[ตอน 4] ที่พักชั่วคราว
1739 Words
แซมตัดสินใจไปหาสตีเว่นที่บ้านของเขา เพราะจากข้อมูลที่ลูซิเฟอร์ให้มานั้นไม่ได้ช่วยให้คดีคืบหน้าเท่าไหร่ อีกอย่างเธอไม่อยากอยู่กับเขานานกว่านี้ การที่ลูซิเฟอร์ทำเช่นนั้นทำให้แซมนึกถึงอดีตที่เคยกลัว แต่ท่าทีที่อีกฝ่ายทำกับเธอเหมือนคนแปลกหน้าก็ทำให้หญิงสาวไม่แน่ใจนักว่าปีศาจตนนั้นยังแฝงอยู่ในร่างเขารึเปล่า แซมขับมอเตอร์ไซค์มาถึงบ้านสตีเว่นก่อนจะตรงไปที่ประตูหน้า เจ้าหน้าที่สาวเคาะเรียกและรออยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่มีการตอบรับจากคนด้านใน
"สตีเว่น ฉันเจ้าหน้าที่แซม กรุณาเปิดประตูด้วยค่ะ"
แซมเคาะประตูอีกครั้ง แต่ยังคงไม่มีเสียงตอบกลับจากด้านใน แซมจึงเดินไปดูที่หน้าต่าง ไม่มีใครอยู่ด้านใน ไฟเปิดสว่าง แซมที่เห็นว่ามีคนอยู่แน่ๆ ตัดสินใจเคาะประตูอีกครั้งด้วยความโมโห
"สตีเว่น? ถ้าคุณไม่เปิดฉันจะพังเข้าไปแล้วนะ"
'เดี๋ยวก่อนคุณเจ้าหน้าที่' ประตูหน้าบ้านถูกเปิดออก สตีเว่นโผล่หน้ามองครู่หนึ่งและเปิดบานประตูกว้าง เขาใส่ชุดคลุมอาบน้ำและตัวเปียกโชก สภาพเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ "คุณคงไม่ได้มาจับผมใช่มั้ย?"
"ถ้าคุณให้ข้อมูลที่มีประโยชน์ฉันอาจจะพอลืมๆ ไปได้ ขอเข้าไปได้รึเปล่า?"
"เข้ามาเลยครับ"
แซมเดินเข้าไปในบ้านพลางกวาดสายตาสำรวจรอบๆ ทุกอย่างดูปกติดี เธอนั่งลงบนโซฟาหนังสีน้ำตาล และสตีเว่นก็นั่งลงที่โซฟาอีกฝั่งพลางเช็ดคราบน้ำบนตัวไปด้วย
"ฉันเริ่มเลยละกันนะ" แซมตบหาสมุดบันทึกในกระเป๋า นึกก่นด่าตัวเองในใจที่ไม่รู้ทำหายไปตอนไหน เธอปล่อยผ่านก่อนจะกลับมาคุยกับสตีเว่น "แมดิสันอยู่กับคุณครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?"
"วันพุธตอนสามทุ่ม เธอบอกว่าจะออกไปเจอเพื่อนข้างนอก มารู้อีกทีในข่าวว่าเธอตายเมื่อวาน"
"แล้วเธอได้บอกรึเปล่าว่าจะไปเจอใคร"
"บอกแค่ว่าเป็นเพื่อนผู้ชาย เธอรู้จักกับเขาในโปรแกรมแชท แต่กลายเป็นว่าเธอดันตายที่คลับของไอ้เวรนั่นซะได้"
แววตาของสตีเว่นเปลี่ยนไปเมื่อพูดถึงลูซิเฟอร์ แซมรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติพยายามจำทุกอย่างที่เป็นข้อมูลมากที่สุดเท่าที่พอจะทำได้ ผ่านไปซักพักจนแซมคิดว่าได้ข้อมูลที่เพียงพอแล้วจึงเตรียมตัวกลับ
"ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะคะ" แซมกล่าวและเดินไปหยุดที่หน้าประตู โดยมีสตีเว่นเดินตามหลัง
"เดี๋ยวก่อนคุณนักสืบ..."
แซมหันกลับมาหาสตีเว่นด้วยความสงสัย ทันใดนั้นก็มีผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่โปะเข้าจมูกของเธอ สตีเว่นใช้มืออีกข้างพยายามรวบข้อมือให้เธอหยุดขัดขืน ยาออกฤทธิ์อย่างรวดเร็วจนหญิงสาวเริ่มหน้ามืด เธอใช้รองเท้าบู้ทส้นสูงเหยียบเท้าอีกฝ่ายอย่างแรง สตีเว่นผละจากแซมและร้องด้วยความเจ็บปวด ส่วนแซมที่ล้มลงนั้นพยายามคลานหนีไปที่ประตู
"นังตัวแสบ"
สตีเว่นลุกขึ้นก่อนจะจิกหัวแซมและลากเธอไปที่ห้องน้ำ ยังไม่ทันที่แซมจะได้ทำอะไรสตีเว่นก็กดหัวเธอลงในอ่างที่มีน้ำล้นจนเอ่อท่วม หญิงสาวดิ้นเอาตัวรอดสุดแรงเพื่อหนีความทรมานจนสามารถโผล่หัวขึ้นจากน้ำได้ครู่หนึ่ง
"รู้มั้ย? พวกเจ้าหน้าที่แบบพวกคุณน่ะ ไม่เคยช่วยพวกเราได้เลย ทั้งที่คุณจับเขาได้แท้ๆ...หมอนั่นคงติดสินบนคุณเยอะเลยสินะ"
แซมใช้เล็บข่วนและตบที่ใบหน้าของเขาหลายครั้งเท่าที่สัญชาตญาณในวินาทีนี้จะทำได้ สตีเว่นจิกหัวแซมและกดหัวเธอลงอ่างอีกครั้ง เธอดิ้นด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่มีอยู่อย่างสุดความสามารถ แต่ด้วยฤทธิ์ยาทำให้เธอขัดขืนไม่ได้และจำใจต้องปล่อยให้ร่างไร้การควบคุม แซมกำลังเผชิญกับประสบการณ์ที่คนจมน้ำตายทุกคนต้องเจอ สมองของเธอกำลังจะขาดออกซิเจนในไม่ช้า
'ใครก็ได้...ช่วยด้วย'
เสียงวัตถุหนักที่อยู่เหนือพื้นน้ำกระแทกเข้ากับชายที่กดตัวเธอไว้อย่างแรง แซมถูกใครบางคนดึงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สติที่เหลืออยู่ไม่มากพอจะมองออกว่าคนที่เข้ามาช่วยเป็นชายในชุดสูทสีดำ แซมพยายามโฟกัสสายตาอีกครั้งจนสามารถมองใบหน้าอันคุ้นเคยได้ชัดเจนขึ้น
"ลูซิเฟอร์?"
"ผมไม่ปล่อยคุณตายหรอก"
สตีเว่นที่ถูกเก้าอี้ฟาดจนนิ่งไปลุกขึ้นพร้อมกับปืนพกที่ซ่อนไว้ใต้อ่างล้างมือ ลูซิเฟอร์พยุงร่างของแซมให้นอนลงก่อนจะถอดสูทนอกชุ่มน้ำวางข้างตัว แซมมองลูซิเฟอร์ที่หันไปเผชิญหน้ากับสตีเว่นได้ครู่หนึ่งก่อนจะสลบไป
"นายรู้มั้ยว่าฉันจะทำยังไงกับนาย?" ลูซิเฟอร์กล่าวพลางพับแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้นเหนือศอก โดยไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวกับการที่สตีเว่นกำลังเล็งปืนมาที่เขา
"แกจะต้องรับผิดชอบที่ทำน้องสาวฉันตาย"
สตีเว่นลั่นไกเข้ากลางหน้าผากอีกฝ่าย แรงดีดของปืนทำให้เขาเซไปก่อนที่ลูซิเฟอร์จะใช้นิ้วคว้านรูบนหน้าผากและดึงกระสุนที่สตีเว่นยิงออกมา นั่นทำให้คนลั่นไกตัวอ่อนระทวยก่อนจะลดปืนลง
"อะไรกัน.."
"สตีเว่น...ฉันยังไม่ทันพูดเลยว่าจะทำยังไงกับนาย"
ลูซิเฟอร์ที่สีหน้าเรียบค่อยๆ ฉีกยิ้มกว้างจนทำให้สตีเว่นต้องยิงซ้ำอีกหลายนัด กระทั่งเขาถอยหนีเมื่อกระสุนถูกยิงจนหมด ไฟในห้องกะพริบจนครู่หนึ่งใบหน้าของลูซิเฟอร์เริ่มเปลี่ยนไป ประตูห้องน้ำปิดลงเมื่ออีกฝ่ายหันหลังกลับเพื่อจะหนี สตีเว่นพยายามดึงลูกบิดประตูโดยมีลูซิเฟอร์ก้าวย่างเข้าใกล้มากขึ้น กระทั่งมือของชายหนุ่มแตะบนไหล่ของสตีเว่นพร้อมกับไฟในห้องที่ดับลง
"จับได้แล้ว"
"อืม..."
แซมฟื้นขึ้นพร้อมอาการปวดหัวอย่างรุนแรง แต่ถึงกระนั้นร่างกายของเธอนั้นกลับรู้สึกผ่อนคลาย ยิ่งการที่เธอได้นอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ แบบนี้ทำให้เธอนึกภาพตนเองกำลังลอยอยู่บนปุยเมฆ เมื่อสติกลับเข้าร่างโดยสมบูรณ์แซมก็พบว่าเตียงที่เธอนอนอยู่นั้นไม่ใช่เตียงของเธอ และนี่ก็ไม่ใช่ที่อพาร์ทเมนต์ของเธอด้วย สัมผัสของผ้าปูที่แซมรับรู้จากทุกอณูของร่างกายทำให้เธอรู้ว่าตัวเองกำลังแก้ผ้าอยู่บนเตียง
'อะไรวะเนี่ย!'
หญิงสาวตื่นเต็มตาเมื่อรู้ว่าเธอกำลังแก้ผ้าอยู่ ยังดีที่มีผ้าห่มพันตัวเธอไว้ แซมที่เห็นว่าไม่มีใครอยู่เริ่มลุกและเดินสำรวจรอบๆ ด้วยสภาพที่มีผ้าห่มผืนเดียวอยู่บนตัว ห้องนี้เป็นเหมือนที่สังสรรค์มากกว่าจะเป็นห้องนอนของใครสักคน มีขวดเหล้าประเภทต่างๆ เรียงอยู่บนชั้นกระจก หน้าต่างแก้วเผยความงามของวิวเมืองลอส แองเจลลิสในยามค่ำคืน แซมที่เดินมาถึงโถงกลางจำได้ในทันทีว่านี่เป็นที่อยู่ของลูซิเฟอร์
แซมรีบกลับไปนอนที่เตียงเมื่อได้ยินเสียงลิฟท์ดังขึ้น ลูซิเฟอร์เดินมาพร้อมกับถาดสแตนเลสที่มียาแก้ปวดพร้อมแก้วน้ำเปล่าและเสื้อผ้าของแซมที่พับไว้อย่างเป็นระเบียบ ลูซิเฟอร์เดินเข้ามาถึงห้องนอนพอดีกับที่แซมทิ้งตัวบนเตียง
"สวัสดีคุณนักสืบ ตื่นแล้วหรอ?"
"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง?"
"แค่หาที่พักชั่วคราวให้คุณ ก็อยากจะส่งคุณกลับห้องอยู่นะถ้าผมรู้ว่าบ้านคุณอยู่ที่ไหน" ลูซิเฟอร์วางถาดเหล็กบนโต๊ะหัวเตียง "และคงจะใจร้ายไปหน่อยถ้าทิ้งคุณไว้คนเดียวที่บ้าน"
"แล้ว...ทำไมฉันถึงมานอนแก้ผ้าแบบนี้ล่ะ?"
"เสื้อผ้าคุณเปียกไปหมด ผมคงให้คุณมานอนบนเตียงผมในสภาพเปียกขนาดนั้นไม่ได้หรอกนะ" ลูซิเฟอร์ที่เห็นปฏิกิริยากระอักกระอ่วนของอีกฝ่ายยิ้มเล็กๆ "ใจเย็นน่ะ ผมแค่ถอดเสื้อผ้า ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น"
แซมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่ลูซิเฟอร์จะยื่นเสื้อผ้าในมือให้แซม เธอรีบรับมา ถอยลงเตียงช้าๆ ก่อนจะเดินดุ่มไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เมื่อกลับออกมาเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์คริสแซมจึงกดรับสาย
'แซม พี่อยู่ไหนน่ะ?'
"พอดีงานรัดตัวนิดหน่อยน่ะ มีอะไรรึเปล่าคริส"
'มีคนส่งพัสดุแปลกๆ มาให้พี่น่ะ ไม่รู้ด้วยว่าใครส่งมา กลับมาตอนนี้ได้รึเปล่า?'
"เดี๋ยวพี่รีบกลับไปนะ"
แซมกดวางสายและเงยหน้ามองลูซิเฟอร์ที่ส่งสายตาอยากรู้อยากเห็นจากบนเตียง หญิงสาวเก็บของทุกอย่างที่เหลืออยู่ใส่กระเป๋าและเดินไปกดเรียกลิฟท์ด้วยความรีบร้อน
"คุณนักสืบ!"
ลูซิเฟอร์ตะโกนเรียกก่อนจะโยนสมุดบันทึกที่แซมลืมไว้ เธอรับมันมาพร้อมทำสีหน้าแปลกใจและจำได้ว่าเธอลืมมันไว้ "บ้าจริง ขอบใจนะที่เก็บไว้ให้"
"หวังว่าพวกเราจะได้ไขคดีร่วมกันอีกนะครับ"
แซมเดินเข้าลิฟท์ไป ลูซิเฟอร์โบกมือลาก่อนที่ประตูจะปิดลง ระหว่างนั้นเธอก็เริ่มนึกย้อนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ถึงแม้ความรู้สึกคุ้นเคยนี้จะสร้างคำถามให้กับแซมก็ตาม แต่เธอก็ยังไม่อยากจะคิดว่าลูซิเฟอร์ที่เธอเจอในตอนนี้จะเป็นคนที่สาปส่งเธอจริงๆ ถ้าหมอนั่นรู้คงบอกกันแล้วสิ...แซมคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ครู่หนึ่งจนมาถึงชั้นล่าง มอเตอร์ไซค์ของเธอจอดอยู่ด้านหน้าคลับก่อนที่คนดูแลจะโยนกุญแจของเธอให้ แซมนึกสงสัยอยู่ครู่หนึ่งพลางมองเด็กหนุ่มผู้ดูแลที่ส่งยิ้มเป็นมิตร เธอยิ้มตอบกลับแห้งๆ ก่อนจะรีบสตารท์รถออกไป ลูซิเฟอร์ที่ยืนมองจากหน้าต่างจิบวิสกี้พร้อมรอยยิ้มและมองแซมขับมอเตอร์ไซค์หายไปจากทัศนวิสัย
[จบตอน 4]
- Writer
