“ฉิบหายแล้ววว!” ผมส่งเสียงร้องกลางรถเมล์ เมื่อช่วงเย็นของวันขณะที่ผมกำลังยืนอยู่บนรถ ผมก็ได้เปิดโทรศัพท์ดูแก้เบื่ออาการรถติดไปด้วย แล้วผมก็พบว่านอกจากพี่จุนจะกดตอบรับคำขอเป็นเพื่อนแล้ว อีกฝ่ายยังเข้ามากดไลก์โพสต์ย้อนหลังให้กันอีก
ซึ่งโพสต์ส่วนใหญ่ก็เป็นโพสต์ที่ผมเพ้อถึงพี่เขาทั้งนั้น!
เพียงแค่เห็นว่าพี่เขากดไลก์โพสต์ย้อนหลังให้ ผมก็ใจเต้นแรงและเริ่มสติแตกอีกครั้ง ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่เพราะความหวั่นไหว แต่เป็นเพราะผมกลัวว่าพี่เขาจะจับได้ต่างหาก เนื่องจากโพสต์ส่วนใหญ่ก็ค่อนข้างระบุตัวตนอย่างชัดเจน ยกตัวอย่างเช่น…
‘วันนี้พี่เขาไม่มาเฝ้าร้าน เจอแต่แม่ เฮ้อ…’
‘เวลาพี่เขาใส่ชุดนักศึกษา แล้วดูขาวกว่าเดิมอีก ผู้ชายอะไรวะผิวดีมาก เห็นแล้วก็อิจฉา’
‘น้ำเต้าหู้อร่อย คนขายก็น่ารัก อิอิ’
‘ร้านน้ำเต้าหู้แถวบ้านเรานี่ เหมาะสมกับแฮชแท็ก#พ่อค้าหล่อบอกต่อด้วยที่สุด’
“เป็นยังไงล่ะ ขี้เพ้อดีนัก” ผมพึมพำ พร้อ
