสิ”
“ได้ค่ะ”
นับดาวยิ้มกว้างออกมาก่อนจะเดินตรงไปตามที่พี่แจงบอกและเมื่อมาถึงเธอก็ชะงักไปเมื่อคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะคือสารวัตรมาวินชายหนุ่มที่ตามสิงเธอแทบจะทุกครั้งที่มีโอกาส
“มาทำไมคะเนี่ย”
“บอกว่าให้เลิกทำงานไม่ใช่เหรอ… ทำไมเราถึงดื้อแบบนี้อ่ะ”
“ไม่ทำงานแล้วจะเอาอะไรกินอ่ะคุณนี่พูดแปลกๆนะ ว่าแต่จะรับอะไรดีคะ”
เธอเปลี่ยนเรื่องไปรับออเดอร์แทน ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจไม่ว่าจะพูดยังไงเธอก็ไม่ยอมทำตามที่เขาบอกเลยสักนิด
“พี่ให้ห้าแสนเลิกทำงานนี้แล้วไปตั้งใจเรียนซะ”
“ไม่เอาค่ะไม่อยากได้เงินหนูอยากทำงาน”
เธอเอ่ยออกมาเสียงเรียบเอาจริงแอบเสียดายนะแต่ว่าถ้าเธอรับเงินของเขาก็ต้องเอาตัวเองไปแลกเปลี่ยน แล้วมันต่างจากเธอขายตัวให้เขาตรงไหน…
“ทำไมหนูดื้อกับพี่แบบนี้ พี่เป็นห่วงนะทำงานเลิกดึกดื่นกลับไปก็อ่านหนังสือต่อไม่มีเวลาได้พักผ่อนเลย แล้วแบบนี้จะเรียนรู้เรื่องเหรอ”
“แต่ว่าหนูดีกรีเกียรตินิยมอันดับหนึ่งนะคะ”
เธอเถียงข้างๆคูๆ สารวัตรมาวินเริ่มหมดความอดทนเขาลุกขึ้นยืนก่อนจะกระซิบหญิงสาวเสียงข่มขู่
“งั้นก็ทำต่อไปพรุ่งนี้เจอกันที่บ้านของหนูนะ พี่จะไปคุยกับป้านับเงินเรื่องของเราสองคน”
“ไม่ได้นะ!”
หญิงสาวตาโตรีบส่ายหน้าทันที ถ้าแม่รู้เธอซวยไปตลอดชีวิตแน่นอน ไม่มีอิสระภาพในการเลือกคู่แบบนี่เธอไม่โอเคมากๆ
“ไม่รู้แหละคนดื้อก็ต้องโดนแบบนี้แหละ พี่จะกลับแล้วพรุ่งนี้เจอกัน”
เขาเดินออกไปจากตรงนั้นทันที นับดาวเบิกตากว้างอย่างตกใจรีบวิ่งตามชายหนุ่มไปก่อนจะดึงแขนเขาไว้แทบไม่ทัน
“เดี๋ยวก่อนค่ะอย่าเพิ่งไป”
เธอเอ่ยออกมาเสียงเหนื่อยหอบ ชายหนุ่มยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยเหลือบสายตามองเธอก่อนจะปรับสีหน้าให้เรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆออกมา
“มีอะไรอีก”
“ก็ได้ๆไม่ทำงานที่นี่แล้วก็ได้ แต่ว่าคุณต้องห้ามบอกแม่ของหนูเด็ดขาดนะถ้ารู้หนูซวยแน่”
เธอเอ่ยออกมาเสียงอ่อย เขาพนักหน้าตกลงถ้าเธอรับปากว่าจะทำอย่างที่พูดนะ แต่ถ้าดื้ออีกรับรองว่าคราวนี้เขาไม่มาเตือนแบบนี้แน่
“ก็ถ้าทำตามสัญญาก็จะรักษาคำพูด”
“ห้ามแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวใช่มั้ยคะ”
“อืม ไม่ต้องทำงานที่นี่ตั้งใจเรียนหนังสือก็พอเงินขาดเหลือเท่าไหร่ก็บอกจะให้เอง”
หญิงสาวเงียบไปสักพักก่อนจะยอมแพ้ไม่อยากทะเลาะด้วยอีก
“รอแป๊บค่ะไปลาออกก่อน”
“อืม นั่งรอตรงนี้นะ”
เขายิ้มออกมาแก้มปริเดินไปนั่งลงตรงโซฟาระหว่างรอหญิงสาวไปลาออกจากงานที่ทำอยู่ เธอถอนหายใจออกมาอย่างเศร้าหมองไม่ว่าจะทำอะไรเธอก็ตกเป็นรองชายหนุ่มทุกทางเลย
‘หรือว่าเธอต้องคิดแผนทำให้เขายอมเธอบ้างดีล่ะ…’
- Writer
