Kadehi dudaklarına götürürken burnuna şarabın koyu kokusu değil, kadının sesinin yankısı çarptı.
Sade bir cümleydi: "Bordeaux var. Servis ediyorum."
Ama o tonda bir şey vardı.
Yabancı değildi.
Tolga göz ucuyla barmende bir şey aradı. Kadının yüzünü tam seçememişti. Işık arkadaydı, ses öndeydi.
Zihninde bir şey çarpıştı.
Bir otel odası... karanlık...
Bir kadının gülüşü.
Aynı ses.
Sıcak, biraz kırık ama saklayan bir ton.
"Burası güvenli..."
Kim demişti bunu?
Ne zaman?
Tolga içkisini yudumladı, belli etmedi. Yanındaki Semra bir şeyler anlatıyordu. Dinliyormuş gibi yaptı.
Ama dikkatini toplayamıyordu.
Parmakları o kadının parmaklarına dokunmuştu az önce. İnce, kısa ama tanıdık bir dokunuş.
Cilt unutmazdı.
Duyular, bilinçten daha sadıktı geçmişe.
O barmeni...
Tanıyor muydu?
