16
...
ดีใจจนอธิบายไม่ถูก ทุกปีพี่จะโทรอวยพรวันเกิดให้เวลาห้าทุ่มสามสิบสองนาทีพอดีเป๊ะ เพราะฉันเกิดเวลานั้น ทุกคนเนียนกันมาก ไม่มีใครมีพิรุธว่านัดแนะกันไว้เลยสักคน
คิวน่ะตัวดี...
มันน่าตีนัก
“ปล่อยได้แล้ว”
ฉันบอกศิวะที่กุมมือฉันอยู่ วันนี้เขาน่ะ ทั้งพูดจาและทำตัวเลี่ยนตั้งแต่เช้าแล้ว
ไหนจะของขวัญที่ให้เกินหน้าเกินตาชาวบ้านชาวช่องแล้ว ยังยิ้มใส่ฉันอยู่ได้ เดี๋ยวพี่ไมล์ได้รู้กันพอดีว่าศิวะกำลังทำตัวไม่น่ารัก
ดูออกว่าตอนถือเค้กออกมา ศิวะทำหน้างงจริงจังไม่เสแสร้ง ยิ่งได้ยินที่พี่ไมล์พูดกับเขาก็ยิ่งเข้าใจเพราะพี่จงใจแกล้งไม่บอกให้เขารู้คนเดียว
“ไม่ได้อยากจับสักหน่อย”
แต่ไม่ยอมปล่อยเนี่ยนะ ไอ้วะ...
ศิวะตีมึนใส่เหมือนเคย ทุกคนมัวแต่กินสนุกสนานเฮฮากัน ไม่มีใครสนใจเราสองคนสักนิด ไอ้ผู้ชายสายเปย์ก็ดึงตัวฉันให้ไปยืนอยู่ข้างเขา มันยังอมยิ้มอยู่อย่างนั้นส่วนฉันก็ใจเต้นและตื้นตันในอกเป็นอย่าง
