[ตอน 1] สัญญากับปีศาจ
1682 Words
"อืม..."
หญิงสาวผมหยิกนอนบิดขี้เกียจบนเตียงก่อนจะชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาสีมรกตบนใบหน้าเรียวมองนาฬิกาปลุกข้างเตียงและเห็นว่าตัวเองกำลังจะเข้างานสายในอีกไม่กี่นาที เธอเองก็ยังไม่อยากตกงานตอนนี้เสียด้วย จากที่แซมนอนตัวขดเป็นงูเธอก็ลุกตาลีตาเหลือกภายในสามวินาที หญิงสาวรีบวิ่งไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว เธอล็อกประตูห้องและลงไปที่ลานจอดรถเพื่อรีบขี่มอเตอร์ไซค์ไปทำงาน แต่ข้อความที่เขียนโดยน้องชายของเธอทำให้แซมอยากจะบีบคอน้องชายตัวเองก็วางไว้บนเคาท์เตอร์ครัว
'วันนี้ผมต้องใช้เจ้าฮันเตอร์ พี่หารถนั่งไปทำงานเองนะ
คริส น้องรัก :)'
'อยากจะฆ่านายทิ้งก็ตอนนี้แหละ'
แซมนึกในใจ ก่อนจะรีบมองหารถโดยสารเพื่อพาเธอไปถึงที่ทำงานทัน เมื่อเธอเห็นแท๊กซี่คันหนึ่งขับผ่านมาเธอก็รีบโบกรถทันที หญิงสาวเข้าไปในรถอย่างรีบร้อน
"สถานีตำรวจถนนอโวคาโดค่ะ รีบๆ หน่อยนะ...คะ"
หญิงสาวชะงักไปเมื่อเห็นปีกเทวทูตสยายอยู่ตรงที่นั่งคนขับ แน่นอนว่าคนธรรมดาคงไม่มีโอกาสเห็นภาพแบบนี้อย่างที่เธอเห็น ทูตสวรรค์ตนนั้นหันมามองแซมพร้อมรอยยิ้มละมุน เขารู้จักเธอเช่นเดียวกับที่อีกฝ่ายรู้จักมนุษย์ทุกคนบนโลก
"แซม วันนี้รีบแต่เช้าเชียวนะ"
"เรมิเอล เดี๋ยวนี้สวรรค์ตกอับถึงขนาดกับต้องมาเป็นคนขับแท๊กซี่เลยหรอ?"
"เปล่า แค่มาสอดส่องเฉยๆ เผื่อว่าจะมีพวก ปีศาจ บางตัวมาก่อกวนแถวนี้"
"คงไม่ได้พูดถึงฉันหรอกนะ เลิกหาว่าฉันเป็นปีศาจซักทีเถอะ"
"ก็ได้ ยัยตัวประหลาด"
เขาจบการประชดประชันไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะขับรถออกไป แซมมองไปบนกลุ่มเมฆสีครึ้มที่เริ่มส่งเม็ดฝนลงมา นั่นทำให้เธอนึกถึงภาพอดีตของตัวเองเมื่อวัยเด็ก อดีตที่เธอยังจำได้ไม่มีวันลืม...
"พ่อออกไปล่าอีกแล้วใช่มั้ย?"
"ใช่...ตอนนี้ก็จะสามวันกับอีก..." เด็กสาวกล่างพลางหันมองนาฬิกาแขวนผนัง "แปดชั่วโมงยี่สิบนาที คราวนี้คงจะเป็นงานใหญ่"
แซมในวัยสิบขวบเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง พายุฝนพัดกระหน่ำจนแทบจะมองไม่เห็นทางด้านนอก เธอหันมาหาน้องชายที่กำลังนอนอ่านหนังสือการ์ตูน 'ล่าปริศนาเหนือโลก' อยู่บนโซฟาของโรงแรม แซมมองนาฬิกา ตอนนี้ก็เลยเวลามื้อเย็นมาหลายชั่วโมงแล้ว เด็กสาวเดินไปหาน้องชายพร้อมลูบหัวอย่างอ่อนโยน
"หิวรึยังคริส?"
"ครับ"
เธอถอนหายใจพลางมองท้องฟ้าที่แปรปรวนสลับกับหน้าน้องชาย แซมไม่มีทางเลือกมากนัก และถ้าพ่อของเธอกลับมาได้ยินว่าคริสบ่นหิวข้าวอยู่จนถึงเช้าแซมคงได้โดนดุแน่นอน พี่สาวคนโตของบ้านหยิบร่มสีดำคันเล็กมาถือไว้
"งั้นเดี๋ยวพี่ออกไปหาของกินให้นะ"
"ผมขอไปด้วยไม่ได้หรอ?"
แซมซึ่งกำลังจะเปิดประตูอยู่ชะงักไปเมื่อน้องชายเดินมาดึงชายเสื้อแขนยาวของเธอเบาๆ เธอยิ้มให้คริสและอุ้มตัวเด็กชายไปนั่งที่โซฟา
"อยู่รอพ่อที่นี่เถอะ พี่ไปไม่นานหรอก"
คริสพยักหน้า แซมเปิดประตูและเดินออกไปจากโมเต็ลเพื่อเดินไปที่ร้านเบอร์เกอร์สุดถนน ถึงแม้มันจะไกลแต่ก็ยังดีที่มีไฟตามถนนส่องทางอยู่ เมื่อไปถึงร้านเธอก็เดินดุ่มไปที่เคาท์เตอร์สั่งอาหารทันที แต่สายตาก็ไปหยุดที่ปีกสีดำคู่หนึ่ง เป็นปีกที่ดูสวยงามที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมาในชีวิต เจ้าของปีกคู่นั้นหันมาช้าๆ ดวงเนตรสีดำสนิทจ้องมองที่เด็กสาวเหมือนพยายามจะดูดเธอเข้าไปในความมืด แซมพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองสติแตก
"มีอะไรรึเปล่ายัยหนู?"
แซมส่ายหน้าอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ปนความกลัว
"เปล่าค่ะ แค่คิดว่ามีอะไรติดหลังคุณอยู่..."
แซมรู้ว่ายั้งปากตัวเองไม่ทัน เธอพูดเท่านั้นก่อนจะหันไปที่เคาท์เตอร์เพื่อซื้อเบอร์เกอร์ให้คริส ชายคนนั้นมองแซมด้วยความงุนงงแต่ก็ไม่ใส่ใจ เมื่อแซมได้อาหารที่สั่งไว้แล้วเธอก็วิ่งออกจากร้านทันที เด็กสาวมองกลับไปและยังเห็นชายคนนั้นยืนรอที่เคาท์เตอร์
'เขาคงไม่รู้หรอก ใช่มั้ย?' หญิงสาวมัวแต่คิดจนไม่ได้มองทาง ทำให้เธอเดินไปชนเข้ากับชายใส่สูทที่อยู่ในร้าน แซมจ้องปีกสีดำของเขากำลังแผ่สยายอยู่จนดูน่ากลัว
"เธอเห็นฉันสินะ"
"เอ่อ...ใช่ หนูเห็นคุณ ยืนอยู่ตรงนี้ตัวเป็นๆ ด้วย"
"อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง เธอต้องเห็นอะไรซักอย่างใช่มั้ย?" ชายปริศนากำลังจะยื่นมือเข้ามาจับตัวแซม
"ไม่! อย่ามายุ่งกับหนูนะ!"
แซมอาศัยจังหวะนั้นผลักตัวเขาก่อนจะวิ่งออกไปโดยไม่สนใจเบอร์เกอร์ที่ทำหล่นไว้ ชายหนุ่มปริศนาหยิบบุหรี่จากในซองขึ้นสูบอย่างสบายใจก่อนจะคว้าถุงเบอร์เกอร์ที่เธอทำตกไว้
"เฮ้อ..." เด็กสาวหายใจหอบพร้อมกับมองฝนที่ตกลงมาหนักขึ้นจนกระทั่งเธอหายใจเต้นเร็ว แซมตัดสินใจหยุดพักที่ศาลาใกล้ๆ เพราะคิดว่าทูตสวรรค์องค์นั้นคงไม่ตามเธอมา
'อย่ายิงนะ ได้โปรด'
แซมหันไปทางต้นเสียงที่เหมือนมีคนกำลังร้องขอชีวิต บุคคลปริศนาพูดจบพร้อมเสียงปืนที่ดังขึ้นสามครั้ง ด้วยความอยากรู้อยากเห็นแซมจึงแอบย่องเข้าไปดูเหตุการณ์ เธอเห็นชายคนหนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น เด็กสาวที่แอบอยู่เงียบๆ และมองไม่เห็นใครแล้วจึงเดินออกมาจากพงไม้เพื่อไปช่วยชายคนนั้น
"คุณคะ อยู่กับหนูก่อนนะ"
ปัง!
เสียงปืนดังก้องไปทั่วบริเวณ เด็กสาวสาวสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ชายโครงขวาพร้อมกับเลือดข้นๆ ที่กำลังไหลออกจากบาดแผล ความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อมเหมือนมีเส้นด้ายกั้นบางๆ ระหว่างชีวิตและความตาย และชายขี้ยาคนหนึ่งก็เดินออกจากพุ่มไม้และเล็งปืนมาที่เธอ
"ขอโทษนะสาวน้อย เธอเห็นฉันฆ่าคนไปแล้ว ต้องไม่มีพยาน..."
แซมหลับตายอมรับชะตากรรม แต่สิ่งที่ตามมากลับไม่ใช่เสียงปืนที่จะปลิดชีพเธอแต่อย่างใด กลับเป็นเสียงบางอย่างที่ถูกกระชากออกปนเปกับเสียงกล้ามเนื้อและกระดูกที่ถูกฉีก แซมตัดสินใจลืมตาขึ้นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น สภาพชิ้นเนื้อและของเหลวสีแดงกระเซ็นไปทั่วทำให้แซมกลืนน้ำลายด้วยความกลัว เทวทูตเจ้าของปีกสีดำที่เธอพยายามวิ่งหนีเช็ดเลือดที่เปื้อนหน้าตนก่อนจะเดินมาหาแซมที่นอนบาดเจ็บอยู่
"ว่าไงหนูน้อย"
สติของคนถูกเรียกเริ่มเลือนลางลง ดวงตาสีเขียวมรกตพยายามมองชายใส่สูทตรงหน้าอย่างพิจารณา เขามีใบหน้าคมเรียว มีเสน่ห์แต่ดุร้าย น่าจะอายุสามสิบต้นๆ และนอกจากดวงตาสีดำสนิทนั้น เขายังมีผมสีดำและใส่ชุดสูทสีเดียวกันอีกด้วย ชายหนุ่มค่อยๆ ย่อตัวลงมา ดวงตาสีเข้มมองแซมอย่างสนใจ
"คุณเป็นใคร?"
"ให้ตายสิ ชื่อเสียงฉันไม่เลื่องลือที่นี่เลยสินะ" เขายิ้มพลางแค่นหัวเราะ "ฉันมีหลายชื่อ แต่เรียกฉันว่าลูซิเฟอร์ก็ได้"
แซมรู้สึกตัวเย็นวาบกว่าเดิมเมื่อได้ยินนามของชายหนุ่ม ลูซิเฟอร์มองเลือดที่ไหลเหมือนก๊อกน้ำสลับกับใบหน้าอันไร้เดียงสาของเด็กสาวที่กำลังแสดงความเจ็บปวด
"อืม...ใจจริงฉันก็ช่วยเธอได้นะ แต่ว่าเธอต้องบอกฉันมาก่อนว่าเธอมองเห็นฉันได้ไง?"
"หนูไม่รู้...หนูแค่เห็นปีกของคุณ แค่นั้น"
แซมพยายามเปล่งเสียง ถ้าชายคนนี้เป็นลูซิเฟอร์อย่างที่พูดจริงเขาก็อาจจะช่วยเธอได้ ถ้าหากเขายังมีความดีหลงเหลืออยู่บ้าง ลูซิเฟอร์ยิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนจะใช้มือขวาแตะที่หน้าผากแซม ไม่นานเขาก็ละมือออกมา
"ฉันรู้ว่าน้องชายเธอเป็นเด็กขี้โรค และฉันช่วยเธอได้นะ แค่...ทำตามข้อตกลงของฉัน"
"คุณให้หนูทำสัญญากับปีศาจเนี่ยนะ? ฟังดูตลกร้ายชะมัด"
"แต่เธอก็ใช่ว่าจะมีทางเลือกนี่ อีกอย่าง...บนโลกนี้ไม่มีอะไรฟรีหรอกนะ"
"แล้วข้อตกลงคืออะไร?"
เขายิ้มอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์และน่าสะอิดสะเอียนอย่างบอกไม่ถูก เด็กสาวมองตาลูซิเฟอร์ก็รู้สึกแบบนั้น
"ฉันไม่อยากให้พ่อตามตัวเจอก็เลย...อยากจะหาใครซักคนมารับช่วงต่อ พลังแห่งความชั่วร้ายที่เหมือนเงาตามตัว และเธอก็ดูเป็นตัวเลือกที่ดีทีเดียว"
"โอเค หนูยอมทุกอย่าง แค่...ช่วยหนูก็พอ"
"ถือว่าตกลงแล้วนะ"
ลูซิเฟอร์ยื่นมือมาแตะที่หน้าผากแซมอีกครั้ง คราวนี้เด็กสาวไม่รู้สึกตัวและปล่อยให้นิทราพรากสติของเธอไปพร้อมกับความเจ็บปวด
"ถึงแล้วครับ"
"ขอบใจนะ เรมิเอล..."
เมื่อแซมจะหันไปจ่ายเงินให้กับคนขับก็เห็นว่าเขาไม่ใช่เทวทูตเรมิเอลแล้ว คนขับรถมองหน้าเธอด้วยความงุนงง เธอไม่สนใจและรีบลงรถหลังจากได้รับเงินทอน แซมมองประตูหน้าสถานีตำรวจลอสแองเจลลิสอยู่ครู่หนึ่งพร้อมถอนหายใจ หวังว่าวันนี้จะเป็นวันที่ดีสำหรับเธอ
'หวังว่านะ...'
[จบตอน 1]
- Writer
