“เอ่อ...ลูกพี่บัวค่ะ”
“บัว? ผู้ช่วยบัวน่ะเหรอ” ชื่อนี้แทบทำให้หัวใจเขาแทบหยุดเต้น สมองคล้ายหยุดทำงานไปชั่วขณะ นานเท่าไหร่แล้วที่ชื่อของเธอเหมือนจะไม่ได้ปรากฏเข้ามาในชีวิตประจำวันของเขา
“ใช่ค่ะ...นี่ไงคะน่ารักมากจริงๆนะคะเชฟ ปากนิดจมูกหน่อย” กุ้งยื่นไอแพดที่กำลังเปิดคลิปของทารกน้อยที่กำลังอ้อแอ้ยื่นให้เขาดู
ภัทรกฤชรับไอแพดมาถือดู ดวงตาคมกริบเบิกกว้าง ตื่นตะลึงตกใจ พร้อมกับเสียงสนทนาในวันนั้นที่เขาได้ปะทะคารมกับเธอดังก้องขึ้นในโสตประสาทของเขา
“แล้วถ้าบัวบอกพี่ว่า...บัวท้องละคะ พี่จะยังทิ้งบัวไปไหม”
“เธอว่าไงนะ
“บัวบอกว่าบัวท้อง!”
“หึ รัญลฎา!...พี่ไม่คิดว่าเธอจะทำตัวน่าสมเพช ขนาดกุเรื่องบ้าๆนี่ขึ้นมาเพื่อรั้งไม่ให้พี่เลิกกับเธอหรอกนะ”
“บัวไม่ได้กุเรื่อง บัวพูดจริงๆ บัวท้อง!”
“ถ้าท้องจริงๆ ก็ไปเอาเด็กออก พ่อแม่ไม่รักกัน รังแต่จะทำให้เด็กมีปัญหาเปล่าๆ”
เธอท้องจริงๆเหรอรัญลฎา!
เชฟ
