ไป๋ฉางอวี้เห็นสีหน้าแววตาที่กำลังสงสัยของเด็กน้อยจึงเอ่ยออกไปว่า
“ข้าซ่อมมันเองนั่นล่ะก็เพียงแค่รอยถลอกนิดหน่อยไม่ถึงกับพังเจ้าจะใส่ใจไปทำไมกัน นั่งลงได้แล้ว”
“ขอรับท่านแม่”
“ท่านพี่ตะเกียบเจ้าค่ะ” นางเอาตะเกียบใส่ไว้ในมือของเขา สังเกตเห็นรอยบอบช้ำจากการถูกทำร้ายเมื่อครู่ที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อผ้า
“ข้าทำเองได้น่า”
“ก็ได้เจ้าค่า”
ไป๋ฉางอวี้ถอนหายใจทั้งยังส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นของสามี นางคีบเอาเนื้อหมูตุ๋นมาไว้ในจานของเขาผักดองที่นางเอาออกมาจากระบบวิเศษไม่ต้องเสียเงินซื้อในราคาที่สูงลิ่วเช่นนั้นรสชาติอร่อยอย่าบอกใคร
“ท่านแม่อาหารวันนี้น่ากินยิ่งนักขอรับ ท่านแม่ทำเองหมดเลยงั้นหรือ”
“ใช่ที่ไหนกันเล่าข้าแวะซื้อมาจากตลาดต่างหาก หากว่าน่ากินก็กินเยอะๆ ล่ะท่านก็เหมือนกันไม่ต้องกังวลว่าจะไม่ถูกปากเพราะข้าไม่ได้ทำเอง”
พูดจบนางก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารต่อ ความอึดอัดที่ถูกระบายออกไปแต่ก็ยังค
