ไป๋ฉางอี้เดินทางไปทำงานที่โรงเคลือบดินเผาที่ตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้านห่างออกไปจากบ้านของนางถึงสองลี้[1] ที่นั่นมีผู้คนจำนวนมากเดินกันขวักไขว่บ้างก็แบกดินเผาเข้าเตา บ้างก็นั่งปั้นดินเผาดูแล้วเชี่ยวชาญการงานกันยิ่งนัก ครั้งที่ดวงตาของเหวินเซียวเย่ยังยังใช้การได้คงจะมาทำงานที่แห่งนี้อย่างแน่นอน
ไป๋ฉางอวี้ที่เดินตามเหล่าหญิงสาวในหมู่บ้านเพื่อมาทำงานนั้นก็เอาแต่หันซ้ายมองขวาไม่ทันระวังสะดุดกับก้อนหินขนาดใหญ่แต่แล้วก็มีมือหนึ่งเข้ามารั้งเอวของนางเอาไว้ได้ทันเมื่อหันกลับมากมองก็ถึงกับต้องตกตะลึงไปชั่วขณะ
บุรุษหนุ่มในชุดขาวสลับแดงที่อยู่ข้างกายนางในเวลานี้นั้นมีใบหน้าที่เหมือนกับคนผู้หนึ่ง คนที่เคยรู้จักมานานแสนนาน
‘ไม่ได้เห็นนานแล้วนะพี่ชายก็มาอยู่ที่นี่กับข้าด้วยอย่างนั้นหรือ’
ดวงตาเรียวงามมีน้ำตาเอ่อคลอเต็มดวงตาคล้ายคนกำลังจะร้องไห้ออกมาอย่างไรอย่างนั้น มือหนารีบปล่อยเอวของนางก่อนจะถอยหลังออกไปเ
