“ท่านแม่ ท่านแม่ขอรับ!”
เสียงเรียกของเด็กชายปลุกให้ไป๋ฉางอวี้ตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันนั้น เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจกับสภาพของมารดาที่น่ากลัวอย่างยิ่ง
ในความฝันนั้นประโยคสุดท้ายของมารดาที่เอ่ยออกมาหมายความว่าอย่างไรกันนะหรือที่เธอมาโผล่ที่นี่เพราะสวรรค์ส่งมางั้นหรือ
“อะ อาหยวนเสียงดังแต่เช้าเชียวมีอะไรหรือ”
“ท่านแม่ต่างหากเล่าขอรับเป็นอะไรไปฝันร้ายอีกหรือ เมื่อครู่ข้าได้ยินท่านแม่ร้องจึงรีบวิ่งมาดู”
“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่”
ไป๋ฉางอวี้หันไปมองด้านข้างก็ไม่พบผู้เป็นสามีเสียแล้ว
“หายไปไหนแล้วล่ะ”
“อะไรหรือขอรับ”
“ท่านพ่อของเจ้าไปไหนแล้ว”
“ท่านพ่อเข้าครัวไปทำอาหารเช้าแล้วขอรับ”
“แต่เช้าเลยหรือ”
“อื้ม”
เหวินเซียวหยวนพยักหน้าให้นาง ก่อนจะใช้มือน้อยๆ อิงที่หน้าผากของนางเบาๆ
“ก็ไม่ได้ตัวร้อนนี่นา”
“ข้าสบายดีเพียงแค่ฝันร้ายเท่านั้น”
‘ไม่หรอกฝันดีต่างหาก ได้เห็นแม่เห็นพี่ชายอย่างท
