สองชั่วยามถัดไป[1]
เพราะฮูหยินเว่ยชวนนางคุยนานไปหน่อยทั้งยังชวนนางร่วมโต๊ะอาหารอีกจึงทำให้นางเดินทางกลับบ้านช้ากว่าที่คิดเอาไว้
กว่าไป๋ฉางอวี้จะมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบยามเซิน[2] แล้ว เมื่อมองไปที่หน้าบ้านก็เห็นสองพ่อลูกนั่งอยู่ที่บันไดหน้าบ้านเหมือนว่ารอคอยการกลับมาของนางอย่างไรอย่างนั้น
อาหยวนที่เห็นนางถือของพะลุงพะลังทั้งสองข้างเป็นต้องรีบวิ่งเข้ามารับนางด้วยความรวดเร็ว
“ท่านแม่! ท่านกลับมาแล้วข้าช่วยถือนะขอรับ”
“เด็กดีรู้ความเสียจริงนี่ข้ามีอะไรจะให้”
ก่อนกลับจากในเมืองนางแวะซื้อของเล่นมาฝากเขาเพราะจากที่ดูในบ้านแล้วเด็กคนนี้ไม่มีของเล่นสักชิ้นน่าสงสารยิ่งนัก
“ว้าว! นี่ของข้าจริงๆ หรือขอรับท่านแม่”
“ใช่ เข้าไปหาท่านพ่อกันเถอะ”
“ขอรับ”
นางกับอาหยวนที่ยืนอยู่หน้ารั้วบ้านอยู่นั้นพร้อมใจกันหันไปมองที่บันไดชานบ้านที่ยังคงมีเหวินเซียวเย่นั่งคอยอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง
ใบหน้าหล่อเหลาเ
