12
...
“โอ้ย... ”
เสียงโอดครวญดังขึ้นจากผู้ชายสองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะ
คิวกับศิวะกำลังขมักเขม้นเล่นเกมแบบตั้งใจ จดจ่อยิ่งกว่าตอนกำลังเรียนหนังสือ ผลของการเคลียร์กันวันนั้นคือการกลับมาคุยกันดั่งเช่นปกติ
บทสรุปวันนั้นคือศิวะต้องพาคิวไปเลี้ยงบุฟเฟ่ต์แบบจัดเต็ม ฉันเลยได้อานิสงไปด้วย
ศิวะขอโทษฉันอีกครั้งเมื่อเราอยู่ตามลำพังสองคน ฉันบอกเขาตามตรงว่าโกรธบ้างแต่หายโกรธนานแล้ว และยังได้ถามถึงสาเหตุที่โดนเมินมาตลอดทั้งเดือนควรจะเป็นฉันมากกว่าไหมที่น่าจะเป็นฝ่ายที่ไม่คุยกับเขา อันนี้เขามางอนตุ๊บป่องไปเอง ศิวะให้คำตอบว่าเขาละอายใจ ไม่กล้าสู้หน้าฉันไปชั่วขณะ และยังรู้จักตัวเองดีว่าปากไม่ดีแค่ไหน การที่ห่างหายกันไปเลยทำให้คิดได้มากขึ้น เขาตั้งใจจะขอโทษฉันอยู่แต่เผอิญเกิดเรื่องนั้นขึ้นเสียก่อนเลยยังไม่มีโอกาสพูด
“วันเสาร์นี้ออกเช้าหน่อยนะมิล โลเกชั่นที่พี่คิตส่งมาอยู่เกือบนอกเมืองเลยอะ”
