คนที่สะลึมสะลืออยู่ปรือตามอง เธอเกือบจะหลับไปแล้ว คิดว่าจะนั่งรอเพื่อนสักหน่อย แต่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เธอ ง่วง
ร่างบางค่อยๆ ลุกขึ้นไปเปิดประตู ยังก้มหน้างุด
รองเท้าผ้าใบสีขาวที่เห็นอยู่ปลายเท้าทำให้เธอขมวดคิ้ว
ไม่ใช่ปริมนิ
ค่อยๆ ไล่สายตาขึ้นไปทีล่ะนิด ที่ล่ะนิด หรี่ตามองคนตรงหน้า พอสบตากับเขาเธอก็เบิกตากว้าง ร่างสูงยกยิ้มมุมปากนิดๆ เลื่อยสายตาสำรวจร่างบางตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“ไง” น้ำเสียงที่เป็นเอกลักษณ์เอ่ยขึ้นเรียบๆ มือล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง
พราวฟ้ารู้สึกถึงอันตราย เธอถอยหลังแทบจะทันที ห้องน้ำที่นี่ไม่ใหญ่มาก ไม่รู้ว่าเธอจะไปทางไหน หัวใจเต้นระทึก ความง่วงหายเป็นปริทิ้ง เหลือไว้แค่ความมึนเพราะเธอไม่เคยดื่ม ดื่มไปแค่ไม่กี่แก้วก็ทำให้เธอเมา
“ถอยไป ฉันจะกลับโต๊ะ” เธอกลั้นใจพูด ยกมือขึ้นข้างหน้า สายตาพร่าเบลอทำให้เธอรู้สึกว่าร่างสูงเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ
